Stwierdzenie, że od mniej więcej dekady Europa ulega przeobrażeniom jakim chyba jeszcze nigdy w historii nie była poddawana nie jest niczym odkrywczym. Tak samo problemy toczące Unię Europejską (kryzys strefy €, wojna na Ukrainie, brak wspólnej polityki wobec Rosji, bankructwo Grecji i problemy finansowe innych państw, uchodźcy, ogromne zadłużenie większości krajów unijnych, relacje z Chinami etc.) są faktem i zostały już wielokrotnie, na różne sposoby opisane. Sprawę podgrzewają także codzienne doniesienia medialne, które nierzadko poprzetykane „fake newsami” nie ułatwiają zrozumienia co tak naprawdę dzieje się wokół nas. Jak w tym wszystkim odnajduje się książka Anthony’ ego Giddensa – jednego z najczęściej cytowanych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych? Dwojako. Autor szuka odpowiedzi na pytanie o przyszłość europejskiego modelu państwa skupiając się głównie na problemie wielkiego mieszania się różnorodnych społeczności. Jest to głos w sprawie zagrożenia o jakim dzisiaj socjologowie mówią wprost, więc chyba każdy się z nim spotkał, a mianowicie problemom związanym z przyjęciem dużej liczby osób odmiennych kulturowo od Europejczyków. W książce jest przytaczane wiele przykładów wskazujących na trudności z integracją, które – co najciekawsze – wynikają nie tylko z niechęci „rodzimych mieszkańców”, ale też np. różnic światopoglądowych wewnątrz środowisk muzułmańskich (przykładowo sunnici vs szyici). Z jednej strony mnogość odniesień jest zaletą tej publikacji, ale z drugiej niektóre z nich są bardzo drobne, wręcz symboliczne. Pewnie dałoby się to zrobić lepiej.
Podstawową tezą Giddensa jest jednak to, że system społeczny w Europie musi się zmienić – pokojowo na drodze ewolucji bądź gwałtownie z powodu naporu ludzkiej masy. Jak zostało pokazane przy okazji charakteryzowania aktualnego układu zależności, mamy do czynienia z całym zestawem problemów, które się na siebie nałożyły: rosnące bezrobocie, zmiany demograficzne, niewydolność instytucji unijnych i inne, a do tego jeszcze różnice kulturowe. Z punktu widzenia roku 2018 nie jest to nic rewolucyjnego, ale w momencie pisania/wydania „Europy w epoce globalnej” w 2008 było to pewne novum. Niektóre z argumentów używanych przez autora mogły uchodzić za niepoprawne politycznie czy wręcz obrazoburcze, ale miniona dekada pokazała, że niewiele się pomylił w swoich osądach. Wystawia mu to jako socjologowi wysoką ocenę i jednocześnie napawa niepokojem co też czeka nasz kontynent w ciągu najbliższych lat.
Jako podsumowanie powstaje pytanie czy warto polecić książkę A. Giddensa? Niby jest tam zebrane dużo twardych danych, przykładów z doniesień medialnych i polityki oraz stosowny komentarz, ale właściwie to czytelnik zainteresowany współczesną polityką unijną lub poczynaniami europejskich włodarzy wobec uchodźców wszystko to (a przynajmniej większość) wie. Jedyne co, to trzeba przyznać, że był to jeden z badaczy, którego przewidywania okazały się profetyczne. Dziesięć lat temu poleciłbym „Europę” bez wahania, a dzisiaj… niekoniecznie.

Stwierdzenie, że od mniej więcej dekady Europa ulega przeobrażeniom jakim chyba jeszcze nigdy w historii nie była poddawana nie jest niczym odkrywczym. Tak samo problemy toczące Unię Europejską (kryzys strefy €, wojna na Ukrainie, brak wspólnej polityki wobec Rosji, bankructwo Grecji i problemy finansowe innych państw, uchodźcy, ogromne zadłużenie większości krajów...