"Pogromcy Nudy" to niezwykła powieść pełna fantazji,uroku....zwrotów akcji,znakomitych i barwnych postaci.
Zanurzyłam się w świat baśni i odwiedziłam tą uroczą krainę,nie mogłam się oderwać i wyjść z niej.
Przeżyłam ciekawe, fantastyczne przygody z bohaterami. Najbardziej spodobała mi się postać Leszka bez szpady zawsze dał radę, ratował się z opresji taki waleczny jak przyjechał do Zamku budyniowego.
Poślubił też księżniczkę w zamku jest pozytywną, ciekawą postacią ja tak uważam.
Delektowałam się ze smakiem przy kubku aromatycznej kawy po prostu rewelacja książka mieli sposób na nudę i ja się nie nudziłam wcale.

"Pogromcy Nudy" to niezwykła powieść pełna fantazji,uroku....zwrotów akcji,znakomitych i barwnych postaci.
Zanurzyłam się w świat baśni i odwiedziłam tą uroczą krainę,nie mogłam się oderwać i wyjść z niej.
Przeżyłam ciekawe, fantastyczne przygody z bohaterami. Najbardziej spodobała mi się postać Leszka bez szpady zawsze dał radę, ratował się z opresji taki waleczny jak...

Fajna aczkolwiek czasem robiła się nudna. W miarę ciekawe postacie, zabawne niektóre teksty, dobra fabuła i jak najbardziej udana całość :)

Fajna aczkolwiek czasem robiła się nudna. W miarę ciekawe postacie, zabawne niektóre teksty, dobra fabuła i jak najbardziej udana całość :)

Iwona Wilmowska to autorka wspaniałej fantastycznej opowieści o Krainie Nudy.

W Milandii pewnego dnia działy się dziwne rzeczy. Ludzie i zwierzęta zaczęli popadać w dziwne odrętwienie. Nadal oddychali, choć wyglądali, jak martwi. Detektyw Fidrygał wraz ze swoim osłem postanowił wyruszyć, aby okryć się sławą i rozwiązać zagadkę. Niedługo potem w lesie dołączył się do niego Leszek Bez Szpady, a potem także Teo(dor). Postanowili udać się do Budyniowego Zamku. Mieli nadzieję, że król posiada jakieś bliższe informacje na temat tej przypadłości i będzie mógł im pomóc. Tak też się stało. Poznali tam wielu miłych, pomocnych ludzi, którzy gotowi byli im pomóc. Sekretarz króla wydawał im się nie do końca prawdomówny, więc postanowili go odwiedzić. Nie było go w komnacie, więc chcieli przeszukać jego pokój. Nagle przenieśli się do dotąd nieznanej Krainy Nudy…

Akcja powieści toczy się w Milandii i Krainie Nudy w czasie wymyślonym przez autorkę.

Fidrygał był nieznaczącym detektywem, który za wszelką cenę chciał zdobyć sławę. Udawał kogoś, kim nie był. Tak naprawdę wszystkiego się obawiał, nie był wcale waleczny, uwielbiał się chwalić i chełpić swoimi osiągnięciami. Nie znał umiaru, wszystko robił z myślą o przyszłej sławie.

Leszek Bez szpady był zwykłym rycerzem, który błąkał się po okolicy. Miał swojego konia, lecz nie miał szpady. Wykazywał się jednak wielką pomysłowością, był dzielny, odważny. Znał umiar i potrafił go zachować. Nie chciał zostać odznaczony przez króla za swoje zasługi.

Teo(Dor),choć tak naprawdę Teo to krasnal, który został wygnany ze swojej wioski. Dor to jego brat bliźniak, który znajdował się wewnątrz niego. Wychodził z jego ciała na noc, był agresywny, dlatego Teo musiał opuścić swoje miejsce zamieszkania.

Księżniczka Która Mówi Nie to córka króla, rozkapryszona dziewczyna. Z czasem nauczyli się zadawać jej przeciwstawne pytania, aby poznać jej odpowiedź na zadane pytanie. Bohaterowie zostali także zaproszeni na jej przyjęcie urodzinowe. Zastanawiali się tylko nad prezentem, gdyż dziewczyna miała wszystko, czego mogła zapragnąć. Choć okazało się, że nie do końca tak było…

Serwacy to sekretarz króla, który był mu zawsze posłuszny. Potajemnie jednak przenosił się do Krainy Nudy, gdzie spotykał się z kwiatami, kaktusami. Chcieli pozbyć się Nudy, pomoc wędrowców okazała im się więc nieodzowna.

Bernadetta to dziennikarka, która dostarczyła im błędnych informacji o pochodzeniu Nudy. Chcieli się pozbyć ich z miasta, myśleli, że nowoprzybyli będą im przeszkadzać.

Książkę przeczytałam z ogromną przyjemnością, choć muszę przyznać, że z czasem zaczęło mnie denerwować stwierdzenie, że Leszek Bez Szpady nie posiada broni, a Fidrygał cały czas się przechwala. Z czasem jednak można się do tego przyzwyczaić. Język jest prosty, zrozumiały. Całości dopełniają wspaniałe ilustracje. Pomysł z wprowadzeniem Teo(dora) też nie był zbyt nowoczesny, gdyż w serii ,,Pas Deltory”, którą niedawno czytałam także istniało dwóch bohaterów w jednym ciele o różnych temperamentach. Mimo wszystko książkę uważam za udaną.

Pierwszy raz zapoznałam się z twórczością tej autorki, jednak mam nadzieję, że będę miała jeszcze nie jedną okazję, aby przeczytać jej inne pozycje.

,,Pogromcy Nudy” to wspaniała opowieść dla miłośników fantastyki i tych, którzy zechcą się zmierzyć z Nudą.

Moja ocena : 5/6

Iwona Wilmowska to autorka wspaniałej fantastycznej opowieści o Krainie Nudy.

W Milandii pewnego dnia działy się dziwne rzeczy. Ludzie i zwierzęta zaczęli popadać w dziwne odrętwienie. Nadal oddychali, choć wyglądali, jak martwi. Detektyw Fidrygał wraz ze swoim osłem postanowił wyruszyć, aby okryć się sławą i rozwiązać zagadkę. Niedługo potem w lesie dołączył się do niego...

W niewielkim miasteczku Milandii zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Ludzie i zwierzęta popadają w osobliwe otępienie. Zagadkę tajemniczej choroby postanawia rozwikłać lokalny detektyw Fidrygał. Wraz ze swoim wiernym osłem Patatajem ruszają na przeciw przygodzie. W drodze poznaje rycerza Leszka Bez Szpady i krasnala Teodora, który ukrywa pewien sekret. Przyjaciele udają się do Budyniowego Zamku, aby rozmówić się z królem. Na miejscu zostają zaproszeni na przyjęcie urodzinowe kapryśnej Księżniczka Która Mówi Nie. Co można podarować królewskiej córce, która ma już wszystko? Ponadto odkrywają, że sprawczynią nieszczęść jest nie kto inny, jak Nuda we własnej osobie. Przyjaciele bez wahania podejmują się niebezpiecznej misji pokonania Nudy. Mogą to uczynić tylko za pomocą trzech specjalnych przedmiotów, które są w posiadaniu trzech Leniwych Sióstr – Apatei, Letargii i Rutynei. Jak przechytrzyć Siostry? W jaki sposób zakończy się ostateczna potyczka między pogromcami, a Nudą? Tego wszystkiego dowiecie się z tej wspaniałej powieści!
Z nazwiskiem Iwony Wilmowskiej spotkałam się po raz pierwszy. Nie znalazłam także żadnych konkretnych informacji na temat autorki w czeluściach Internetu. Jej „Pogromcy Nudy” to powieść w starym, dobrym stylu. Bez wampirów i wilkołaków, bez zakochanych nastolatek. Za to z ciągłą akcją, nietuzinkowymi bohaterami, wszechobecną magią i dużą dawką poczucia humoru. Takie historie pamiętam z dzieciństwa. Warto zauważyć, że granica dobra i zła nie jest rozmyta jak to często bywa we współczesnych historiach. Mimo iż nie wszyscy bohaterowie są nieskazitelnie dobrzy, lub źli do szpiku kości, to jednak ostatecznie zawsze opowiadają się po którejś ze stron. Z opowieści wyłania się także czytelny morał i przesłanie dla dzieci, a przecież taki jest główny cel bajek.
Powieść przyozdobiona została rysunkami krakowskiego ilustratora Jacka Siudaka. Ilustracje wyglądają, jakby były naszkicowane ołówkiem. Przypominają raczej humorystyczne obrazki, jakie można znaleźć w gazetach, niż kolorowe grafiki w książeczkach dla dzieci. Mimo wszystko przyciągają uwagę najmłodszych, gdyż moja dziesięcioletnia siostra oglądała „Pogromców Nudy” już kilka razy zaśmiewając się w głos z rysunków. Na koniec uznała, że musi kiedyś przeczytać tę książkę.
Polecam „Pogromców Nudy” wszystkim wielbicielom baśniowych opowieści niezależnie od wieku. Gwarantuję, ze rodzice czytający przygody Fidrygała będą równie zachwyceni, jak ich dzieci. Z kolei nastoletni czytelnicy będą zdziwieni tym, jak pani Iwona Wilmowska nic sobie nie robi z nowoczesnych trendów i konsekwentnie podąża własną drogą.

W niewielkim miasteczku Milandii zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Ludzie i zwierzęta popadają w osobliwe otępienie. Zagadkę tajemniczej choroby postanawia rozwikłać lokalny detektyw Fidrygał. Wraz ze swoim wiernym osłem Patatajem ruszają na przeciw przygodzie. W drodze poznaje rycerza Leszka Bez Szpady i krasnala Teodora, który ukrywa pewien sekret. Przyjaciele udają się...

Nie znałam wcześniej nazwiska pani Wilmowskiej, ale po tej lekturze na pewno je zapamiętam, ponieważ książka ta niesamowicie przemawia do czytelnika, przede wszystkim młodszego, ale i starszy znajdzie tutaj coś dla siebie.
Poznajemy mieszkańców pewnego miasteczka, ludzi dosyć specyficznych, wśród których zaczyna rozprzestrzeniać się dziwnego rodzaju przypadłość. Jako pierwszy zaczyna chorować kot pani Pulpetowej, "leży nieprzytomny i się nie rusza" jeżeli wierzyć możemy pani Bidonowej. Co to za niepokojące zjawisko, nie wie nikt, czy przypadkiem nie jest to choroba zakaźna? Kiedy okazuje się, że podobny los spotkał sławną czarodziejkę Mimi Tut detektyw z miasteczka postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i rozwiązać zagadkę, a przy okazji stać się nie mniej popularny jak owa czarodziejka. Wyrusza w niebezpieczną wyprawę, pełną niespodziewanych wydarzeń, spotka w swej podróży dziwne osoby, które niebawem staną się jego sojusznikami w walce z ... ?
Z tą lekturą nie można się nudzić, jest śmiesznie, wesoło, dużo się dzieje, a przede wszystkim wiele z niej możemy się nauczyć, wyciągnąć wnioski na przyszłość. Na pewno podsunę ją mojej Groszek, by zrozumiała jak niebezpieczna jest tytułowa nuda! Autorka bardzo oryginalnie podeszła do tego tematu, w sposób ciekawy i z dużym poczuciem humoru. Polecam zarówno dzieciom, jak też rodzicom.

Nie znałam wcześniej nazwiska pani Wilmowskiej, ale po tej lekturze na pewno je zapamiętam, ponieważ książka ta niesamowicie przemawia do czytelnika, przede wszystkim młodszego, ale i starszy znajdzie tutaj coś dla siebie.
Poznajemy mieszkańców pewnego miasteczka, ludzi dosyć specyficznych, wśród których zaczyna rozprzestrzeniać się dziwnego rodzaju przypadłość. Jako...