Któż nie słyszał o słynnym Harrym Hole? A jeśli nie o nim, to choćby o autorze. Jo Nesbo twórca zekranizowanych „Łowców głów” powraca do swojego ulubionego bohatera w powieści „Upiory”.

Mamy prostą zbrodnię, która oczywiście jest bardziej zawiła niż czytelnik mógłby sobie wyobrazić. Choć może i nie. Morderstwo należy do łatwych, ale samo śledztwo wprowadza niezły zamęt w głowie.

Jeden młody narkoman zabija drugiego. Czy to na pewno był on? A jeśli tak, to czym się kierował? Autor prowadzi czytelnika po labiryncie kłamstw i pozorów. Bo tutaj nikt nie jest tym, za kogo się podaje. Wszyscy wydają się tytułowymi upiorami.

Rozsypana łamigłówka układana jest powoli, ale później, gdy myślimy, że wszystko zaczyna do siebie pasować Nesbo ponownie ją rozbija. Robi to naprawdę świetnie i przede wszystkim zaskakująco.

Harry Hole, żyjąc w ciągłej agonii, musi zmierzyć się z duchami przeszłości. Jest zmęczony, przegrany. Wydaje się, że ciągle tylko wraca wspomnieniami do szczęśliwych lat, aby jakoś funkcjonować. Ale czy nadal chce do nich powrócić? Tak naprawdę mamy już odpowiedź na pierwszych stronach Upiorów.

Ciekawa postać, poruszająca się na krawędzi po zawiłej intrydze, której akcja zmienia się niemal z kartki na kartkę. Ale ten, kto już czytał którąkolwiek z książek o Harrym może potwierdzić, że Nesbo stworzył świetnego bohatera, nieco odświeżonego od skandynawskich policjantów. Jego komisarz nie należy do protagonistów. Jest bezwzględny, szalony, drapieżny, a momentami nawet nieludzko zimny.

Najlepsza powieść autora? Trudno powiedzieć, ale na pewno najsprawniej skonstruowana część cyklu o tym antybohaterze. Gorąco polecam nawet czytelnikom, którzy nie czytali poprzednich tomów, a lubują się w dobrych, skandynawskich kryminałach.

Katarzyna Barańska