Uprzedzano mnie, że powieści Håkana Nessera, w których głównym bohaterem jest komisarz Van Veeteren, nie umywają się do tych, z Gunnarem Barbarottim, ale uznałem, że muszę sprawdzić sam, i tak sięgnąłem po „Punkt Borkmanna”. Mieli rację – nie umywają się. To zupełnie nie ta klasa, ale… ale nie było aż tak źle, żebym nie dobrnął do końca, choć głównie z powodu braku innej lektury na weekend.

„Kiedy Borkmann w stopniu komisarza wypracowywał swoje ostatnie lata we Frigge, Van Veeteren dopiero zaczynał służbę. Mimo wszystko wciąż wierzył w tę regułę i ufał jej. Oczywiście nie musiał bynajmniej poznawać szczegółów towarzyszących jej powstaniu. Wiadomo, że nawet porządny, stary glina potrzebuje jakiegoś oparcia, jakiegoś koła ratunkowego. Zresztą regułę Borkmanna trudno było nazwać regułą. Stanowiła raczej wskazówkę, drogowskaz do wykorzystania w zagmatwanych przypadkach. W każdym dochodzeniu, twierdził Borkmann, dochodzi się do takiego punktu, po przekroczeniu którego nie potrzebuje się już więcej informacji. Kiedy do niego docieramy, wiemy już wystarczająco dużo, żeby rozwiązać sprawę jedynie za pomocą myślenia. Dobry śledczy powinien dążyć do tego, żeby umieć się zorientować, kiedy zbliża się do tego punktu, czy też raczej kiedy go przekracza. W swoich wspomnieniach Borkmann podkreślał, że to właśnie ta umiejętność albo jej brak odróżnia dobrego detektywa od złego”.

Heinz Eggers, Ernst Simmel i Maurice Rühme, drobny przestępca, zamożny handlarz nieruchomości i lekarz, wrócili do nadmorskiej miejscowości Kaalbringen w ostatnim roku i wszyscy trzej zostali zamordowani ciosem specyficznej siekiery, który to cios nieomalże pozbawił ich głowy. Sprawę prowadzi lokalna policja pod dowództwem komisarza Bausena.
Nie dalej niż trzydzieści, czterdzieści kilometrów od Kaalbringen, komisarz Van Veeteren ze Sztokholmu, kończył urlop w swoim domku letniskowym. Już się pakował, gdy zawiadomiono go o sprawie z Kaalbringen i poproszono o pomoc.

Początkowo akcja wlecze się bez żadnych efektów. Policjanci robią, co się da, ale z ich pracy właściwie nic nie wynika. Nie są w stanie nawet odkryć, co łączy ofiary Rzeźnika, bo tak ochrzczono sprawcę. Dopiero porwanie policjantki, Beate Moerk, powoduje przełom w śledztwie, ale do rozwiązania zagadki nadal jest daleko.
W tle plączą się sprawy osobiste niektórych policjantów i zamiłowanie do szachów panów komisarzy.

Kryminał bardzo przeciętny; można przeczytać, ale nie trzeba. Gdybym miał w tych dniach ciekawszą lekturę, porzuciłbym „Punkt Borkmanna”, może tylko sprawdzając na końcu, kto zabił.

Uprzedzano mnie, że powieści Håkana Nessera, w których głównym bohaterem jest komisarz Van Veeteren, nie umywają się do tych, z Gunnarem Barbarottim, ale uznałem, że muszę sprawdzić sam, i tak sięgnąłem po „Punkt Borkmanna”. Mieli rację – nie umywają się. To zupełnie nie ta klasa, ale… ale nie było aż tak źle, żebym nie dobrnął do końca, choć głównie z powodu braku innej...

W szwedzkiej miejscowości Kaalbringen zamordowany zostaje potentat branży nieruchomości przez uderzenie siekierą. Kilka miesięcy wcześniej w podobny sposób zamordowany został pewien handlarz narkotyków. Do pomocy lokalnej policji przysłany zostaje ze Sztokholmu doświadczony komisarz Van Veeteren. Jednak stołeczny stróż prawa nie rozwiąże nagle zagadki, cudownie odnajdując wszystkie przeoczone tropy.

W szwedzkiej miejscowości Kaalbringen zamordowany zostaje potentat branży nieruchomości przez uderzenie siekierą. Kilka miesięcy wcześniej w podobny sposób zamordowany został pewien handlarz narkotyków. Do pomocy lokalnej policji przysłany zostaje ze Sztokholmu doświadczony komisarz Van Veeteren. Jednak stołeczny stróż prawa nie rozwiąże nagle zagadki, cudownie odnajdując...

Nie było źle ale miałam cichą nadzieję na coś lepszego. Fabuła bardzo ciągnęła się i czasami mnie przynudzała. Z jednej strony trzymała jakieś tam napięcie, a z drugiej strony były w tej książce fragmenty monotonne. Jedno muszę autorowi przyznać - wymyślił zakończenie, na które w życiu bym nie wpadła i zaskoczył mnie tym pozytywnie.

Nie było źle ale miałam cichą nadzieję na coś lepszego. Fabuła bardzo ciągnęła się i czasami mnie przynudzała. Z jednej strony trzymała jakieś tam napięcie, a z drugiej strony były w tej książce fragmenty monotonne. Jedno muszę autorowi przyznać - wymyślił zakończenie, na które w życiu bym nie wpadła i zaskoczył mnie tym pozytywnie.

Książkę przesłuchałem w formie słuchowiska radiowego w języku niemieckim. Płytkę z nagraniem udało mi się wypożyczyć w mojej lokalnej bibliotece. Od jakiegoś czasu chciałem sięgnąć po jakąś książkę Hakana Nessera. Miałem trochę nadzieje że jego twórczość spodoba mi się podobnie jak twórczość Henninga Mankela i że znajdę kolejnego autora którego wszystkie książki po kolei będę czytać lub też przesłuchiwać. Cieszę się że sięgnąłem po „Punkt Borkmana”. Ale myśle że jak na razie poprzestanę na tej książce tego autora i nie będę sięgał po dalsze. Jak dla mnie to trochę za mało psychologii było w tej książce.
Niemiecki tytuł brzmiał inaczej niż polski. Można go przetłumaczyć na polski jako „Czwarta Ofiara”. No właśnie, dlaczego czwarta ofiara? W krótkim czasie dochodzi do trzech morderstw no i policjanci prowadzą wyścig z czasem aby jak najprędzej złapać mordercę gdyż czwarta ofiara wydaje się być nieunikniona.
Zakończenie bardzo intrygujące i mało spodziewałem się takiego rozwoju akcji. Szukam dalej autora kryminałów którego twórczość mnie zaintryguje tak jak twórczość Henninga Mankella.

Książkę przesłuchałem w formie słuchowiska radiowego w języku niemieckim. Płytkę z nagraniem udało mi się wypożyczyć w mojej lokalnej bibliotece. Od jakiegoś czasu chciałem sięgnąć po jakąś książkę Hakana Nessera. Miałem trochę nadzieje że jego twórczość spodoba mi się podobnie jak twórczość Henninga Mankela i że znajdę kolejnego autora którego wszystkie książki po kolei...

Bez szału … lecimy z kolejnymi tomami, obu było coraz lepiej

Bez szału … lecimy z kolejnymi tomami, obu było coraz lepiej

Są wspólne elementy z Mankellem. To oczywiste. Historie Nessera bronią się same w sobie. Tutaj akcja nie pędzi jak w kolejce górskiej, ale tego Autora ceni się za trochę inne rzeczy. Niezmiennie polecam cykl o inspektorze Van Veeterenie.

Są wspólne elementy z Mankellem. To oczywiste. Historie Nessera bronią się same w sobie. Tutaj akcja nie pędzi jak w kolejce górskiej, ale tego Autora ceni się za trochę inne rzeczy. Niezmiennie polecam cykl o inspektorze Van Veeterenie.

To jest taki Hakan Nesser jakiego lubię. Po pierwszej części, która zdecydowanie do najlepszych nie należała, druga wypada bardzo dobrze. Interesująca zagdka, śledztwo, rozwiązanie.
Polecam zacząć od tej części, a pierwszą po prostu pominąć.

To jest taki Hakan Nesser jakiego lubię. Po pierwszej części, która zdecydowanie do najlepszych nie należała, druga wypada bardzo dobrze. Interesująca zagdka, śledztwo, rozwiązanie.
Polecam zacząć od tej części, a pierwszą po prostu pominąć.

Druga z serii okazała się znacznie ciekawsza od pierwszej. Ciekawie przedstawione wydarzenia i postaci. Nic tylko czas sięgnąć po kolejną z serii.

Druga z serii okazała się znacznie ciekawsza od pierwszej. Ciekawie przedstawione wydarzenia i postaci. Nic tylko czas sięgnąć po kolejną z serii.

Czy może być coś lepszego od dobrego Hakana Nesser. Nie, dzisiaj nie, może jutro coś zauroczy. Dzisiaj króluje komisarz Van Veeteren w odsłonie śledztwa sięgającego w głąb skostniałych struktur policyjnych. Głębokie zrozumienie dla ludzkiej ułomności. Polecam wszystkim lubiącym nieoczywiste rozwiazania.

Czy może być coś lepszego od dobrego Hakana Nesser. Nie, dzisiaj nie, może jutro coś zauroczy. Dzisiaj króluje komisarz Van Veeteren w odsłonie śledztwa sięgającego w głąb skostniałych struktur policyjnych. Głębokie zrozumienie dla ludzkiej ułomności. Polecam wszystkim lubiącym nieoczywiste rozwiazania.

Na pewno lepsza od pierwszej części. Więcej tu tego charakterystycznego, gorzkiego humoru.
Kompletnie nie wiem, w jaki sposób zespół śledczy wpadł na rozwiązanie zagadki.
Nie lubię, gdy tropionym mordercą okazuje się policjant :(.

Na pewno lepsza od pierwszej części. Więcej tu tego charakterystycznego, gorzkiego humoru.
Kompletnie nie wiem, w jaki sposób zespół śledczy wpadł na rozwiązanie zagadki.
Nie lubię, gdy tropionym mordercą okazuje się policjant :(.