Bohaterki wywiadów, a jest ich rożnej objętości dwanaście, są uwikłane w większości w bycie figurami kobiet silnych i niezależnych. Tylko jedna z nich nie jest obarczona pośrednio lub bezpośrednio traumą wojny, natomiast przez dekadę trawili ją mężczyźni i teatr. Tylko jedna z nich wydaje się być duszą spokojną, niedrgającą, a jest to poetka. Tylko jedna z nich szczerze opowiada, tak jak i robiła to grając monodram na scenie o tym jak jej matka, bohaterka i legenda nie sprawdzała się w jednej "prostej" roli. Większość z nich mówi jednak wspólnym głosem, niemalże jednakowym o walce, o wojnie, o obserwowaniu świata, i o mężczyznach, którzy raczej nie stawali na wysokości zadania przez wrażliwość, nałogi i inne kobiety. Opowiadają też o pokorze swojej, a także tych, które je tworzyły: matkach i babkach. Kobiety przecież są nośnikami tradycji, bo przecież one organizują życie rodzinne, więc czemu nie społeczne.

Historie piękne i niesamowite, tekst pana Remigiusza Grzeli trochę mniej. W rolach głównych niby opowieści: Julii Hartwig, Henryki Krzywonos, Aliny Świdowskiej, Zofii Posmysz, Teresy Torańskiej, Wandy Wiłkomirskiej, Teresy Nawrot, Hanny Krall, Krystyny Chiger, Ireny Rybczyńskiej-Holland, Agnieszki Holland i jej siostry Magdaleny Łazarkiewicz.

bookish.blog.pl

Bohaterki wywiadów, a jest ich rożnej objętości dwanaście, są uwikłane w większości w bycie figurami kobiet silnych i niezależnych. Tylko jedna z nich nie jest obarczona pośrednio lub bezpośrednio traumą wojny, natomiast przez dekadę trawili ją mężczyźni i teatr. Tylko jedna z nich wydaje się być duszą spokojną, niedrgającą, a jest to poetka. Tylko jedna z nich szczerze...