Witam.Zdecydowałem się na przeczytanie tej książki, ponieważ moją ostatnią przeczytaną książką jest druga część cyklu Louise Rick.
Tylko jedno życie jest według mnie powieścią ciekawie napisaną, bez niepotrzebnych wątków, które niczego nie wnoszą.Czyta się ją szybko, ponieważ napisana jest prostym językiem.
Zawiera kilka momentów przez które ciężko jest się oderwać od dalszego czytania.
Sara "z książki na książkę" robi postępy w jakości swojej pracy, więc w przyszłości sięgnę po inną jej twórczość.

Witam.Zdecydowałem się na przeczytanie tej książki, ponieważ moją ostatnią przeczytaną książką jest druga część cyklu Louise Rick.
Tylko jedno życie jest według mnie powieścią ciekawie napisaną, bez niepotrzebnych wątków, które niczego nie wnoszą.Czyta się ją szybko, ponieważ napisana jest prostym językiem.
Zawiera kilka momentów przez które ciężko jest się oderwać od...

Zostaje zamordowana Samra, młoda cudzoziemka. Policja rozważa czy mogło dojść do honorowego zabójstwa? Czy rodzina miała z tym coś wspólnego? Niebawem zostaje zamordowana jej przyjaciółka Dicte, która marzyła zostać modelką. Czy oba morderstwa są powiązane? Czy Dicte wiedziała coś o śmierci Samry? A może to zbieg okoliczności?
Płynnie się czyta książki tej autorki.

Zostaje zamordowana Samra, młoda cudzoziemka. Policja rozważa czy mogło dojść do honorowego zabójstwa? Czy rodzina miała z tym coś wspólnego? Niebawem zostaje zamordowana jej przyjaciółka Dicte, która marzyła zostać modelką. Czy oba morderstwa są powiązane? Czy Dicte wiedziała coś o śmierci Samry? A może to zbieg okoliczności?
Płynnie się czyta książki tej autorki.

Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej, to całkiem udana książka. Chociaż domyśliłem się zakończenia, to do pewnego momentu nie wiedziałem, kto się okaże czarnym charakterem.
Realizm śledztwa wydaje się tu całkiem wiarygodny, choć patrząc z punku widzenia prawnego nie znaleziono jednoznacznych niepodważalnych dowodów winy: zaledwie jeden istotny dowód poszlakowy pod naciskiem którego przestępca na dobrą sprawę sam się przyznał. O ile znam mentalność poprawnopolitycznego wymiaru sprawiedliwości i sądów, to przy dobrym adwokacie i pójściu w zaparte przestępca mógłby z powodzeniem udawać łysą babcię i nie mamy wysokiego prawdopodobieństwa jego skazania na podstawie dowodów. A zbieranie dowodów materialnych jest istotną cechą każdego wyrafinowanego śledztwa. Prawdą jest też, że sprytnie poprowadzone przesłuchanie (pod względem podstępnego podejścia psychologicznego) skłania przestępców do przyznania się i jest to bardzo istotny czynnik przy rozwiązywaniu realnych spraw. Jednak tak proste rozwiązanie w książce odbiera jej misterności, a samemu dochodzeniu śledczemu nadaje toporny charakter.
Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej całkiem, całkiem ukazana jest mentalność muzułmanów, tyle że ocenianie oczywistego barbarzyństwa jako „inną kulturę” wzbudza mój gwałtowny protest. Karanie małych dziewczynek gwałtem i to gwałtem wielokrotnym za domniemane (w tym wypadku nieprawdziwe) „winy”, to nie jest żadna „inna kultura”, to podłe barbarzyństwo plemienia „kozojebców”. Porównywanie przestępstw świata chrześcijańskiego i muzułmańskiego wobec Kobiet, to przegięcie i manipulacja. Na dobrą sprawę tylko i wyłącznie kościół katolicki jest rdzennie chrześcijański i posiada ciągłość działania od czasów samego Chrystusa oraz posiada centralny ośrodek moralny w jednym miejscu, w Watykanie. Centralny ośrodek dyrektyw moralnych jest jego siłą, gdyż ośrodek ten wydaje zalecenia aksjologiczne po głębokim namyśle, a nie na podstawie jednostkowego „widzimisię” jakiegoś pastora, imama czy twórcy sekty jedynie z nazwy chrześcijańskiej. To że ktoś ogłosi, iż jest rybą, nie oznacza jeszcze, że należy go zaliczyć do ryb, warto chociaż sprawdzić czy ma skrzela, dlatego samo nazywanie się przez jakąś sektę „chrześcijańską” nic nie znaczy, jeśli nie wspiera się ona na szczegółowych studiach biblii i tradycji wielu pokoleń, których wspólny namysł prowadzi do prawidłowych wniosków aksjologicznych opartych na rzeczywistych chrześcijańskich aksjomatach znalezionych w pismach.
Istotą religii jest przewodzenie zasadom moralności, a gdy autorytetem bądź założycielem sekty religijnej jest pedofil i masowy morderca (Mahomet). zbrodniczy król, który zbuntował się przeciwko kościołowi i wymordował swoje żony (kościół anglikański) czy wyjątkowo namiętny podpalacz stosów (Luter) - to mamy do czynienia z grzechem pierworodnym założycielskim i takie wyznanie w oczach osoby, która wyhodowała w swojej głowie chociaż dwie szare komórki - musi zostać zdyskwalifikowane.

Jak na warunki skandynawskiej poprawności politycznej, to całkiem udana książka. Chociaż domyśliłem się zakończenia, to do pewnego momentu nie wiedziałem, kto się okaże czarnym charakterem.
Realizm śledztwa wydaje się tu całkiem wiarygodny, choć patrząc z punku widzenia prawnego nie znaleziono jednoznacznych niepodważalnych dowodów winy: zaledwie jeden istotny dowód...

Zamordowano dziewczynę .Potem drugą. Do lotnej brygady oddelegowano Louise Rick z Kopenhagi. Reporterka kryminalna z „Morgenavisen” – Camilla Lind również zajmuje się tą sprawą. Podglądamy życie w środowisku emigrantów. Muzułmanów konkretnie. Moim zdaniem książka jest słabsza niż poprzednie tej autorki. Może dlatego ,że od ostatniego tomu Louise trochę zdziecinniała. Jeszcze niedawno wiedziała czego chce i była stanowcza. Chyba czas na zmianę autora.

Zamordowano dziewczynę .Potem drugą. Do lotnej brygady oddelegowano Louise Rick z Kopenhagi. Reporterka kryminalna z „Morgenavisen” – Camilla Lind również zajmuje się tą sprawą. Podglądamy życie w środowisku emigrantów. Muzułmanów konkretnie. Moim zdaniem książka jest słabsza niż poprzednie tej autorki. Może dlatego ,że od ostatniego tomu Louise trochę zdziecinniała....

Sara Blaedel zadebiutowała kryminałem ,,Handlarz śmiercią". W Polsce do tej pory ukazało się 6 tomów jej serii kryminalnej. ,,Tylko jedno życie" jest trzecim z nich.

Nieopodal Kopenhagi, w prowincjonalnym miasteczku, została zamordowana dziewczyna. Nastolatka została wyłowiona z wody, wiele wskazywało na zabójstwo. Z racji tego, że była cudzoziemką pierwszymi podejrzanymi byli jej krewni.Czy tak było naprawdę? Czy udało się wyciągnąć jakieś informacje od jej najbliższych przyjaciółek?

Jak może pamiętacie, w dwóch pierwszych tomach przeszkadzała mi pewna schematyczność, którą Sara Blaedel nieustannie stosowała. Na szczęście tym razem wszystko się zmienia i nie ma mowy o monotematyczności. Być może jest to spowodowane tym, że teraz akcja nie toczy się w Wydziale A, w którym na stałe pracuje Louise. Dodatkowo pisarka poruszyła temat cudzoziemców, co znacznie urozmaiciło lekturę.

Jak na razie, jest to najciekawsza część serii autorstwa Sary Blaedel. Czyta się ją szybko, z przyjemnością i sporym zainteresowaniem. Pisarka nadal jednak nie ustrzegła się wskazywania poprzez pewne tropy za wcześnie na to, kto jest sprawcą lub co może być przyczyną morderstwa. Mimo wszystko, uważam książkę za całkiem udany kryminał, z którym można się zapoznać.

,,Tylko jedno życie" to publikacja, która nie ustrzegła się wad. Myślę, że można ją czytać jako odrębną powieść, ale wiadomo, że lepiej czytać serię od początku.

Moja ocena: 4,5/6

Sara Blaedel zadebiutowała kryminałem ,,Handlarz śmiercią". W Polsce do tej pory ukazało się 6 tomów jej serii kryminalnej. ,,Tylko jedno życie" jest trzecim z nich.

Nieopodal Kopenhagi, w prowincjonalnym miasteczku, została zamordowana dziewczyna. Nastolatka została wyłowiona z wody, wiele wskazywało na zabójstwo. Z racji tego, że była cudzoziemką pierwszymi podejrzanymi...

Tylko jedno życie Sary Blaedel jakoś niezbyt mi się podobało. Poprzednie jej książki Handlarz śmiercią i Mam na imię księżniczka były całkiem dobre, śledztwo prowadzone przez dwie przyjaciółki (policjantkę i dziennikarkę) nawet wciągało, tak jak i sprawy prywatne bohaterów.
Natomiast w Tylko jedno życie mimo dwóch morderstw prawie nic ciekawego się nie dzieje.
Pierwsze morderstwo dotyczy imigrantów( młodej Jordanki )i w zasadzie śledztwo skupia się na obyczajach i życiu muzułmanów, co jest w zasadzie nudne i niepotrzebne.
Trudno też połapać się w życiu prywatnym bohaterek (trzeba przeczytać pierwsze części ). W sumie można przeczytać...ale bez rewelacji.

Tylko jedno życie Sary Blaedel jakoś niezbyt mi się podobało. Poprzednie jej książki Handlarz śmiercią i Mam na imię księżniczka były całkiem dobre, śledztwo prowadzone przez dwie przyjaciółki (policjantkę i dziennikarkę) nawet wciągało, tak jak i sprawy prywatne bohaterów.
Natomiast w Tylko jedno życie mimo dwóch morderstw prawie nic ciekawego się nie dzieje.
Pierwsze...

Trzecia z serii książek o komisarz Louise Rick.
Tym razem Louise musi rozwiązać zagadkę śmierci nastolatki. Sprawa okazuje się trudna i dość delikatna ponieważ zamordowana dziewczyna jest muzułamnką.
Czy jest to zabójstwo honorowe czy tylko przypadek, że zginęła właśnie ta dziewczyna?
Jakie tajemnice kryje rodzina zamordowanej Samry?
Sprawa dodatkowo komplikuje się gdy ginie przyjaciółka nastolatki, piękna i marząca i karierze modelki Dicte.
Kto stoi za tymi brutalnymi morderstwami i czy Louise uda się rozwiązać zagadkę ?
Tym razem akcja trochę szybsza z większą ilością wątków.
Kolejna porcja miłej lektury.

Trzecia z serii książek o komisarz Louise Rick.
Tym razem Louise musi rozwiązać zagadkę śmierci nastolatki. Sprawa okazuje się trudna i dość delikatna ponieważ zamordowana dziewczyna jest muzułamnką.
Czy jest to zabójstwo honorowe czy tylko przypadek, że zginęła właśnie ta dziewczyna?
Jakie tajemnice kryje rodzina zamordowanej Samry?
Sprawa dodatkowo komplikuje się gdy...

tym razem na pewno kryminał i na pewno w czysto skandynawskim stylu - obok śledztwa jest jeszcze pełno opisów prywatnego życia czy myśli i poczynań bohaterów. i na pewno sięgnę jeszcze po Sarę Blaedel:)

tym razem na pewno kryminał i na pewno w czysto skandynawskim stylu - obok śledztwa jest jeszcze pełno opisów prywatnego życia czy myśli i poczynań bohaterów. i na pewno sięgnę jeszcze po Sarę Blaedel:)

To moja druga książka tej autorki i muszę przyznać że pewnie nie ostatnia. Bardzo podoba mi się sposób pisania- lekko i z dobrym tempem akcji. Historia wciągająca, pełna tajemniczości i mroczności. Czuć skandynawski klimat.

To moja druga książka tej autorki i muszę przyznać że pewnie nie ostatnia. Bardzo podoba mi się sposób pisania- lekko i z dobrym tempem akcji. Historia wciągająca, pełna tajemniczości i mroczności. Czuć skandynawski klimat.

Kryminał co prawda jest lekki, ale brakowało mi w nim, że nie wciągnęłam się i tak na prawdę czekałam kiedy się skończy, niby ciekawy ale trochę mdły, za mało szczegółów i emocji ;(

Kryminał co prawda jest lekki, ale brakowało mi w nim, że nie wciągnęłam się i tak na prawdę czekałam kiedy się skończy, niby ciekawy ale trochę mdły, za mało szczegółów i emocji ;(