Czerwona Mgła

Fajny pomysł na świat, ale seria porzucona przez autora w połowie z nieznanych przyczyn. Nie warto zaczynać, bo i tak zakończenia nie będzie.

Fajny pomysł na świat, ale seria porzucona przez autora w połowie z nieznanych przyczyn. Nie warto zaczynać, bo i tak zakończenia nie będzie.

Jeśli podobała Ci się książka drogi czytelniku taka jak "Pan Lodowego Ogrodu" czy "Wiedźmin" to ta książka też będzie Ci się podobać . Trzy opowiadania połączone główną postacią czyli Kajetanem Kłobudzkim . Jest magia , są elfy , potwory , dziwne światy ( Plany ) i jest Rzeczpospolita Polska . To połączenie dla mnie działa .
Pierwszy raz czytałem tego autora i już się rozglądam za kolejną jego książką .

Jeśli podobała Ci się książka drogi czytelniku taka jak "Pan Lodowego Ogrodu" czy "Wiedźmin" to ta książka też będzie Ci się podobać . Trzy opowiadania połączone główną postacią czyli Kajetanem Kłobudzkim . Jest magia , są elfy , potwory , dziwne światy ( Plany ) i jest Rzeczpospolita Polska . To połączenie dla mnie działa .
Pierwszy raz czytałem tego autora i już się...

Wizja przyszłości z magią, elfami, cierpieniem i nadzieją, magia połączona z technologią. Główny bohater walczy z istotami spoza Ziemi, emanacjami innej rzeczywistości.

Wizja przyszłości z magią, elfami, cierpieniem i nadzieją, magia połączona z technologią. Główny bohater walczy z istotami spoza Ziemi, emanacjami innej rzeczywistości.

Książka podobnie jak Czarny Horyzont jest świetna. Ten tom składa się z kliku opowiadań, których akcja toczy się w świecie Ostatniej Rzeczpospolitej i każde z nich jest na równie wysokim poziomie. Tomasz Kołodziejczak pisze w tak fantastycznym stylu, że po prostu ciężko oderwać się od czytania. Krótko mówiąc polecam.

Książka podobnie jak Czarny Horyzont jest świetna. Ten tom składa się z kliku opowiadań, których akcja toczy się w świecie Ostatniej Rzeczpospolitej i każde z nich jest na równie wysokim poziomie. Tomasz Kołodziejczak pisze w tak fantastycznym stylu, że po prostu ciężko oderwać się od czytania. Krótko mówiąc polecam.

podobnie jak pierwsza część wciągnęła mnie błyskawicznie. Koncepcja Rzeczpospolitej jako jednego z bastionów walki ze złem jest naprawdę świetnym pomysłem. Poza tym powrót do monarchii i ochrzczony król Polski - elf Bolesław. Pozamiatane.

podobnie jak pierwsza część wciągnęła mnie błyskawicznie. Koncepcja Rzeczpospolitej jako jednego z bastionów walki ze złem jest naprawdę świetnym pomysłem. Poza tym powrót do monarchii i ochrzczony król Polski - elf Bolesław. Pozamiatane.

Dobra fantastyka. sama nie wiem kiedy przeczytałam. Autor pisze obrazowo, choć sam bohater dla mnie trochę przerysowany.
Godne polecenia dla fantastycznych fanatyków :)

Dobra fantastyka. sama nie wiem kiedy przeczytałam. Autor pisze obrazowo, choć sam bohater dla mnie trochę przerysowany.
Godne polecenia dla fantastycznych fanatyków :)

W telegraficznym skrócie - zmarnowany potencjał. Dlaczego? Świat stworzony przez Kołodziejczaka intryguje. Wciąga. Chcesz go więcej, myślisz, że dobrym pomysłem byłoby napisanie długiej formy w nim osadzonej - tytułowa "Czerwona mgła" udowadnia, że autor potrafi pociągnąć ciekawą, dłuższą opowieść. Jednak sporo rzeczy w "Czerwonej mgle" nie gra. Po pierwsze, bizantyjskie słowotwórstwo. Trochę, jakby autor był fanatykiem Leśmiana i za wszelką cenę chciał zostać okrzyknięty następcą Mistrza. Czegóż tu nie ma! Nanokadabrowe pancerze, bojowe enpisy (??), egidy, chmury fagowe... trudno cokolwiek zrozumieć w tym fantastyczno - kosmologicznym bełkocie, didaskaliów brak, więc sam się, Czytelniku, domyśl. Niemniej, Pan Kołodziejczak chwilami cierpiał wyraźnie na kreatywny kryzys i tam, gdzie nie miał pomysłu, podkradał staremu, dobremu Tolkienowi. A tu wsadzimy elfa, a tutaj rasę balrogów (!!!), a na wschód wyślemy uruk-hai, dla niepoznaki przechrzczeni na urka-hai (postmodernistyczny uśmiech do "swojskich" rosyjskich urków). Główny bohater to wojownik ostateczny, nikt nawet nie ma prawa mu podskoczyć, biega z mieczem tak potężnym, że elfy się go boją, nie męczy się, nie przejmuje się specjalnie drabiną dowodzenia, taki Bruce Willis Ostatniej RP. Czerwona Mgła prezentuje bardzo nierówny poziom, z jednej strony mamy niezły mariaż klimatów II RP (z domieszką Rzeczypospolitej Obojga Narodów) oraz świata fantasy i, wreszcie, pewną dawką współczesności, z drugiej, tandetne słowotwórstwo, momentami infantylne wątki oraz płytkiego bohatera, który w pojedynkę dyktuje warunki walki dowolnej istocie tego świata. Szkoda, był ogromny potencjał. Opis książki przywodził na myśl trochę mojego ukochanego Pana Lodowego Ogrodu - niestety, różnica klas między tymi dwoma historiami jest tak przepotężna, że aż boli. Czerwona mgła wygląda przy PLO jak wypociny nastolatka pisane do szuflady.

W telegraficznym skrócie - zmarnowany potencjał. Dlaczego? Świat stworzony przez Kołodziejczaka intryguje. Wciąga. Chcesz go więcej, myślisz, że dobrym pomysłem byłoby napisanie długiej formy w nim osadzonej - tytułowa "Czerwona mgła" udowadnia, że autor potrafi pociągnąć ciekawą, dłuższą opowieść. Jednak sporo rzeczy w "Czerwonej mgle" nie gra. Po pierwsze, bizantyjskie...

Pierwsze opowiadanie bardzo fajne i zaskakujące, reszta mnie wymęczyła. Ostatniego nie dokończyłam, miałam dość.

Pierwsze opowiadanie bardzo fajne i zaskakujące, reszta mnie wymęczyła. Ostatniego nie dokończyłam, miałam dość.

Myślę, że tego się domyślacie moi drodzy czytelnicy, że oprócz czytania książek, w tym jest dużo książek wypożyczanych z biblioteki i ebooków, mam w sobie również żyłkę bibliofilką, i z tej racji skusiłem się na kolekcjonowanie serii „Mistrzowie Polskiej Fantastyki”, współpraca wydawnictw Fabryka Słów i EdiPresse. Tym bardziej warto było, że mimo, że fantastyki czytam sporo, to w moim posiadaniu nie było dużo książek z tego gatunku, i ta seria w jakimś stopniu pozwolił mi uzupełnić tą lukę. Jakościowo ta seria jest dobra, twarde okładki, co prawda dość dużo tekstu upchanego na stronie książki, ale rekompensuje to przyzwoita cena każdej książki. Sporo z tych książek czytałem, część pewnie przeczytam, teraz zaciekawiła mnie pozycja nr. 35 książka Tadeusza Kołodziejczaka zatytułowana „Czerwona mgła”, motyw interesujący autor dokonał dość karkołomnej próby przedstawienia realiów typowo tolkienowskich w konwencji fantastyki postapokaliptycznej. Coś podobnego zrobił Terry Brooks w cyklu „Kroniki Shannary”, tyle, że tam była dość odległa w czasie przyszłość, tutaj u Kołodziejczaka mamy co najwyżej kilkadziesiąt lat. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w tym powszechnym, globalnym postapokaliptycznym bałaganie przetrwało kilka państw, mowa tu o przynajmniej dwóch i daję głowę, że wpadniecie na to bez problemu moi drodzy czytelnicy.

Tak, tak tak, zgadliście, oczywiście to Polska i nasz sojusznik zza oceanu Atlantyckiego Stany Zjednoczone. Czy woda była wystarczającą barierą dla stworów i mgieł. Jakoś wątpię, pewnie Waszyngton dobrze opłacił magów i elfów, żeby pogonili precz szajstwo na zachód do Rosji, żeby dalej szli sobie na wschód. No ale jak widać potomkowie powstańców przy wsparciu elfów sobie nieźle radzili, całkiem nieźli byli też Rosjanie, Białorusini i Ukraińcy, część Ukrainy i Białoruś weszła ponownie w skład Królestwa Polskiego. A Rosjanie marzą, że powrócą na wschód jak opadnie czerwona mgła. Natomiast na Zachodzie Europy również mamy Gehennę. Nasi rodacy zapędzili się kawałek na tereny Niemiec, i opanowali terytoria mniej więcej dawnej NRD.

To tyle na temat światowej geopolityki, no może jeszcze warto wspomnieć, że Polską rządzi elficki król Bolesław VI Arr’Rith. Widziałbym pewną analogię do książki „Orzeł Biały” Mariusza Sergiusza Przybyłka. Tam też mamy przedstawione, dosyć szczegółowo, walki frontowe, jak nasi dzielni wojskowi wykazują się tłukąc dzielnie orki. Tu w książce Kołodziejczyka również mamy zabijanie orków, urka –hai, próby rozrzedzania czerwonej mgły i co tam jeszcze się nawinie, np. zmutowane pieski, paskudnie niebezpieczne, koty są zadziwiąjąco odporne na upiorne działanie tych zwierząt, pazurki widać przydają się w akcji. W szeregach armii walczą ramię w ramię z ludźmi elfy i magowie. W książce mamy kilka opowiadań, ale akcja jest w miarę spójna, więc nie było potrzeby recenzować szczegółowo, któregoś z nich. Książka można spokojnie jako kompletną całość i dokładnie tak do kwestii podszedłem. Cześć ma miejsce na kresach zachodnich, cześć na wschodnich, a cześć w Warszawie.

Cieszę się, że miałem okazję trafić na tą książkę z tej racji, że znalazła się w tej serii. Książka jest dobra, warto ją przeczytać. Polecam.

Myślę, że tego się domyślacie moi drodzy czytelnicy, że oprócz czytania książek, w tym jest dużo książek wypożyczanych z biblioteki i ebooków, mam w sobie również żyłkę bibliofilką, i z tej racji skusiłem się na kolekcjonowanie serii „Mistrzowie Polskiej Fantastyki”, współpraca wydawnictw Fabryka Słów i EdiPresse. Tym bardziej warto było, że mimo, że fantastyki czytam...

Moje pierwsze spotkanie z twórczoscią pana Kołodziejczaka. Poczatkowo strasznie przeszkadzał mi przesty wszystkich tych magicznych pierwiastków które pojawiły się w naszym świecie i ktorymi byłam bombardowana w pierwszym opowiadaniu. Jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w ten dziwnie, powykrzywiany świat. Wizja wielkiej zagłady i zła panoszacego się po świecie w którym główną linię oporu stawia Królestwo Polski jest fajnym wykorzystaniem tego przekonania, z którym możemy się spotkać w codziennym życiu.
Bardzo przyjemne spotkanie z Kajetanem. Mam nadzieje niedługo powtórzyć je w innej książce pana Kołodziejczaka.

Moje pierwsze spotkanie z twórczoscią pana Kołodziejczaka. Poczatkowo strasznie przeszkadzał mi przesty wszystkich tych magicznych pierwiastków które pojawiły się w naszym świecie i ktorymi byłam bombardowana w pierwszym opowiadaniu. Jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w ten dziwnie, powykrzywiany świat. Wizja wielkiej zagłady i zła panoszacego się po...