Książka składa się z dwóch części. W pierwszej przedstawiono ogólne informacje o Świadkach Jehowy, ich praktykach religijnych, sposobach postępowania. Opisy te są, zupełnie niepotrzebnie, poparte fragmentami świadectw, które mamy okazję przeczytać za chwilę, w dalszej części książki. Powoduje to, że często dwa razy czytamy to samo.
Druga połowa książki w całości składa się z opowieści osób, które wyszły z sekty oraz rodzin i znajomych tych, którzy wciąż w niej są. Jest ich aż 43, jednak na palcach dwóch rąk można policzyć te faktycznie ciekawe i wartościowe. W dużej części są to nadesłane listy, często tak krótkie, że niewiele można się z nich dowiedzieć. Wiele historii jest wtórnych i nie wnosi właściwie niczego do tematu. Z tego powodu książka bardzo się dłuży i jest dość nudna. Zdecydowanie należałoby okroić nieco historie jedynie do tych, które dają szerszy obraz życia w sekcie.
Spodziewałam się raczej reportażu. Tymczasem jest to zbiór luźnych historii, przede wszystkim listów zrozpaczonych rodziców i próbujących ułożyć życie na nowo byłych adeptów. Taka forma sprawiła, że nie miał kto pociągnąć nieco za język wypowiadających się osób, ich historie są przedstawione jednostronnie, często chaotycznie i
Książka była dużym rozczarowywaniem. Zdecydowanie lepiej sięgnąć po inne pozycje opowiadające o Świadkach Jehowy, bo ten zbiór, choć obszerny, pozostawia duży niedosyt. Wygląda raczej jak laurka, którą autorka wystawiła własnej organizacji.

Książka składa się z dwóch części. W pierwszej przedstawiono ogólne informacje o Świadkach Jehowy, ich praktykach religijnych, sposobach postępowania. Opisy te są, zupełnie niepotrzebnie, poparte fragmentami świadectw, które mamy okazję przeczytać za chwilę, w dalszej części książki. Powoduje to, że często dwa razy czytamy to samo.
Druga połowa książki w całości składa się...