Witam cię w rzeczywistości drugiej połowy XXI wieku. Witam cię, tak jak przystało na ziemiach polskich – chlebem i solą. Z królem Polski, elfem Bolesławem Arr’Rit'em przy jednym ramieniu i niestrudzonym geografem, Kajetanem Kłobudzkim przy drugim. Nim do nas dołączysz, odprawimy nad Tobą kilka rytuałów. Parę gestów, które otoczą Cię magiczną ochroną. A, i jeszcze szybko zmówiona modlitwa. Tak na wszelki wypadek – bo moc balrogów jest równie potężna, co nasza. Z tym, że nasza daje nadzieję. Ich – jedynie ból i śmierć. Rytuały odprawione. Witaj w świecie zmiennej geografii, potężnej magii, nowoczesnych technologii. Świecie w którym ludzie i elfy ramię w ramię walczą z napływającym złem – aby zachować ostatnie skrawki wolnej Europy. Witaj w świecie Czerwonej Mgły.

Czerwona Mgła to zbiór czterech opowiadań. We wszystkich głównym bohaterem jest Kajetan Kłobudzki – młody, niezwykle zdolny królewski geograf. Wraz z nim znów przemierzamy kresy polskiego królestwa. Królestwa, które za pomocą magii, zaawansowanej technologii i chrześcijańskiej wiary toczy z na wskroś przesiąkniętymi złem istotami zacięty bój o zachowanie wolności. Czerwona Mgła podaje nam wiele zupełnie nowych informacji o tym ciekawym, opisanym wcześniej w Czarnym Horyzoncie uniwersum.

Z pierwszego opowiadania, "Piękna i Graf", dowiadujemy się na przykład co nieco o wspierających ludzi w walce o wolną Ziemię elfach. Elfy to zdecydowanie moja ulubiona rasa fantasy, a po Czarnym Horyzoncie czułam naprawdę spory niedosyt – byłam rozczarowana faktem, że autor nie uczynił jakiegokolwiek elfa pierwszoplanowym bohaterem. "Piękna i Graf" z powodzeniem nadrobił tę zaległość. Elfy Kołodziejczaka przypominają elfy Tolkiena czy Hennena. Są mądre i waleczne, skłonne do poświęceń i walki o to, co dla nich ważne. Dysponują potężną magią. Z opowiadania dowiemy się, między innymi, w jaki sposób elfy torturują karmiących się cierpieniem i bólem sługi Zła.

Drugie opowiadanie, "Nie ma mocy na docenta", muszę przyznać – nieco mnie wynudziło. Wraz z Kajetanem oraz grupą naukowców ponownie zapuszczamy się w zachodnią zonę w celu odnalezienia tzw. kleszczyny. Bardzo zainteresował mnie wątek psychologicznej mapy linkowej - emocjonalnej sieci łączącej wszystkich chodzących po Ziemi ludzi. Natomiast przy tym opowiadaniu chciałabym zwrócić uwagę na głównego bohatera – Kajetana Kłobudzkiego. W trakcie "Nie ma mocy na docenta" uświadomiłam sobie bowiem, że bohater ten, mówiąc prosto z mostu – nudzi mnie. Uwielbiam idealne elfy – taka ich natura – ale ludzie to ludzie, my idealni zdecydowanie nie jesteśmy. Chyba, że no właśnie, nazywamy się Kajetan Kłobudzki. Kajetan przedstawiony jest jako mężczyzna doświadczony przez życie, niezwykle utalentowany i rzeczowy, który w każdej sytuacji potrafi zachować zimną krew i logiczne myślenie. Ta postać jest dla mnie idealna wręcz do przesady. Cały ten idealizm jeszcze może by i przeszedł – wszak protegowanym króla Bolesława nie może być byle kto – ale Kajetan nie okazuje żadnych emocji. Pewnie gdyby od czasu do czasu się roześmiał, okazał paniczny strach, zezłościł się, znienawidził kogoś lub odwrotnie – pokochał, stałby mi się bliższy i mogłabym go polubić. A tak ani mnie nie ziębi, ani nie grzeje.

Moim ulubionym opowiadaniem stała się tytułowa "Czerwona Mgła". Tym razem wraz z Kajetanem wyruszamy na Wschodnie Kresy. Tamtejsze ziemie są wolne od balrogów, ale równie niebezpieczne, jak zachodnia Gehenna – wszystko za sprawą tajemniczej, spowijającej ogromnie połacie ziemi Czerwonej Mgły, która zamienia ludzi w potwory. Gdy wydaje ci się, że o okrucieństwie świata Czarnego Horyzontu wiesz już wszystko – czytasz to opowiadanie i zdajesz sobie sprawę, że tak naprawdę nie wiesz jeszcze nic. Dodatkowo opisy Kołodziejczaka są tak niesamowicie plastyczne, tak realne że momentami wydaje ci się, że naprawdę jesteś w centrum wydarzeń i wszystko widzisz na własne oczy. Przykład: zaatakowany wśród Mgły przez sobakkuby kot czy niezwykle naturalistyczny obraz czerpania z ludzi przez urka-hai.

Ostatnim opowiadaniem jest dziejący się w czasach dzieciństwa Kajetana "Klucz Przejścia". To opowiadanie nieco inne od pozostałych. Jest w nim tyle samo gadżeciarstwa (na plus), ale za to o wiele więcej emocji i uczuć (na jeszcze większy plus). Klucz Przejścia jest niezłą gratką szczególnie dla tych, którzy czytali wcześniej Czarny Horyzont i zastanawiali się, jak wyglądało dzieciństwo głównego bohatera i związane z nim, niejasno opisane tramuatyczne przeżycia - a robili to na pewno.

Podsumowując: Czerwoną Mgła z pewnością spodoba się tym, którzy lubią niesztampową fantastykę i oryginalne połączenia, inteligentne gadżeciarstwo, fabułę skłaniającą do refleksji. A także tym, którzy nie lubią zbytniego wnikania w emocje, uczucia i rozterki bohaterów. Czerwoną Mgłę warto przeczytać również ze względu na umieszczoną w niej futurystyczną wizję Polski. Patriotyzm, husaria, bojowe bociany - mimo, że na świat zstąpiła zagłada, Rzeczpospolita jeszcze się broni. Zjednoczony, silny kraj - Polska, o jakiej marzy wielu z nas.

Witam cię w rzeczywistości drugiej połowy XXI wieku. Witam cię, tak jak przystało na ziemiach polskich – chlebem i solą. Z królem Polski, elfem Bolesławem Arr’Rit'em przy jednym ramieniu i niestrudzonym geografem, Kajetanem Kłobudzkim przy drugim. Nim do nas dołączysz, odprawimy nad Tobą kilka rytuałów. Parę gestów, które otoczą Cię magiczną ochroną. A, i jeszcze szybko...