Trzymając książkę w dłoniach, miałam mieszane uczucia. W mojej głowie powstało wiele kontrowersyjnych pytań, na które odpowiedzi mogłam szukać wyłącznie w fabule lektury. Zagłębiłam się w nią więc i ze zdziwieniem spostrzegłam, że znajduję się już w połowie, a później na ostatnich stronach powieści. Każde słowo magicznie przyciągało, nie można było od niego oderwać wzroku, a później ciasno wchodziło w poszczególne myśli, co z kolei nie dawało spokoju. Trzeba przyznać, że Karolina Wojda w pewnym sensie spisała się znakomicie, niczym rasowa pisarka, ciągle budując napięcie i wywołując poszczególne emocje. Czasami może było ich za dużo i zbyt przesadzone, szczególnie występujący u głównej bohaterki „syndrom płaczu”. Wątki i ich rozpisanie miało dość chaotyczny charakter, ale suma summarum historia złapała mnie za serce.
Szczególnie postać Charlotte de Laclos, od której wszystko tak naprawdę się zaczęło. Była jednocześnie dobrą i złą osobą. Pamiętam, że w trakcie czytania obudził się we mnie niesamowity żal do jej życia, które właściwie ani trochę nie było szczęśliwe. Najpierw kobiecie umarła matka, zostawiając ją z niewyjaśnionymi zdolnościami, ojcem i młodszą siostrą. Później miała problemy ze swoim nauczycielem malarstwa, który nie dość, że ją seksualnie wykorzystał, to jeszcze zapłodnił. Wreszcie mogła wybrać: życie w Olivido, do którego tak namiętnie przekonywał ją Eric, jej Anioł Stróż, czy urodzenie dziecka. Zdecydowała się, czego konsekwencje narodziły się w trakcie jej śmierci. Albo konkretnie w momencie wypowiedzenia słów klątwy, od której miał zależeć cały los świata.
I tylko Anastacia mogła w pewnym sensie zatrzymać przeznaczenie.
Można by powiedzieć, że główna bohaterka powieści jest niesamowicie podobna do Charlotte. Nie tylko z zachowania czy wrodzonych umiejętności, ale również pod względem trudów życiowych. Ana, będąc jeszcze młoda, straciła swojego ukochanego brata, a zarazem najbliższego przyjaciela – dokładnie w tym momencie rozpoczyna się książka. Dziewczyna postanawia pójść sama do parku, by pojeździć na rolkach. Niefortunnie trafia na „trzech osiłków”, którzy nie tylko zabijają Petera, ale nie omieszkają się również jej zrobić krzywdy. Sytuacja rodem z filmów, aczkolwiek pokazująca, że nawet najbardziej życiowa czynność potrafi doprowadzić do nieszczęśliwego wypadku. W każdym razie od tego czasu Anastacia zmienia się nie do poznania. W końcu u kogo świadomość, że ukochana osoba umarła dosłownie na własnych rękach, nie pozostawiłaby żadnych blizn? Na szczęście dziewczynie wiernie towarzyszą jej przyjaciele: Becky, Lucas i Sophie. Szczerze mówiąc, bez których Ana nie dałaby rady wyjść na prostą. Bez nich i Victora – niegdyś najlepszego kumpla Petera, a teraz – czyżby? – jej chłopaka.
Życie tych paru osób nie ogranicza się jednak wyłącznie do odrabiania pracy domowej czy chodzenia do sklepów lub na imprezy. Okazuje się, że w przyjaciołach budzą się dziwne, wręcz niewytłumaczalne zjawiska. Czytanie czyichś myśli, widzenie przyszłości, dar rozmawiania z duchami, czego dopełnieniem jest zdolność rzucania magicznych zaklęć. Po prostu nic w tej książce nie wydaje się być normalne, przyziemne. Nie brakuje również zakazanej miłości Aniołów, walki na śmierć i życie czy chociażby bitwy dwóch mężczyzn o kobietę, która nie potrafi się zdecydować.
Najzwyczajniej w świecie trzeba przeczytać i tę historię.
Muszę jeszcze powiedzieć, że końcówka totalnie mnie zaskoczyła, ale i również trochę zawiodła. W życiu bym się nie domyśliła, że aż tak magiczna opowieść skończy się aż tak zwyczajnie. Nie wiem dlaczego, ale mam wrażenie, że historia nie została tak naprawdę zakończona tylko raptownie urwana. I trochę mnie to boli. Mam więc nadzieję, że kolejna książka Karoliny nie będzie aż tak niezorganizowana, ponieważ w poszczególnych momentach naprawdę nie dało rady się połapać. Niektóre wątki zostały zapomniane, na przykład ten o matce Backy. Co się właściwie z nią stało po kłótni z Aną? Do tej pory nie wiem.
Chciałabym jeszcze serdecznie podziękować Karolinie za wspaniałą dedykację, na której widok szeroko się uśmiechnęłam.

Trzymając książkę w dłoniach, miałam mieszane uczucia. W mojej głowie powstało wiele kontrowersyjnych pytań, na które odpowiedzi mogłam szukać wyłącznie w fabule lektury. Zagłębiłam się w nią więc i ze zdziwieniem spostrzegłam, że znajduję się już w połowie, a później na ostatnich stronach powieści. Każde słowo magicznie przyciągało, nie można było od niego oderwać wzroku,...