Bardzo dobra książka.

Bardzo dobra książka.

To mój mały prywatny hołd dla tego zmarłego w maju świetnego pisarza. Amis z błyskotliwością, polotem, dowcipem, erudycją i wielką kulturą słowa opisuje życie i ludzi, jakich napotkał na swojej drodze. Saul Bellow, antysemityzm, sny, religie, Jerozolima, Oz, holocaust, 11 września (to świetne fragmenty),uchodźctwo, Nabokov, Conrad, Larkin, choroba Alzheimera – czego tu nie ma. Amis swobodnie przechodzi z tematu na temat jak wprawiony gawędziarz. „Powieść samozadowolenia". Ale przede wszystkim to opowieść osnuta wokół choroby i umierania jego wielkiego przyjaciela, pisarza Christophera Hitchensa. To najbardziej przejmujące fragmenty, gdy Amis duma o śmierci. Były ciary. To również jego ostatnia książka i testament literacki. Doskonała rzecz.

To mój mały prywatny hołd dla tego zmarłego w maju świetnego pisarza. Amis z błyskotliwością, polotem, dowcipem, erudycją i wielką kulturą słowa opisuje życie i ludzi, jakich napotkał na swojej drodze. Saul Bellow, antysemityzm, sny, religie, Jerozolima, Oz, holocaust, 11 września (to świetne fragmenty),uchodźctwo, Nabokov, Conrad, Larkin, choroba Alzheimera – czego tu nie...

Bardzo wielkim rozczarowaniem była była dla mnie ta książka, która jest swego rodzaju memorandum dla kilku postaci z życia autora. Czytałem ją prawie rok. Jest bardzo chaotyczna, nieuporządkowana, często irytująca. Tak naprawdę najciekawsze jej fragmenty dotyczą relacji z Christopherem Hitchensem. W większości książki (zwłaszcza w pierwszej połowie) jest to taka sobie pisanina momentami ocierająca się o grafomanię.
Pozycja zdecydowanie dla fanów autora i miłośników anegdot z życia pisarzy.
Bardzo męcząca literatura.

Bardzo wielkim rozczarowaniem była była dla mnie ta książka, która jest swego rodzaju memorandum dla kilku postaci z życia autora. Czytałem ją prawie rok. Jest bardzo chaotyczna, nieuporządkowana, często irytująca. Tak naprawdę najciekawsze jej fragmenty dotyczą relacji z Christopherem Hitchensem. W większości książki (zwłaszcza w pierwszej połowie) jest to taka sobie...

Może tego nie widać, ale książka jest całkiem sporej objętości. Dodatkowo jest nieco większa od innych pozycji. Wewnątrz druczek jest nieco mniejszy, aczkolwiek wcale nie przeszkadza to w czytaniu. I pierwszą rzeczą, która każdemu od razu rzuci się w oczy jest styl, jakim jest napisana. Nie jest ani wyniosły, ani prosty, ani ozdobnikowy. To bardziej rozmowa między książką a nami, kiedy to nie opowiada o tym, co w danej chwili robi, tylko skupia się na rzeczach oczywistych, zwyczajnych. Zwraca się d nas jak do kolegi, którego dawno nie widzieliśmy. Oddaje taki przyjacielski klimat, który sam zaprasza do czytania. Gdybyście czegokolwiek z tej książki nie zrozumieli, czy słownictwa, czy też przypisu autora, to na dole strony zawsze znajdziecie jego wytłumaczenie. Również spisane stylem przyjacielskim, zwracającym się bezpośrednio do nas:-) To bardzo miła powieść, która sprawia, że jesteśmy docenieni przez pisarza. On wie, że się ją czyta i nigdy o tym nie zapomina. W ogóle sama fabuła powstała z powodu śmierci Christophera Hitchensa, który był najbliższym przyjacielem autora. To właśnie tak dobra relacja między nimi sprawiła, że autor postanowił ją uwiecznić, by pamięć po nim pozostała wieczna. Czuć tutaj tą sympatię i taki sentyment do tych dawniejszych dni. Przeczytamy tutaj o ich wspólnej pracy zawodowej, wielu plotkach ze świata literatury, które zresztą warto poznać. Już one same sprawiły, że na wiele rzeczy spojrzałam inaczej. Bardzo fajnie się czytało o samych perypetiach miłosnych i pożądliwej obsesji na punkcie pięknej i urodziwej Pheobe Phelps, którą żywił sam autor:-)
To życiowa książka, która opowie wam również jak żyć ze świadomością straty najbliższych, jak się z nimi pożegnać i jak sprawić, żeby czas żałoby był krótszy. Spotkacie tutaj wiele twardych postaci, które również miały do dodania swoje trzy grosze.
Niesamowita pozycja, która wciągnie każdego. Taka ostatnia spowiedź z tego, co mieli, co mogli mieć, a co przyszło niespodziewanie. Bardzo wam polecam:-)

Może tego nie widać, ale książka jest całkiem sporej objętości. Dodatkowo jest nieco większa od innych pozycji. Wewnątrz druczek jest nieco mniejszy, aczkolwiek wcale nie przeszkadza to w czytaniu. I pierwszą rzeczą, która każdemu od razu rzuci się w oczy jest styl, jakim jest napisana. Nie jest ani wyniosły, ani prosty, ani ozdobnikowy. To bardziej rozmowa między książką a...