Beata Pawlikowska żyła w podróży. To życiowa sceneria raczej obca dla większości z nas. Wakacje, wypad z przyjaciółmi to forma wyjazdów bliska sercu masom. To, co jest miłym przerywnikiem w życiu przeciętnego zjadacza chleba, dla autorki było treścią, to też książka jest poprostu bajaniem o życiu z miłością w tle. Coś w stylu coś widziałam, coś przeżyłam, coś tam nawet czytałam, to o tym poopowiadam. To nie jest profesjonalny poradnik. To opiwieści i przestrogi opowiadane przez każdą ciotkę, babkę, matkę. Beata Pawlikowska gdzie, niegdzie, te powszechnie znane morały, okrasiła szczyptą opowieści ze swjego życia. Historie o tyle ciekawe, że opowiadane z niecodziennej perspektywy. Trochę przygód, faktów z podróży i okresów pomiędzynimi niewątpliwie ubarwia ten moralizatorski wywòd. Młodszym pokoleniom dzięki tym atutom może przypaść do gustu. Mnie nie przypadło, a przestrogi wpychane czytelnikiwi pod nos raczej rażą, niż zmuszają do refleksji. To co najbardziej mi przeszkadzało to podział osobowości na czarne ( ubrane w postać, bogu winnego, leniwca) i białe (spersonalizowane jako wojownik, jak dla mnie będący nie tylko uosobieniem hartu ducha, ale i posłannikiem śmierci). Ten pierwszy obrazuje życiowego nieudacznuka, a drugi - etos spełnienia. To moim zdaniem pokazuje, jak jednostronne są doświadczenia życiowe autorki. Dużo w jej życiu było ekscytacji i bólu, mało szarości dnia codziennego, stąd ta polaryzacja osobowości, bez większej analizy. Przecież to szarości wypełniają naszą codzienność i większość z nas stanowi melanż leniwca i wojownika. Lepiej by autorka zrobiła pisząc zbiór różnych anegdtek obrazującu temat, bo do tworzenia własnych teorii raczej nie ma kompetencji.

Beata Pawlikowska żyła w podróży. To życiowa sceneria raczej obca dla większości z nas. Wakacje, wypad z przyjaciółmi to forma wyjazdów bliska sercu masom. To, co jest miłym przerywnikiem w życiu przeciętnego zjadacza chleba, dla autorki było treścią, to też książka jest poprostu bajaniem o życiu z miłością w tle. Coś w stylu coś widziałam, coś przeżyłam, coś tam nawet...

Tytuł jest bardzo zwodniczy - oczekiwałam troszkę innej tematyki po tytule książki. Pawlikowska nie pisze o miłości w związku, lecz o miłości do samego siebie. Nie mniej jednak czyta sie przyjemnie i można wyciągnąć parę mądrych wniosków.

Tytuł jest bardzo zwodniczy - oczekiwałam troszkę innej tematyki po tytule książki. Pawlikowska nie pisze o miłości w związku, lecz o miłości do samego siebie. Nie mniej jednak czyta sie przyjemnie i można wyciągnąć parę mądrych wniosków.

Fajne, dużo mądrych rzeczy, ciekawych porad :) polecam

Fajne, dużo mądrych rzeczy, ciekawych porad :) polecam

Myślę, że Beata wykonała kawał dobrej roboty pisząc swoją serię książek "W dżungli...". W tych książkach poznajemy wyklarowany tak "na chłopski rozum" świat emocjonalny i można się z tego wiele nauczyć. Nie zawsze potrafimy zrozumieć świat wokół nas albo w ogóle samych siebie. Często jest to suma różnych skomplikowanych doświadczeń życiowych. Zapewniam, że Beata pisze o psychologicznych zawirowaniach emocjonalnych w sposób prosty i karty do zrozumienia.
W książce "W dżungli miłości" dowiadujemy się jakie pułapki miłosne czyhają na spragnionych miłości oraz że musimy stać się wojownikami w swoim życiu, aby walczyć, zdobywać i każdego dnia dbać o miłość taką, o jakiej marzymy.

Myślę, że Beata wykonała kawał dobrej roboty pisząc swoją serię książek "W dżungli...". W tych książkach poznajemy wyklarowany tak "na chłopski rozum" świat emocjonalny i można się z tego wiele nauczyć. Nie zawsze potrafimy zrozumieć świat wokół nas albo w ogóle samych siebie. Często jest to suma różnych skomplikowanych doświadczeń życiowych. Zapewniam, że Beata pisze o...

Rewelacja

Rewelacja

Książka napisana prostym językiem, skłaniająca do własnych przemyśleń, podnosząca na duchu i bardzo pozytywna.

Książka napisana prostym językiem, skłaniająca do własnych przemyśleń, podnosząca na duchu i bardzo pozytywna.

Skończyłam właśnie książkę Beaty Pawlikowskiej „W dżungli miłości” i mam bardzo mieszane uczucia. Po poradnik sięgnęłam, bo wydaję mi się, że osoba, która zwiedziła kawał świata i nieustannie odkrywa nowe, jest w stanie nauczyć mnie czegoś nowego o sobie i rzeczywistości, która mnie otacza. Lubię taką zwykłą ludzką mądrość, niepopartą dyplomami, tylko wieloletnim doświadczaniem. Wydaję mi się, że taki poziom wiedzy jest cenniejszy i bardziej wartościowy. Czy zawiodłam się na publikacji Beaty? I tak i nie.
Oczywiście podział ludzi na wojowników i leniwce jest uproszczony i dość naiwny, ale z drugiej strony jest na tyle zrozumiały, że pozwala odgraniczyć negatywne i pozytywne wzorce. Tutaj nie ma żadnych odkrywczych sposobów pracy nad sobą. Spisywanie na kartach wad i zalet, medytacja, afirmacja życia, budowanie w sobie poczucia, że dobro wraca : to wszystko było już wałkowane w setkach takich poradników. Ta powtarzalność sprawia, że lektura może być przypomnieniem pewnych podstawowych zagadnień związanych z pracą nad sobą. Całość czyta się przyjemnie, mając świadomość, że dotyka się jakiś wierzchołów, nie spoglądając na to, co pod stopami. Tytuł książki wskazuję na to, że autorka przybliży tajniki funkcjonowania w świecie emocji i kontaktów z drugim człowiekiem. Nic bardziej mylnego, bo zagadnienie związane budowaniem związku, skonfrontowane jest funkcjonowanie w pojedynkę. Główna założenie udanej relacji między partnerami, to samorealizacja, komfort rozwoju oraz zadowolenie ze swojej osoby. Bez posprzątania syfu w sobie oraz obok siebie, nie można liczyć na szczęśliwy związek. Jeśli jesteś nieszczęśliwa w miłości, to jest to niczyja wina – tylko twoja. Takie stwierdzenia, przenoszą ciężar odpowiedzialności za nasze funkcjonowanie, z drugiej osoby na nas. Uświadomienie sobie tej prawdy jest bolesne, ale zarazem uzdrawiające. To cenna uwaga, szczególnie dla tych, którzy przez całe swoje życie znajdują się w toksycznych relacjach.
Tak, więc jeśli chodzi o wydźwięk książki, może jest on momentami zanadto moralizatorski, ale z drugiej strony jeśli piszesz poradnik, to przecież chcesz komuś przekazać cząstkę swojej mądrości( przynajmniej tak zakładasz, że wiesz trochę więcej niż przeciętny człowiek). Doczepiłabym się tylko do jednego, do nieustannej mitologizacji życia plemion pierwotnych. Oczywiście, uważam, że obserwując ich codzienność można się wielu rzeczy nauczyć: szacunku i pokory wobec przyrody, poszanowania więzi wspólnotowych itp., ale nie ukrywajmy, że ich egzystencja jest o wiele bardziej skomplikowana. Tutaj ta tematyka została moim zdaniem spłycona i wykorzystana w kategorii: egzotyki.
Nie jest to książka szkodliwa. Wielu osobom może przynieść wręcz ukojenie na trudniejszym etapie życia. Tyle i aż tyle.

Skończyłam właśnie książkę Beaty Pawlikowskiej „W dżungli miłości” i mam bardzo mieszane uczucia. Po poradnik sięgnęłam, bo wydaję mi się, że osoba, która zwiedziła kawał świata i nieustannie odkrywa nowe, jest w stanie nauczyć mnie czegoś nowego o sobie i rzeczywistości, która mnie otacza. Lubię taką zwykłą ludzką mądrość, niepopartą dyplomami, tylko wieloletnim...

Następny poradnik, przeznaczony nie tylko dla nastolatek. Cieszą mnie spotkania z Beatą Pawlikowską w takiej formie.

Następny poradnik, przeznaczony nie tylko dla nastolatek. Cieszą mnie spotkania z Beatą Pawlikowską w takiej formie.

Tematyka nie do końca taka jak się spodziewałam. Nie mówi o związkach, darzeniu kogoś miłością, lecz o umiłowaniu własnej osoby. Nie wiem czy mogę się zgodzić z tym, że bycie narcyzem i egoistą jest takie super. Fragmenty o alkoholikach i o matce mnie odpychały od dalszego czytania. W książce można znaleźć kilka ciekawych zdań które należy sobie wziąć do serca, ale nie mogę się zgodzić ze wszystkim. ŚREDNIA książka pisana nie na temat.

Tematyka nie do końca taka jak się spodziewałam. Nie mówi o związkach, darzeniu kogoś miłością, lecz o umiłowaniu własnej osoby. Nie wiem czy mogę się zgodzić z tym, że bycie narcyzem i egoistą jest takie super. Fragmenty o alkoholikach i o matce mnie odpychały od dalszego czytania. W książce można znaleźć kilka ciekawych zdań które należy sobie wziąć do serca, ale nie mogę...

Przeczytałam dawno temu. Nie lubię pani. End of line

Przeczytałam dawno temu. Nie lubię pani. End of line