Nie wiem - może miałam zbyt wysokie oczekiwania wobec Williamsa, który był dla mnie literackim przedmiotem pożądania od ładnych kilku lat, a może jestem zbyt normalna, żeby zachwycać się cudzymi neurozami, ale rozczarowanie spotkało mnie straszne.
Nie wątpię, że na scenicznych deskach dramaty Williamsa bardzo zyskują, podbudowanie talentem i grą aktorską, ale w formie książkowej nie bardzo się bronią. Konstrukcyjnie nie ma się za bardzo czym zachwycać, skoro cała siła opowiadanych historii tkwi w dialogu i napięciu między bohaterami, a mimo wszystko tego sam tekst dramatu nie może zawsze oddać.
Bohaterowie Williamsa to znowu temat na odrębną dyskusję. Zazwyczaj żyjący w swoim świecie urojeń i psychoz, są wręcz irytująco neurotyczni, aż chwilami chciałoby się potrząsnąć mocno jednym czy drugim i zapytać, w czym w ogóle tkwi problem i czy można być tak niedostosowanym z tak błahych powodów - w moim prywatnym rankingu prym pod tym względem wiodą bohaterowie "Nocy iguany" - chociaż niewątpliwie koneserzy postaci neurotycznych docenią urok bohaterów Williamsa.
I słowo jeszcze o zachwytach nad językiem przekładu. Czuję się poniekąd przedstawicielką młodego pokolenia, dlatego nie rozumiem, dlaczego ma mnie zachwycić posługiwanie się w tekście dramatu polszczyzną, którą słyszę codziennie na ulicy - słówko "zajebiście" nie zyska na uroku tylko dlatego, że pojawi się w druku.

Nie wiem - może miałam zbyt wysokie oczekiwania wobec Williamsa, który był dla mnie literackim przedmiotem pożądania od ładnych kilku lat, a może jestem zbyt normalna, żeby zachwycać się cudzymi neurozami, ale rozczarowanie spotkało mnie straszne.
Nie wątpię, że na scenicznych deskach dramaty Williamsa bardzo zyskują, podbudowanie talentem i grą aktorską, ale w formie...