Przepiękny język tej książki powodował, że wchodziłam w tę opowieść z błogim nastawieniem i poczuciem, że obcuję z niezwykłą literaturą. Pióro pana Bieńczyka stworzyło obraz sielskiej krainy, mimo przeplatających się gdzieniegdzie czarnych płaszczy i niemieckich imion oraz pasiastych piżam pacjentów szpitala psychiatrycznego. Otoczenie jednak zanikało, traciło na wartości w obliczu miłosnych uniesień naszych bohaterów. Młodzieży w kwiecie wieku, zakochanej i beztroskiej,pracującej w szpitalu psychiatrycznym w Tworkach. Ale miejsce to stało się oazą spokoju, zapachów lata i miłości. Pikników na trawie, spacerów wśród drzew i wspólnym spędzaniu czasu. Czuje się atmosferę młodzieńczego uczucia z nutką przedwojennego sentymentalizmu. Ale za rogiem czają się niezapowiedziane nieszczęścia. W końcu akcja książki toczy się w czasie II wojny światowej. Nie mniej, nie o wojnie jest to książka,chociaz na pewno jej konsekwencje stają się znaczące dla całej akcji.
Polecam te książkę tym którzy chcą się zatopić w miłosnym, nieco sentymentalnym klimacie, ale przede wszystkim cenią wybitną literaturę.

Przepiękny język tej książki powodował, że wchodziłam w tę opowieść z błogim nastawieniem i poczuciem, że obcuję z niezwykłą literaturą. Pióro pana Bieńczyka stworzyło obraz sielskiej krainy, mimo przeplatających się gdzieniegdzie czarnych płaszczy i niemieckich imion oraz pasiastych piżam pacjentów szpitala psychiatrycznego. Otoczenie jednak zanikało, traciło na wartości w...