Ciężka rzecz.
Nie jestem jakimś super-wrażliwcem, nawet jako kobieta, ale ta książka pozostawiła we mnie jedynie smutek i chyba świadomość, że może do niej nie dojrzałam?
Lekcja płynie, nie mogę zaprzeczyć, ale ja "załapałam ją" dopiero na końcu historii. Wcześniej wszystko wydawało mi się jakieś bezcelowe, oderwane od rzeczywistości. Postać kobieca również. Ja tak samo płeć żeńska, ale Wandy ni w ząb nie rozumiałam.
I ten sprzeczny obraz ludzi niby prostych i nieskomplikowanych, a jednak każdy jeden potrafił w którymś momencie książki wzbić się na wyżyny jakichś wzniosłych refleksji. Mimo zapijaczonej głowy, mimo braku perspektyw na inne życie. Tak ni z tego, ni z owego. Czasem brzmiało to dla mnie sztucznie.

Odnoszę wrażenie, że żaden z bohaterów nie bał się śmierci, a wręcz z rozwojem akcji jej pożądał jako formę "rozwiązania problemów"; uznawał ją za najsensowniejszą rzecz. Poddawał się jej, wręcz prowokował ją.
Ale może się mylę?

Ciężka rzecz.
Nie jestem jakimś super-wrażliwcem, nawet jako kobieta, ale ta książka pozostawiła we mnie jedynie smutek i chyba świadomość, że może do niej nie dojrzałam?
Lekcja płynie, nie mogę zaprzeczyć, ale ja "załapałam ją" dopiero na końcu historii. Wcześniej wszystko wydawało mi się jakieś bezcelowe, oderwane od rzeczywistości. Postać kobieca również. Ja tak samo...