Polubiłam depresyjnego komisarza Van Veeterena na tyle, że ponowne spotkanie z tą postacią było prawdziwą przyjemnością.

Polubiłam też spokojny styl pisania Hakana Nessera, niespiesznie prowadzącego nas przez meandry śledztwa.

Tym razem Van Veeteren odpoczywa na urlopie w niewielkiej nadmorskiej miejscowości, w której dochodzi do dwóch zabójstw, popełnionych w taki sam sposób. Nieuchwytny sprawca zyskuje przydomek "Rzeźnik", a Van Veeteren wraz ze wsparciem zostaje oddelegowany do pomocy miejscowej policji. Trzeba działać szybko, bo mogą pojawić się kolejne ofiary, a sprawa komplikuje się, gdy znika policjantka zaangażowana w śledztwo.

Van Veeteren to prawie stuprocentowa szansa na znalezienie sprawcy i, co bardzo mi się podoba, policjant, dla którego najważniejsze jest myślenie. Nie ma tu efektownych pościgów, strzelanin, błyskawicznych zwrotów akcji. Znów jest za to solidna, żmudna policyjna robota, logika i dedukcja. I oczywiście praca zespołowa, na co zwróciłam uwagę już w poprzednim tomie.

Sprawcy, tak jak poprzednio, domyśliłam się już na początku, choć to nie mankament książki ani błąd autora ale wyłącznie intuicja. Zresztą, w toku dalszej lektury wielokrotnie byłam przekonana, że się mylę, a tropy wiodły zupełnie gdzie indziej. Pierwotne przeczucie znalazło potwierdzenie w dowodach dopiero pod koniec książki.

Dlatego drugi tom serii o komisarzu Van Veeterenie oceniam lepiej niż poprzedni i z przyjemnością sięgnę po kolejne.

Polubiłam depresyjnego komisarza Van Veeterena na tyle, że ponowne spotkanie z tą postacią było prawdziwą przyjemnością.

Polubiłam też spokojny styl pisania Hakana Nessera, niespiesznie prowadzącego nas przez meandry śledztwa.

Tym razem Van Veeteren odpoczywa na urlopie w niewielkiej nadmorskiej miejscowości, w której dochodzi do dwóch zabójstw, popełnionych w taki sam...