Panią Katarzynę Michalak albo się uwielbia,albo za nią nie przepada. Ja zaliczam się do tego drugiego grona. Wystarczyła mi lektura "Nadziei",w której nie odpowiadał mi styl pisarki,sposób kreowania postaci czy budowanie fabuły.
Do przeczytania "Bezdomnej"namówiła mnie koleżanka,ciekawa mojej opinii.Być może myślała,że dzięki tej powieści zmienię zdanie.No i jestem po.
Zastanawiam się,co napisać...
Zaskakująca,wręcz nieprawdopodobna zbieżność zdarzeń,nagromadzenie sensacji i potwornie dużo naiwności w przedstawieniu ogromnie smutnej i przygnębiającej historii kobiety,której nikt nie podał ręki w najbardziej szczęśliwym,i jak się okazało nieszczęśliwym momencie życia.
Czytając powieść,miałam wrażenie,że zatrzymałam się przed tabloidem,którego zadaniem jest przede wszystkim wzbudzić tanią sensację,skandal,sprowadzić problem do ckliwej historyjki,na pewno nie skłonić do refleksji czy wzruszyć.Każdy przedstawiony tu problem:depresja poporodowa,dzieciobójstwo,bezdomność,nietolerancja społeczna,został jedynie naszkicowany.Żadnego z nich autorka nie potraktowała wnikliwie i z powagą,"przebiegła"przez nie i tyle.
Najbardziej jednak załamał mnie język powieści. I nie chodzi o nadużywanie wulgaryzmów czy język potoczny,którym posługują się bohaterowie,ale gdy znana ponoć dziennikarka używa niepoprawnych konstrukcji:"Mi nic nie ubędzie", "Mi pozostało zapierniczać",mogę mieć tylko żal do autorki,że szerzy wśród Polaków bylejakość językową.

Panią Katarzynę Michalak albo się uwielbia,albo za nią nie przepada. Ja zaliczam się do tego drugiego grona. Wystarczyła mi lektura "Nadziei",w której nie odpowiadał mi styl pisarki,sposób kreowania postaci czy budowanie fabuły.
Do przeczytania "Bezdomnej"namówiła mnie koleżanka,ciekawa mojej opinii.Być może myślała,że dzięki tej powieści zmienię zdanie.No i jestem...