Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek któraś z postaci literackich irytowała mnie tak bardzo jak Spence Douthit i jego żona Mound. Bieda spowodowana wielkim kryzysem, w efekcie którego masowo plajtują najbardziej intratne fabryki, to jedynie tło do nakreślenia faktycznego problemu - próby odnalezienia się w sytuacji, na którą pozornie nie ma się wpływu. Piszę pozornie, gdyż, jak czytelnik może dowiedzieć się z książki, główny bohater konsekwentnie dąży do przyjęcia postawy "co robić, aby nie musieć robić i żyć jak pączek w maśle". Cudowna manna z nieba wkrótce spływa na Spencea (pod postacią znacznej jak na tamte czasy sumy pieniędzy), a ten, jak można się było spodziewać po kimś o inteligencji kija od miotły,trwoni wszystko w jeden dzień, dochodząc ponownie do punktu wyjścia.

Czytają "Ziemię tragiczną" odnosiłam wrażenie, że sam autor gardzi swoimi postaciami,przekonująco udowadniając, że żyją one w biedzie, będącej bardziej efektem przyzwyczajenia (i paradoksalnie wygodny)aniżeli faktycznych problemów społecznych, a jedyne na co je stać, to nieustanne utyskiwanie na swój marny los.

Spence i jego żona Mund to ludzie bez polotu, wybierający najkrótszą drogę do osiągnięcia celu - bezwzględne żerowanie na innych i nieudolne próby wzbudzania litości, najbardziej zagorzale realizując swój plan wobec starszej córki. Hipokryzja, głupota i życiowa inercja, to najdobitniej pośród wielu innych, dające o sobie znać przywary głównych bohaterów. Cieszę się, że książkę czyta się szybko, gdyż w innym wypadku musiałabym zaopatrzyć się w pokaźną ilość herbaty z melisy...

Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek któraś z postaci literackich irytowała mnie tak bardzo jak Spence Douthit i jego żona Mound. Bieda spowodowana wielkim kryzysem, w efekcie którego masowo plajtują najbardziej intratne fabryki, to jedynie tło do nakreślenia faktycznego problemu - próby odnalezienia się w sytuacji, na którą pozornie nie ma się wpływu. Piszę pozornie,...