Nie sądzę, żeby Martin Amis miał wątpliwą przyjemność przejść się w piątkowy wieczór ulicami mojego miasta. A jednak je opisał. Wygoleni ryczący debile i rozchichotane półgołe solarki/tipsiary. I ich spłodzone po pijaku 'młode' (słówko pożyczone od Amisa). Istoty z 'Twinkle' Badu ('They don't know their language, they don't know their God'), na widok których mnie ogarnia paraliżująca mieszanka litości i grozy, Amis uczynił bohaterami całkiem niezłej książki. Niezłej, a więc podszedł na tyle blisko, by ich zrozumieć, a nie tylko obejrzeć. Lionel Asbo ( 'Czasami to ja siebie samego przestraszam. Siebie samego').Jego psy ('Dwie szklarniowe orchidee z piekła rodem'). Jego dresiarskie nawyki pielęgnowane i rozdmuchane do tabloidowych rozmiarów za niespodziewanie wygrane miliony, bo 'Tacy jak ty się nigdy nie zmieniają, bo się niczego nie uczą. W ogóle się nie uczą...'. Jego siostrzeniec Des, dla którego Lionel jest antyojcem, i któremu czytelnik, szantażowany emocjonalnie przez Amisa, jest zmuszony kibicować aż do ostatnich stron.
Powieść brawurowa, bezczelna, brutalna i pełna niespodziewanej czułości. Dobra.

Nie sądzę, żeby Martin Amis miał wątpliwą przyjemność przejść się w piątkowy wieczór ulicami mojego miasta. A jednak je opisał. Wygoleni ryczący debile i rozchichotane półgołe solarki/tipsiary. I ich spłodzone po pijaku 'młode' (słówko pożyczone od Amisa). Istoty z 'Twinkle' Badu ('They don't know their language, they don't know their God'), na widok których mnie ogarnia...