Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Całkiem nieźle się to czytało, mimo niedociągnięć, o których pisali już inni Czytelnicy: rezygnacja z modellingu na korzyść pracy w policji, zbyt wielu bohaterów o równorzędnych rolach w powieści itp. Jeśli chodzi o inspirację Camillą L., to widzę wręcz bezpośrednie przeniesienie: - morduje ktoś o rozdwojonej jaźni, nie zdając sobie z tego sprawy ("Syrenka"). - cały czas wszystko kręci się wokół dzieci: jakie są ważne, jakie są trudne, jak ciężko je wychowywać, gdy oboje rodzice pracują. Nie wiem jakim cudem w Polsce udaje się wychować dzieci i pracować jednocześnie - wg szwedzkich autorów to po prostu niemożliwe. Matka pracująca w firmie eventowej nie może pójść z dzieckiem do lekarza - toż to polski dziki kapitalizm lat 90tych, a nie opiekuńcze państwo szwedzkie w drugiej dekadzie XXI wieku! Do tego cały czas pretensje do policjantów ze strony współmałżonków, że wykonują swoją pracę, zwłaszcza po godzinach. W rezultacie, zamiast czytać o śledztwie, oglądamy kilka domów, w których wszyscy mają na siebie nawzajem focha, wszyscy są przemęczeni i ogólnie jeden wielki kryzys. Dałabym ocenę wyższą, bo naprawdę nie była to zła książka, gdyby nie ostatni rozdzialik. Naprawdę, ten finałowy pożar był kompletnie zbędny. Zwłaszcza, ze wcześniej Czytelnik się nie dowiaduje, czy Tilda przeżyła - i na koniec taki fajerwerk.