Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakże rzadkim zjawiskiem wśród ludzi jest człowiek. Człowiek, który miałby duszę.

Jakże rzadkim zjawiskiem wśród ludzi jest człowiek. Człowiek, który miałby duszę. A dusza to głowa i serce. Zwłaszcza, Soniu, serce.

My, co nam Bóg kazał pozostać, stoimy nadal na straży czystości naszych uczuć, a wszystkie bóle składamy w ofierze Bogu Jedynemu. I wierzymy, że jeśli On tak nas ciężkim gromem, palącym piorunem poraził, to widocznie ma do nas zaufanie. Że podniesiemy się poprawieni i mocni.

(...) w Broku, gdzie płynie rzeka pod wezwaniem Pana Ojca i na pohybel ortografii.

Jakże rzadkim zjawiskiem wśród ludzi jest człowiek. Człowiek, który miałby duszę. A dusza to głowa i serce. Zwłaszcza Soniu, serce. Serce. Jakżeż niewielu posiada jedno i drugie. A przecież dopiero zespół tych dwóch czynników zgodnie ze sobą harmonizujących daje to, co nazywamy kulturą duchową, tworzy jednostkę naprawdę wspaniałą i wielką. Dewizą takiej jednostki jest zapomnieć o sobie, a nie zatracić siebie. Zapomnieć o sobie to znaczy odnaleźć swoją, ponad sobą leżącą oś, wokół której porusza się i obraca życie nasze. A nie zatracić siebie, znaczy być wiernym sobie na zasadniczej linii życia, być wiernym tym ideałom, którym się hołduje.

Zapomnieć o sobie, to znaczy odnaleźć swoją, ponad sobą leżącą oś, wokół której porusza się i obraca życie nasze. A nie zatracić siebie, znaczy być wiernym sobie na zasadniczej linii życia, być wiernym tym ideałom, którym się [...] hołduje.