Sięgnęłam po „Narzeczoną oficera”, bo mam ogromną słabość do książek typu „wojenne love story”.
Powiem szczerze, że książka kompletnie mnie zaskoczyła, bo wydawało mi się, że w XXI wieku już nikt tak nie pisze. Staroświecki klimat książki jest tak wyrazisty, że zastanawiałam się przez chwilę, czy autor nie jest jakimś nieznanym dotąd w Polsce angielskim klasykiem przełomu XIX i XX wieku, ale oczywiście nie, pod nazwiskiem Charles Todd publikuje dwójka najzupełniej współczesnych pisarzy, matka i syn, Caroline Todd i Charles Todd.

Przede wszystkim zaskakuje model miłości ukazany w książce. Bohaterowie przeżywają konwencjonalny romans, niemalże wiktoriański, uroczy, ale też nieco sztywny. Nie znajdziemy tu żadnej spektakularności, żadnych namiętnych spotkań i płomiennych uczuć i absolutnie żadnych erotycznych wynurzeń. Miłość jest tu uczuciem nierozerwalnie związanym z przyjaźnią, troską i szacunkiem, jest też pewnym luksusem, na który nie zawsze i nie każdy może sobie pozwolić, ponieważ niezwykle istotne są zobowiązania i ograniczenia narzucone przez konwenanse.

Na uwagę zasługuje z całą pewnością postać głównej bohaterki, której koszmar wojny uświadamia, że kobieta niezależnie od statusu społecznego może być użyteczna, że może być kimś więcej niż ozdobą salonu. Elspeth w trudnej pracy pielęgniarki odnajduje sens istnienia. Choć posłusznie poddaje się woli opiekuna, to jednak podejmuje cichą wewnętrzną walkę o swoją przyszłość, nie cofa się przed śmiałymi samodzielnymi decyzjami, staje się niezależna pomimo wielu ograniczeń. W dodatku pośród wielu innych rozterek, musi zmierzyć się ze swoimi uczuciami do dwóch różnych mężczyzn.

Uderzający jest bardzo oszczędny styl autora, swoisty minimalizm, którzy każe akcji gnać do przodu, skąpe opisy, bez szczegółów i detali, co można uznać zarówno za największą wadę, jak i zaletę książki. Czyta się ją błyskawicznie, książka jest generalnie bardzo krótka, a czcionka przyzwoita mimo małego kieszonkowego wydania, lektura więc nie męczy i nie nuży. Mi osobiście zabrakło jednak większego rozmachu, plastycznych opisów, które rozbudziłyby moją wyobraźnię, detali, którymi mogłabym się rozkoszować podczas lektury, która była owszem przyjemnym doświadczeniem, ale zaledwie na jeden krótki wieczór.

Sięgnęłam po „Narzeczoną oficera”, bo mam ogromną słabość do książek typu „wojenne love story”.
Powiem szczerze, że książka kompletnie mnie zaskoczyła, bo wydawało mi się, że w XXI wieku już nikt tak nie pisze. Staroświecki klimat książki jest tak wyrazisty, że zastanawiałam się przez chwilę, czy autor nie jest jakimś nieznanym dotąd w Polsce angielskim klasykiem przełomu...