Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej, to całkiem udana książka. Chociaż domyśliłem się zakończenia, to do pewnego momentu nie wiedziałem, kto się okaże czarnym charakterem.
Realizm śledztwa wydaje się tu całkiem wiarygodny, choć patrząc z punku widzenia prawnego nie znaleziono jednoznacznych niepodważalnych dowodów winy: zaledwie jeden istotny dowód poszlakowy pod naciskiem którego przestępca na dobrą sprawę sam się przyznał. O ile znam mentalność poprawnopolitycznego wymiaru sprawiedliwości i sądów, to przy dobrym adwokacie i pójściu w zaparte przestępca mógłby z powodzeniem udawać łysą babcię i nie mamy wysokiego prawdopodobieństwa jego skazania na podstawie dowodów. A zbieranie dowodów materialnych jest istotną cechą każdego wyrafinowanego śledztwa. Prawdą jest też, że sprytnie poprowadzone przesłuchanie (pod względem podstępnego podejścia psychologicznego) skłania przestępców do przyznania się i jest to bardzo istotny czynnik przy rozwiązywaniu realnych spraw. Jednak tak proste rozwiązanie w książce odbiera jej misterności, a samemu dochodzeniu śledczemu nadaje toporny charakter.
Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej całkiem, całkiem ukazana jest mentalność muzułmanów, tyle że ocenianie oczywistego barbarzyństwa jako „inną kulturę” wzbudza mój gwałtowny protest. Karanie małych dziewczynek gwałtem i to gwałtem wielokrotnym za domniemane (w tym wypadku nieprawdziwe) „winy”, to nie jest żadna „inna kultura”, to podłe barbarzyństwo plemienia „kozojebców”. Porównywanie przestępstw świata chrześcijańskiego i muzułmańskiego wobec Kobiet, to przegięcie i manipulacja. Na dobrą sprawę tylko i wyłącznie kościół katolicki jest rdzennie chrześcijański i posiada ciągłość działania od czasów samego Chrystusa oraz posiada centralny ośrodek moralny w jednym miejscu, w Watykanie. Centralny ośrodek dyrektyw moralnych jest jego siłą, gdyż ośrodek ten wydaje zalecenia aksjologiczne po głębokim namyśle, a nie na podstawie jednostkowego „widzimisię” jakiegoś pastora, imama czy twórcy sekty jedynie z nazwy chrześcijańskiej. To że ktoś ogłosi, iż jest rybą, nie oznacza jeszcze, że należy go zaliczyć do ryb, warto chociaż sprawdzić czy ma skrzela, dlatego samo nazywanie się przez jakąś sektę „chrześcijańską” nic nie znaczy, jeśli nie wspiera się ona na szczegółowych studiach biblii i tradycji wielu pokoleń, których wspólny namysł prowadzi do prawidłowych wniosków aksjologicznych opartych na rzeczywistych chrześcijańskich aksjomatach znalezionych w pismach.
Istotą religii jest przewodzenie zasadom moralności, a gdy autorytetem bądź założycielem sekty religijnej jest pedofil i masowy morderca (Mahomet). zbrodniczy król, który zbuntował się przeciwko kościołowi i wymordował swoje żony (kościół anglikański) czy wyjątkowo namiętny podpalacz stosów (Luter) - to mamy do czynienia z grzechem pierworodnym założycielskim i takie wyznanie w oczach osoby, która wyhodowała w swojej głowie chociaż dwie szare komórki - musi zostać zdyskwalifikowane.

Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej, to całkiem udana książka. Chociaż domyśliłem się zakończenia, to do pewnego momentu nie wiedziałem, kto się okaże czarnym charakterem.
Realizm śledztwa wydaje się tu całkiem wiarygodny, choć patrząc z punku widzenia prawnego nie znaleziono jednoznacznych niepodważalnych dowodów winy: zaledwie jeden istotny dowód...