Kapuściński „Autoportret reportera”
„Autoportret reportera” jest swoistą mozaiką, której poszczególne elementy składają się na obraz Kapuścińskiego. Te elementy to fragmenty wywiadów oraz wypowiedzi, w których reporter opowiada o swojej pracy i dzieli się refleksjami, przede wszystkim na temat współczesnego dziennikarstwa i mediów w ogóle (bo jak zauważa Kapuściński, nie każdy kto pracuje w mediach jest dziennikarzem).
Zachwycił mnie ten stary reporter rozprawiający o ideałach swojego zawodu. O etyce, o współczesnym świecie i o braku prawdy obiektywnej.
Kapuściński wspomina, jak w celu odkurzenia wspomnień z okresu II wojny światowej, postanowili wraz z siostrą opowiedzieć sobie wzajemnie o tym, co pamiętają. Okazało się, że te opowieści, to były zupełnie różne historie. Czasem pytał więc siostrę o konkretne wydarzenia, ale one ich nie pamiętała. I odwrotnie, on nie pamiętał wydarzeń ze wspomnień siostry. Kapuściński wspomina też książkę dziennikarki Eleny Poniatowskiej, która postanowiła napisać o masakrze kilkuset studentów, do jakiej doszło w 1968 roku w Meksyku. Poniatowska napisała książkę, pozbawioną komentarza. Stworzyła kronikę tragedii. Kronikę opowiedzianą przez kilkaset osób, które uczestniczyły w wydarzeniu. Podobnie jak w przypadku wspomnień Kapuścińskiego i jego siostry, mamy do czynienia z opowieściami świadków, które całkowicie się od siebie różnią. Według Kapuścińskiego ta książka świetnie pokazuje problem tych, którzy uprawiają dziennikarstwo. Problem obiektywizmu. Według Kapuścińskiego obiektywizm po prostu nie istnieje.
A więc historii nie da się opowiedzieć obiektywnie. Nie da się czytelnikom przedstawić wszystkiego. Książka Poniatowskiej ma 500 stron a reporter ma czasem 3. Musi być wybiórczy. Dokonuje wyboru, jedne narracje uwzględnia, inne pomija. W tej selekcji ważną rolę odgrywa etyczne przygotowane i świadomość etyczna reportera. Kapuściński mówi trochę o takim idealnym dziennikarstwie. O dziennikarstwie w starym stylu, gdy dziennikarze mieli też przygotowanie etyczne. Mówi o reporterze z powołania, który jest niezwykle oddany swojej pracy, który wyjeżdża do danego kraju (nie na krótko), jest świetnie przygotowany merytorycznie, zna język, historię itd.
Kapuściński mówi także o dziennikarstwie współczesnym. Niezwykle trafne i gorzkie są jego wypowiedzi na temat mediów, w których liczy się sensacja i pieniądze. Ważny jest biznes, informacje, które się sprzedadzą. Nie powołanie. Doszło do zamiany kryteriów z prawdy na atrakcyjność. Szef nie pyta czy to prawda, ale czy to się da sprzedać. Dziennikarstwo przestało być stylem życia, a stało się sposobem zarabiania pieniędzy. Dziennikarzy interesują tematy spektakularne. Dlatego np. nie zajmują się biedą. Nie mają skrupułów. W końcu konkurencja zawsze depcze im po piętach.
Z książki można się dużo dowiedzieć o warsztacie reportera. Kapuściński mówi np. o tym, że nigdy nie nagrywa. Kiedy nagrywał ludzie zaczynali bowiem mówić inaczej, sztucznie, w sposób bardziej sformalizowany. Kapuściński przykłada ogromną wagę do języka. Poszukuje nowych, świeżych słów. Stara się zawsze w minimalnej ilości obrazów powiedzieć jak najwięcej. Forma i styl książki muszą u niego wynikać z tematu. Nie pisze na komputerze, bo nie wierzy, że można na nim napisać porządną prozę. Bardzo dużo czyta.
W książce znajdziemy też informacje dotyczące historii reportażu oraz anegdoty związane z powstawaniem poszczególnych dzieł Kapuścińskiego. „Autoportret reportera” to bardzo dobra i ciekawa książka.

Więcej recenzji znajduje się na blogu Projekt: książki http://projektksiazki.blogspot.com/

Kapuściński „Autoportret reportera”
„Autoportret reportera” jest swoistą mozaiką, której poszczególne elementy składają się na obraz Kapuścińskiego. Te elementy to fragmenty wywiadów oraz wypowiedzi, w których reporter opowiada o swojej pracy i dzieli się refleksjami, przede wszystkim na temat współczesnego dziennikarstwa i mediów w ogóle (bo jak zauważa Kapuściński, nie...