Aleksander Dumas zachwycił mnie wspaniałą powieścią jaką bez wątpienia jest „Trzej muszkieterowie”. W moim rozpędzie poznawania klasyków zabrałem się zatem bardzo chętnie za „Królową Margot” i chociaż nie jestem zachwycony w takim samym stopniu co historią o muszkieterach to jednak „Margot” zrobiła na mnie spore wrażenie.

Lekko awanturnicza powieść pełna skandali obyczajowych, zakulisowej polityki, spisków, intryg i płomiennych romansów. I kto by się po Francuzach spodziewał, że potrafią być tacy porywczy… Do tego pełno ciekawych postaci z czego chyba największe wrażenie zrobiła na mnie Katarzyna Medycejska. Pozbawiona skrupułów, uczuć a czasem wręcz ludzkich odruchów intrygantka i manipulatorka, która śmiało mogłaby być matką takich postaci jak Lukrecja Borgia (co prawda żyjącej przed nią), Cersei Lannister czy Alexis Carrington. Wiadomo, że czarny charakter dodaje historii smaku i pikanterii a ten czarny charakter udał się autorowi nad wyraz dobrze.

Co mnie zaskoczyło najbardziej to tak mały udział w historii tytułowej Małgorzaty. Wydawać by się mogło, że powinna być najważniejszą postacią, zamiast tego sprawiała wrażenie wyjątkowo drugoplanowe. Poza tym albo Dumas miał do Małgorzaty de Valois nad wyraz pobłażliwy stosunek, albo współcześni historycy jej nie lubią. Bo o ile Dumas stworzył z nią postać raczej pozytywną, nieszczęśliwą z racji niefortunnego małżeństwa wikłającą się w romans pozamałżeński, o tyle relacje współczesne przedstawiają ją jawnie jako rozwiązłą i niemoralną skandalistkę, nieodrodną córkę Katarzyny Medycejskiej.

Podsumowując - powieść dobra, ale jestem daleki od zachwytów.

Aleksander Dumas zachwycił mnie wspaniałą powieścią jaką bez wątpienia jest „Trzej muszkieterowie”. W moim rozpędzie poznawania klasyków zabrałem się zatem bardzo chętnie za „Królową Margot” i chociaż nie jestem zachwycony w takim samym stopniu co historią o muszkieterach to jednak „Margot” zrobiła na mnie spore wrażenie.

Lekko awanturnicza powieść pełna skandali...