Natalia, Lena, Łukasz i Krzysztof to paczka 19-letnich studentów filologii angielskiej w Poznaniu. Natalia, towarzyska, korpulentna, wesoła dziewczyna. Łukasz i Krzysiek lubili weekendowe zabawy w klubach, z kufelkiem piwa w rączce i wzrokiem skupionym na podrygujących „laskach” na parkiecie. A Lena?
Lena była szczupłą, atrakcyjną, zdolną, skrupulatną, małomówną, obojętną na komplementy, zamkniętą w sobie dziewczyną, która świata nie widziała poza swoim chłopakiem Szymonem.

Zdanym egzamin z językoznawstwa postanowili uczcić i oblać w jednym z najlepszych poznańskich klubów, „Utopii”. Jako, że miała to być tylko ich studencka impreza, Lenka udała się na nią bez swojego chłopaka. Dla rozluźnienia, towarzystwo popijało drinki i połknęło tabletki ekstazy. Lena nie lubiła tego typu imprez. Nie czuła się na nich bezpiecznie, szczególnie jeśli w pobliżu nie było Szymona. Nie lubiła, gdy obcy mężczyźni zaczepiali ją i prosili do tańca.Tymczasem dziewczynę zaczął nachodzić facet na widok którego Lenę przeszywały ciarki. Jego przerażający, zwierzęcy wzrok był okropny. Wystraszona, stwierdziła, że ma dość imprezy i postanowiła opuścić budynek „Utopii”. Wyszła i ślad po niej zniknął.

Zaginięcie dziewczyny zgłosiła na policji jej matka.Sprawą zajął się stary wyga, pracoholik podkomisarz Burzyński wraz z młodym asystentem Michałem Majewskim, nadgorliwym, aroganckim, chcącym się za wszelką cenę wykazać chłopakiem. Michał to chrześniak wpływowej osoby z Komendy Głównej Policji w Poznaniu, o czym przypomina podkomisarzowi na każdym kroku, licząc na pochlebstwa i pobłażliwe traktowanie. Panowie pomimo początkowych zgrzytów wspaniale ze sobą współpracowali. Doświadczenie Burzyńskiego i nowoczesne poglądy, a także świeżo poukładana teoria w głowie Majewskiego dawały rewelacyjne wyniki. Śledztwo toczyło się szybkim tempem, zakreślając coraz to szersze koło, wplątując w swój tok coraz to większą grupę podejrzanych i ogromną ilość niewiadomych. Muszę przyznać, że obaj panowie wywarli na mnie bardzo pozytywne wrażenie.
Polubiłam ich drobne sprzeczki, przekomarzania, a także sposób w jaki podchodzili do rozwiązania zagadki, ich pomysłowość i zaangażowanie w całość sprawy.Na wielką uwagę zasługują również wątki poboczne. W trakcie śledztwa wyszły na jaw różne problemy z którymi borykali się drugoplanowi bohaterowie. Ich skrzętnie ukrywane tajemnice zostały niespodziewanie odkryte i ujawnione przez prowadzących dochodzenie.

Kryminał napisany jest prostym językiem, a podział fabuły na dni tygodnia i godziny, w których toczy się akcja jest świetnym zabiegiem, który ułatwia wgląd na tempo i rozwój śledztwa. Bardzo ciekawie wykreowani, wyraziści, wiarygodni bohaterowie są między innymi wielkim atutem tej lektury. Na uwagę zasługuje także poruszenie przez autorkę tematyki, która stanowi wielki problem współczesnego świata. Wszak w obecnych czasach corocznie policja odnotowuje około 20 tysięcy zaginięć i liczba ta z roku na rok wzrasta.

Książkę czytałam w zawrotnym tempie, nie mogąc się od niej oderwać. Już od pierwszych stron historia Leny zawładnęła mną i nie dawał spokoju. Po głowie krążyły mi różne rozwiązania zagadki, ale nigdy nie spodziewałabym się takiego zakończenia. Bardzo pomysłowego, oryginalnego, które mnie jednak niezbyt usatysfakcjonowało, zdziwiło i wywołało odrobinę złości. Przez to właśnie oceniłam tę książkę na 9, a nie na 10 punktów.

Natalia, Lena, Łukasz i Krzysztof to paczka 19-letnich studentów filologii angielskiej w Poznaniu. Natalia, towarzyska, korpulentna, wesoła dziewczyna. Łukasz i Krzysiek lubili weekendowe zabawy w klubach, z kufelkiem piwa w rączce i wzrokiem skupionym na podrygujących „laskach” na parkiecie. A Lena?
Lena była szczupłą, atrakcyjną, zdolną, skrupulatną, małomówną, obojętną...