Zapewne wielokrotnie czytając prasę czy też oglądając telewizję natknęliście się na wzmiankę o zabójstwie, strzelaninie, wypadku ze skutkiem śmiertelnym, wymuszeniu czy też innym mniej lub bardziej przypadkowym wydarzeniu. Człowiek jednak ma to do siebie, że dopóki dana sytuacja go bezpośrednio nie dotyczy dopóty łatwo przechodzi nad nią do porządku dziennego. Co prawda wiadomość ta zasmuci go, pokręci głową, ponarzeka na sytuację panującą na świecie i na ludzi, ale prędzej czy później o niej zapomni i będzie żył dalej jak gdyby nigdy nic. Inaczej sprawa się ma, gdy my lub ktoś z naszych bliskich zostaje w taką sprawę wmieszany. Nie musi to być udział bezpośredni, nie musimy stracić przy tym życia, wystarczy byśmy byli w złym miejscu o złym czasie…

„Podobno gdy coś się dzieje raz, to zdarzenie, dwa razy- zbieg okoliczności, a trzy to już schemat.”

Z podobną sytuacją musi zmierzyć się Joseph O'Loughlin znany i powszechnie ceniony psycholog kliniczny. Pewnego dnia idąc jak zwykle na swój wykład na jednym z uniwersytetów zostaje poproszony przez policję o zostanie mediatorem. Na barierce Clifton Suspension Bridge od jakiegoś czasu bowiem stoi kobieta mająca na sobie jedynie czerwone buty na obcasie. Zadanie Josepha polega na odciągnięciu jej od pomysłu odebrania sobie życia. Jednak w pewnym momencie przez telefon, który kobieta cały czas trzyma przy uchu pada komenda „skacz” a po kobiecie pozostają tylko okręci z wolna rozchodzące się po tafli rzeki. Wraz z tym wydarzeniem sprawy zaczynają nabierać tempa. Doktor O'Loughlin coraz bardziej zostaje wmieszany w całą sytuację, wraz z policją szuka dowodów, na podstawie poszlak próbuje sporządzić portret psychologiczny sprawcy. W tym samym czasie dochodzi do kolejnej niewyjaśnionej zbrodni. Zbrodni na pierwszy rzut oka nie mającej żadnego powiązania z kobietą z mostu, jednak czy na pewno? Kim jest morderca? Dlaczego i w jaki sposób skłania młode kobiety do zabicia się? Jakie ma z tego korzyści? I najważniejsze, czy Joseph zdoła rozwiązać sprawę zagadkowych śmierci zanim niebezpieczeństwo zacznie grozić również jego bliskim? Przekonajcie się sami ;)

Tajemnicze zabójstwa, zawikłana i dobrze rozbudowana pod każdym względem akcja, dokładnie przedstawione przemyślenia bohaterów, dobrze zarysowane portrety psychologiczne i wartka akcja to cechy, których szukam w dobrych kryminałach i thrillerach. Czy w „Grozie” znalazłam choć część z nich?

Joseph O’Laughlin zwykły człowiek, mężczyzna posiadający żonę i dwie córki zostaje wciągnięty, niejako wbrew swej woli, w tajemniczą sprawę morderstw młodych kobiet. Jego wiedza w zakresie psychologii i znajomość ludzkiego umysłu jest dla policji nieoceniona. Dzięki niemu mogą być krok przed zabójcą, przewidywać jego posunięcia, Joe może „zajrzeć mu do umysłu” chcąc zrozumieć motywy jego działania. Nie do końca mu się to jednak udaje. Mamy w tej książce bowiem do czynienia z bardzo sprytnym zabójcą-prześladowcą. Człowiekiem nieuchwytnym, nienamierzalnym, który nie figuruje w żadnych dokumentach, nie ma stałego miejsca zamieszkania, kredytów, rachunków w bankach, niczego dzięki czemu można by go było prosto wyśledzić. Jest to człowiek zagadka.

Z całą akcją przedstawioną w książce zapoznajemy się z perspektywy Josepha. To właśnie on jest narratorem i niejako naszym przewodnikiem po zawiłościach ludzkiego umysłu. Widzimy to co on widzi, wiemy to co on wie, a wraz z tym zabiegiem mamy wrażenie, że razem z nim prowadzimy śledztwo. Jest to bardzo fajny i ciekawy dla odbiorcy sposób przedstawienia fabuły. Drugim ciekawym zabiegiem autora jest oddanie głosu zabójcy. W „Grozie” znajdują się powiem rozdziały całkowicie poświęcone jego rozważaniom i planom. Dzięki nim wiemy co planuje. Dowiadujemy się nico więcej o jego przeszłości, motywach, zamiarach, jednak nie na tyle dużo by wskazać z kim mamy do czynienia. Jest to bowiem człowiek o zmiennych twarzach, stylizacjach, człowiek widmo.

„Groza” jest jednym z najlepszych thrillerów jakie w ostatnim czasie dane mi było przeczytać. Jest to książka bardzo dobrze dopracowana, autor w umiejętny sposób buduje napięcie tak, że czytelnik z niegasnącym zainteresowaniem czyta książkę, a każda strona wciąga go coraz bardziej w realia przedstawione w pozycji. Michael Robotham posiada ciekawy i przejrzysty styl. Jest to przy tym styl prosty, w którym czytelnik się nie zagubi, a dzięki temu będzie mógł w pełni zatopić się w wydarzeniach i wynieść z pozycji jak najbardziej właściwe wnioski.

Podczas czytania „Grozy” nie łudźcie się, że uda wam się na własną rękę odkryć kim jest poszukiwany mężczyzna, gdyż jest to wyczyn bardzo trudny (jednak nie niemożliwy). Czytając „Grozę” miałam kilku podejrzanych, niekiedy były to pomysły naprawdę bardzo abstrakcyjne, jednak koniec końców okazały się całkowicie bezpodstawne.

Michael Robotham stworzył naprawdę świetną książkę, książkę obok której nie sposób przejść obojętnie, która przywołuje nas, ciekawi, nęci, nie daje spać po nocach a gdy już po nią sięgniemy to nie da nam ani na chwilę spokoju, będziemy ją czytać dopóki nie skończymy, po drodze tak zżywając się z bohaterami, że żal nam będzie książkę odkładać na półkę. Jeśli lubisz dobrze napisane thrillery lub choćby ciekawi cię kto jest zabójcą to gorąco zachęcam do lektury „Grozy” ;)

Zapewne wielokrotnie czytając prasę czy też oglądając telewizję natknęliście się na wzmiankę o zabójstwie, strzelaninie, wypadku ze skutkiem śmiertelnym, wymuszeniu czy też innym mniej lub bardziej przypadkowym wydarzeniu. Człowiek jednak ma to do siebie, że dopóki dana sytuacja go bezpośrednio nie dotyczy dopóty łatwo przechodzi nad nią do porządku dziennego. Co prawda...