Czerwona Mgła

podobnie jak pierwsza część wciągnęła mnie błyskawicznie. Koncepcja Rzeczpospolitej jako jednego z bastionów walki ze złem jest naprawdę świetnym pomysłem. Poza tym powrót do monarchii i ochrzczony król Polski - elf Bolesław. Pozamiatane.

podobnie jak pierwsza część wciągnęła mnie błyskawicznie. Koncepcja Rzeczpospolitej jako jednego z bastionów walki ze złem jest naprawdę świetnym pomysłem. Poza tym powrót do monarchii i ochrzczony król Polski - elf Bolesław. Pozamiatane.

Pokaż mimo to

Dobra fantastyka. sama nie wiem kiedy przeczytałam. Autor pisze obrazowo, choć sam bohater dla mnie trochę przerysowany.
Godne polecenia dla fantastycznych fanatyków :)

Dobra fantastyka. sama nie wiem kiedy przeczytałam. Autor pisze obrazowo, choć sam bohater dla mnie trochę przerysowany.
Godne polecenia dla fantastycznych fanatyków :)

Pokaż mimo to

W telegraficznym skrócie - zmarnowany potencjał. Dlaczego? Świat stworzony przez Kołodziejczaka intryguje. Wciąga. Chcesz go więcej, myślisz, że dobrym pomysłem byłoby napisanie długiej formy w nim osadzonej - tytułowa "Czerwona mgła" udowadnia, że autor potrafi pociągnąć ciekawą, dłuższą opowieść. Jednak sporo rzeczy w "Czerwonej mgle" nie gra. Po pierwsze, bizantyjskie słowotwórstwo. Trochę, jakby autor był fanatykiem Leśmiana i za wszelką cenę chciał zostać okrzyknięty następcą Mistrza. Czegóż tu nie ma! Nanokadabrowe pancerze, bojowe enpisy (??), egidy, chmury fagowe... trudno cokolwiek zrozumieć w tym fantastyczno - kosmologicznym bełkocie, didaskaliów brak, więc sam się, Czytelniku, domyśl. Niemniej, Pan Kołodziejczak chwilami cierpiał wyraźnie na kreatywny kryzys i tam, gdzie nie miał pomysłu, podkradał staremu, dobremu Tolkienowi. A tu wsadzimy elfa, a tutaj rasę balrogów (!!!), a na wschód wyślemy uruk-hai, dla niepoznaki przechrzczeni na urka-hai (postmodernistyczny uśmiech do "swojskich" rosyjskich urków). Główny bohater to wojownik ostateczny, nikt nawet nie ma prawa mu podskoczyć, biega z mieczem tak potężnym, że elfy się go boją, nie męczy się, nie przejmuje się specjalnie drabiną dowodzenia, taki Bruce Willis Ostatniej RP. Czerwona Mgła prezentuje bardzo nierówny poziom, z jednej strony mamy niezły mariaż klimatów II RP (z domieszką Rzeczypospolitej Obojga Narodów) oraz świata fantasy i, wreszcie, pewną dawką współczesności, z drugiej, tandetne słowotwórstwo, momentami infantylne wątki oraz płytkiego bohatera, który w pojedynkę dyktuje warunki walki dowolnej istocie tego świata. Szkoda, był ogromny potencjał. Opis książki przywodził na myśl trochę mojego ukochanego Pana Lodowego Ogrodu - niestety, różnica klas między tymi dwoma historiami jest tak przepotężna, że aż boli. Czerwona mgła wygląda przy PLO jak wypociny nastolatka pisane do szuflady.

W telegraficznym skrócie - zmarnowany potencjał. Dlaczego? Świat stworzony przez Kołodziejczaka intryguje. Wciąga. Chcesz go więcej, myślisz, że dobrym pomysłem byłoby napisanie długiej formy w nim osadzonej - tytułowa "Czerwona mgła" udowadnia, że autor potrafi pociągnąć ciekawą, dłuższą opowieść. Jednak sporo rzeczy w "Czerwonej mgle" nie gra. Po pierwsze, bizantyjskie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsze opowiadanie bardzo fajne i zaskakujące, reszta mnie wymęczyła. Ostatniego nie dokończyłam, miałam dość.

Pierwsze opowiadanie bardzo fajne i zaskakujące, reszta mnie wymęczyła. Ostatniego nie dokończyłam, miałam dość.

Pokaż mimo to

Myślę, że tego się domyślacie moi drodzy czytelnicy, że oprócz czytania książek, w tym jest dużo książek wypożyczanych z biblioteki i ebooków, mam w sobie również żyłkę bibliofilką, i z tej racji skusiłem się na kolekcjonowanie serii „Mistrzowie Polskiej Fantastyki”, współpraca wydawnictw Fabryka Słów i EdiPresse. Tym bardziej warto było, że mimo, że fantastyki czytam sporo, to w moim posiadaniu nie było dużo książek z tego gatunku, i ta seria w jakimś stopniu pozwolił mi uzupełnić tą lukę. Jakościowo ta seria jest dobra, twarde okładki, co prawda dość dużo tekstu upchanego na stronie książki, ale rekompensuje to przyzwoita cena każdej książki. Sporo z tych książek czytałem, część pewnie przeczytam, teraz zaciekawiła mnie pozycja nr. 35 książka Tadeusza Kołodziejczaka zatytułowana „Czerwona mgła”, motyw interesujący autor dokonał dość karkołomnej próby przedstawienia realiów typowo tolkienowskich w konwencji fantastyki postapokaliptycznej. Coś podobnego zrobił Terry Brooks w cyklu „Kroniki Shannary”, tyle, że tam była dość odległa w czasie przyszłość, tutaj u Kołodziejczaka mamy co najwyżej kilkadziesiąt lat. Ma to o tyle istotne znaczenie, że w tym powszechnym, globalnym postapokaliptycznym bałaganie przetrwało kilka państw, mowa tu o przynajmniej dwóch i daję głowę, że wpadniecie na to bez problemu moi drodzy czytelnicy.

Tak, tak tak, zgadliście, oczywiście to Polska i nasz sojusznik zza oceanu Atlantyckiego Stany Zjednoczone. Czy woda była wystarczającą barierą dla stworów i mgieł. Jakoś wątpię, pewnie Waszyngton dobrze opłacił magów i elfów, żeby pogonili precz szajstwo na zachód do Rosji, żeby dalej szli sobie na wschód. No ale jak widać potomkowie powstańców przy wsparciu elfów sobie nieźle radzili, całkiem nieźli byli też Rosjanie, Białorusini i Ukraińcy, część Ukrainy i Białoruś weszła ponownie w skład Królestwa Polskiego. A Rosjanie marzą, że powrócą na wschód jak opadnie czerwona mgła. Natomiast na Zachodzie Europy również mamy Gehennę. Nasi rodacy zapędzili się kawałek na tereny Niemiec, i opanowali terytoria mniej więcej dawnej NRD.

To tyle na temat światowej geopolityki, no może jeszcze warto wspomnieć, że Polską rządzi elficki król Bolesław VI Arr’Rith. Widziałbym pewną analogię do książki „Orzeł Biały” Mariusza Sergiusza Przybyłka. Tam też mamy przedstawione, dosyć szczegółowo, walki frontowe, jak nasi dzielni wojskowi wykazują się tłukąc dzielnie orki. Tu w książce Kołodziejczyka również mamy zabijanie orków, urka –hai, próby rozrzedzania czerwonej mgły i co tam jeszcze się nawinie, np. zmutowane pieski, paskudnie niebezpieczne, koty są zadziwiąjąco odporne na upiorne działanie tych zwierząt, pazurki widać przydają się w akcji. W szeregach armii walczą ramię w ramię z ludźmi elfy i magowie. W książce mamy kilka opowiadań, ale akcja jest w miarę spójna, więc nie było potrzeby recenzować szczegółowo, któregoś z nich. Książka można spokojnie jako kompletną całość i dokładnie tak do kwestii podszedłem. Cześć ma miejsce na kresach zachodnich, cześć na wschodnich, a cześć w Warszawie.

Cieszę się, że miałem okazję trafić na tą książkę z tej racji, że znalazła się w tej serii. Książka jest dobra, warto ją przeczytać. Polecam.

Myślę, że tego się domyślacie moi drodzy czytelnicy, że oprócz czytania książek, w tym jest dużo książek wypożyczanych z biblioteki i ebooków, mam w sobie również żyłkę bibliofilką, i z tej racji skusiłem się na kolekcjonowanie serii „Mistrzowie Polskiej Fantastyki”, współpraca wydawnictw Fabryka Słów i EdiPresse. Tym bardziej warto było, że mimo, że fantastyki czytam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z twórczoscią pana Kołodziejczaka. Poczatkowo strasznie przeszkadzał mi przesty wszystkich tych magicznych pierwiastków które pojawiły się w naszym świecie i ktorymi byłam bombardowana w pierwszym opowiadaniu. Jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w ten dziwnie, powykrzywiany świat. Wizja wielkiej zagłady i zła panoszacego się po świecie w którym główną linię oporu stawia Królestwo Polski jest fajnym wykorzystaniem tego przekonania, z którym możemy się spotkać w codziennym życiu.
Bardzo przyjemne spotkanie z Kajetanem. Mam nadzieje niedługo powtórzyć je w innej książce pana Kołodziejczaka.

Moje pierwsze spotkanie z twórczoscią pana Kołodziejczaka. Poczatkowo strasznie przeszkadzał mi przesty wszystkich tych magicznych pierwiastków które pojawiły się w naszym świecie i ktorymi byłam bombardowana w pierwszym opowiadaniu. Jednak z każdą kolejną stroną coraz bardziej wciągałam się w ten dziwnie, powykrzywiany świat. Wizja wielkiej zagłady i zła panoszacego się po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kontynuacja tomu I przygody na styku magii, a Rzeczypospolitej Sienkiewicza ;). Rozwijają się nowe wątki i przygody królewskiego geografa Kajetana. Czytałem kilka razy i jeszcze raz może przeczytam w chwili chandry. Niestety więcej w tym magii i rozrywki niż przemieniającej w Wieniawę książki...

Kontynuacja tomu I przygody na styku magii, a Rzeczypospolitej Sienkiewicza ;). Rozwijają się nowe wątki i przygody królewskiego geografa Kajetana. Czytałem kilka razy i jeszcze raz może przeczytam w chwili chandry. Niestety więcej w tym magii i rozrywki niż przemieniającej w Wieniawę książki...

Pokaż mimo to

"Czerwona Mgła" proponuje znaczne pogłębienie zaprezentowanego w "Czarnym horyzoncie" świata, i robi to wreszcie wielowymiarowo. Docenili to zresztą czytelnicy, nominując tytułowe, najdłuższe opowiadanie, do nagrody Zajdla. Bo rzeczywiście zdaje się być ono najbardziej przemyślane w tym zbiorze, posiadać największy ciężar gatunkowy i splatać w swoim wnętrzu kilka wyrazistych, pełnoprawnych wątków, czego zabrakło w pozostałych tekstach tego uniwersum. Do doskonałości wciąż jednak daleko, bo w niektórych momentach - na szczęście rzadkich - wybija na wierzch dziwna infantylność narracji czy dialogów. Zupełnie jakby autor chwilami zapominał, że pisze dla dorosłego czytelnika.

Wszystkie cztery opowiadania są dobre, choć rzeczywiście najlepsze, najbardziej dopracowane jest to tytułowe, opowiadające o wyprawie szkoleniowej Kajetana Kłobudzkiego na wschodnie rubieże kraju, gdzie zamiast balrogów i ich czarnej magii panoszy się czerwona Mgła. Z jednej strony jest to dość inteligentna gra z "Piknikiem na skraju drogi" Strugackich, serwująca czytelnikowi zonę - działającą bardziej siłami natury (mutacje roślin i zwierząt) niż techniki (ożywiony sprzęt), z drugiej jednak niektóre zahaczenia o sowiecką klasykę są ciosane tępą siekierą (wprowadzenie postaci Maksyma Kammerera czy Udałowa), co nadaje tekstowi zbędny posmak postmodernistycznej zgrywy. Nadal jednak opisy są niezwykle plastyczne, akcja wartka, a intryga - mimo kilkukrotnej ingerencji na zasadzie deus ex machina - nietuzinkowa i zwyczajnie ciekawa.

Troszkę słabiej - co bynajmniej nie znaczy, że źle - prezentują się trzy krótsze teksty, bezpośrednio eksplorujące tematykę poruszoną w "Czarnym horyzoncie". "Piękna i graf" opowiada o specjalnym elfim komandzie, którego zadaniem jest wyciąganie informacji ze schwytanych stworów mroku, "Nie ma mocy na docenta" proponuje historię wyprawy badawczej w celu pozyskania stworzeń - głównie owadów - które bądź przelazły z innych planów, bądź zostały stworzone przez balrogi, ostatnie zaś, "Klucz Przejścia", jest króciutką retrospekcją opisującą wydarzenia z dzieciństwa Kajetana. Historie jak zwykle napisane są z werwą i ładnie rozbudowują świat, a po lekturze ma się ochotę sięgnąć po kolejny tom. To raczej dobrze świadczy o umiejętnościach pisarskich Kołodziejczaka.

"Czerwona Mgła" proponuje znaczne pogłębienie zaprezentowanego w "Czarnym horyzoncie" świata, i robi to wreszcie wielowymiarowo. Docenili to zresztą czytelnicy, nominując tytułowe, najdłuższe opowiadanie, do nagrody Zajdla. Bo rzeczywiście zdaje się być ono najbardziej przemyślane w tym zbiorze, posiadać największy ciężar gatunkowy i splatać w swoim wnętrzu kilka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podobnie jak w przypadku "Czarnego horyzontu" doszłam do wniosku, że to po prostu nie jest książka dla mnie - to chyba bardziej męska literatura, nastawiona na opisy walk, technik bojowych itp., główny bohater to wielki badass który ma milion fantastycznych broni i artefaktów i wszyscy się go boją. O ile doceniam wysiłek włożony w kreowanie uniwersum, wyobraźnię autora i mnogość unikalnych elementów świata, o tyle nadmierna opisowość mnie po prostu męczy. Prześliznęłam się przez książkę byle szybciej i z zadowoleniem zabiorę się za kolejną pozycję. To całkiem dobre fantasy (a ja o polskiej fantastyce nie mam niestety dobrego mniemania), tyle że nie dla każdego. Warto zapoznać się z przynajmniej jednym tomem "Ostatniej Rzeczpospolitej", by wiedzieć, co i jak, ale jeśli ktoś przeczyta ten jeden i nie zaskoczy, to po pozostałe nie musi sięgać, bo są napisane w podobnym tonie i stylu. Nie odradzam, nie zachęcam.

Podobnie jak w przypadku "Czarnego horyzontu" doszłam do wniosku, że to po prostu nie jest książka dla mnie - to chyba bardziej męska literatura, nastawiona na opisy walk, technik bojowych itp., główny bohater to wielki badass który ma milion fantastycznych broni i artefaktów i wszyscy się go boją. O ile doceniam wysiłek włożony w kreowanie uniwersum, wyobraźnię autora i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kołodziejczak rewelacyjnie pokazuje jak inteligetnie napisać literaturę rozrywkową. Fabuła wciąga, pomysły z łatwością wizualizują się przed oczami a do tego to dziwne i oryginalne połączenie fantasy z s-f.
Jedyne nasuwające się porównanie to "PLO" Grzędowicza, ale bez urazy, Grzędowicz przy Kołodziejczaku nudzi!
Czerwona Mgła z tego zbioru to opowiadanie majstersztyk. Gorąco polecam niezdecydowanym (do których się przez długi czas zaliczałam).

Kołodziejczak rewelacyjnie pokazuje jak inteligetnie napisać literaturę rozrywkową. Fabuła wciąga, pomysły z łatwością wizualizują się przed oczami a do tego to dziwne i oryginalne połączenie fantasy z s-f.
Jedyne nasuwające się porównanie to "PLO" Grzędowicza, ale bez urazy, Grzędowicz przy Kołodziejczaku nudzi!
Czerwona Mgła z tego zbioru to opowiadanie majstersztyk....

więcej

mniej

Pokaż mimo to