Z pewnymi obawami sięgnęłam po tę książkę. Eksterminacja Żydów w czasie II wojny, rzeczywistość obozowa KL Auschwitz to tematy trudne, myślę, że nie tylko dla czytelnika ale przede wszystkim dla autora. Tym bardziej, że większość osób sięgających po literaturę tego typu, ma co najmniej elementarną wiedzę dotyczącą niepojętych dla ludzkiego umysłu okropieństw tych czasów. Wydaje mi się, że można w prosty sposób przekroczyć cienką granicę, za którą stoi epatowanie ludzkim cierpieniem i celowe wyciskanie łez z oczu. Tutaj moje obawy były tym większe, że opis zapowiadał zakazaną miłość esesmana i słowackiej Żydówki, która w 1942 roku trafia jako więźniarka do obozu. Pomyliłam się. Nie dostałam sentymentalnej czy melodramatycznej opowieści, chociaż prawie cały czas miałam ściśnięte gardło. Przeczytałam świetną, przejmującą powieść, z dobrze zarysowanymi postaciami głównych bohaterów, szczególnie Franza Weimarta. Jego dramat, bunt wobec Boga będący konsekwencją, wydawałoby się, niewiele znaczącego epizodu ze spowiedzią, prostą drogą prowadzi do upadku, do stopniowego zanikania ludzkich cech, wrażliwości, całkowitego zobojętnienia na to, co dzieje się wokół niego, a także za jego sprawą. Dopiero Milena, a także później spotkana przed komorą gazową zakonnica żydowskiego pochodzenia (zresztą postać autentyczna), są szansą dla niego na ponowne obudzenie się uczuć, na powrót do człowieczeństwa.

Myślę, że autorowi w pełni udało się wyjść obronną ręką z próby ukazania koszmarnej rzeczywistości obozowej, na tle której przedstawiona jest dramatyczna historia Mileny i Franza, oparta zresztą na prawdziwych wydarzeniach. Jestem pod dużym wrażeniem.

Z pewnymi obawami sięgnęłam po tę książkę. Eksterminacja Żydów w czasie II wojny, rzeczywistość obozowa KL Auschwitz to tematy trudne, myślę, że nie tylko dla czytelnika ale przede wszystkim dla autora. Tym bardziej, że większość osób sięgających po literaturę tego typu, ma co najmniej elementarną wiedzę dotyczącą niepojętych dla ludzkiego umysłu okropieństw tych czasów....