"Tworki" zaczęłam czytać zachęcona recenzjami, mimo, że do "Terminalu", wcześniejszej książki Pana Bieńczyka podchodziłam ze dwa razy i nie zdołałam się w niej zakotwiczyć na dłużej. Poczytywałam, jak tomik wierszy, owszem, ale do dziś nie wiem o czym to jest.
"Tworki" natomiast spiętrzają sie od pierwszych stron barokową składnią zdań, ale przy uważnym czytaniu ta przerośnięta forma okazuje się całkiem niezłą poezją i zabawą z nią. Główny bohater Jurek wiersze pisuje i wierszem mówi, dlatego większość książki takim młodocianym żartobliwym wierszoklectwem jest przesiąknięta.
Początkowo miałam wrażenie, że bohaterowie mi zaraz znikną pod taką wybujałą formą, ale o dziwo, oni szybko się odnajdują.
Wojna, Warszawa,młodość i miłość jest głównym tematem tej powieści. Ale wojna nieuchronnie dosięga tworkowskiego raju, który staje się metaforą polsko-żydowskiego splecionego losu.
Czytając tę książkę, w pierwszej chwili się złapałam na tym, że zaczynam dzielić zdania na wersy wierszy. Tam całkiem sporo jest świetnych wersów, gotowych do rozpisania w pionie i osobnego czytania, bo to taki rodzaj prozy poetyckiej, bądź co bądź.
Niestety mam wrażenie, że redaktor z wydawnictwa Sic, nie pomógł tej książce jakby mógł pomóc.
Na końcu lektury autentycznie się wzruszyłam, bo świat wykreowany nie okazał się tak sztuczny, aby nie dopuścić do niego uczuć czytelnika.

"Tworki" zaczęłam czytać zachęcona recenzjami, mimo, że do "Terminalu", wcześniejszej książki Pana Bieńczyka podchodziłam ze dwa razy i nie zdołałam się w niej zakotwiczyć na dłużej. Poczytywałam, jak tomik wierszy, owszem, ale do dziś nie wiem o czym to jest.
"Tworki" natomiast spiętrzają sie od pierwszych stron barokową składnią zdań, ale przy uważnym czytaniu ta...