Jak urzeczony stoję pośród zielonego świata, który się dookoła rozciąga. Oszołomiony i wsłuchujący się w zieloną ciszę, dostrzegam fantastyczną planetę, którą zawładnęły rośliny. Tak jakby człowiek był tylko ślepym przypadkiem wyrzuconym na brzeg ewolucji. Prawie wpadam w trans, śledząc te wszystkie formy istnienia, próbujące tak bardzo imitować życie zwierząt. I tak samo jak bohaterowie "Cieplarni" staję się bezradny wobec natury. To ona kieruje ludźmi i traktuje ich jak zabawki w swoim pędzie do przetrwania. Obiektem mojej fascynacji jest błękitny glob, który obecnie zamieszkujemy. Tylko że Brian Aldiss całą potęgą swojej wyobraźni, przeniósł mnie o miliony lat naprzód w rozwoju ziemskiej egzystencji.

W obecnych czasach jesteśmy przyzwyczajeni, że ziemią rządzi człowiek. To on próbuje skutecznie kształtować planetę i oddziaływać na nią wszelkimi sposobami. We współczesnej nam epoce antropocenu człowiek stoi na górze piramidy rozwoju. Natomiast Aldiss prezentuje wyrzutków cywilizacji którzy z panów stali się zwierzyną łowną dla roślin. Ten pisarz ma olbrzymią wyobraźnię i bardzo bezpośrednio potrafi pokazać bestialską walkę natury. Nieprawdopodobne wręcz sposoby przystosowania się flory, zadziwiają swoją różnorodnością. Instynkt roślin i ich zielone myślenie, zabiera czytelnika na inne, nieznane lądy. Momentami tak bardzo to wszystko odbiega od rzeczywistości, że ma się wrażenie przebywania w odległych wymiarach czasowych, zupełnie przez nas nieosiągalnych. Jednocześnie dzięki autorowi, poznajemy psychikę leśnego ludu dla którego kolor zielony często oznacza śmierć.

"Cieplarnia" to rodzaj książki fantastyczno-naukowej. Osobliwa fikcja literacka często zawiera w sobie szczegółowe opisy naukowych określeń. Aldiss przedstawia to wszystko w tak przystępny sposób, że nie można się przy tym nudzić. Wciąga nas coraz głębiej w niewyobrażalne wydarzenia, którym nie sposób się oprzeć. Jednocześnie ta książka to świetna przygoda. Następujące po sobie przypadki bohaterów pędzą jak oszalałe. Kiedy ma się wrażenie, że emocje już sięgają zenitu to jednak za chwilę okazuję się, że pisarz przygotował dla nas zupełnie nową niespodziankę.

Kiedy my, ludzie, jesteśmy na szczycie ewolucji, ciężko jest sobie wyobrazić jak Aldiss wpędza nas z powrotem na drzewo i każe nam walczyć o przetrwanie pod nigdy nie zachodzącym słońcem. Ale po lekturze "Cieplarni" nasuwa się jedno bardzo ciekawe spostrzeżenie. Nasza cywilizacja nie jest nam dana na zawsze i w następnych milionach lat być może ślad po nas zaginie. Człowiek to tylko odrobina w kosmosie i w skali wszechświata nic nie znaczący epizod. Jesteśmy więźniem swojego domu jakim jest Ziemia i tylko od naszej pomysłowości zależy to, czy w porę go opuścimy. Zresztą nie trzeba czytać książek Aldissa aby to zrozumieć, wiedza naukowa mówi sama za siebie.

Jak urzeczony stoję pośród zielonego świata, który się dookoła rozciąga. Oszołomiony i wsłuchujący się w zieloną ciszę, dostrzegam fantastyczną planetę, którą zawładnęły rośliny. Tak jakby człowiek był tylko ślepym przypadkiem wyrzuconym na brzeg ewolucji. Prawie wpadam w trans, śledząc te wszystkie formy istnienia, próbujące tak bardzo imitować życie zwierząt. I tak samo...