Powojenna Japonia. Kraj powoli odbudowuje się ze zniszczeń. Uznany, starzejący się malarz Masuji Ono wędruje po mieście, niegdyś jaśniejącym i pełnym artystów – teraz opustoszałym i smutnym. Świat wokół niego się zmienia – w jego kraju coraz bardziej uwidaczniają się wpływy kultury amerykańskiej, a ludzie dokonują rozliczeń z przeszłością. W myślach ciągle ma miniony „świat ułudy”, barwną przeszłość. Wspomina czasy przed wojną - naukę u swoich mistrzów, relacje z kolegami, a także rozkwit kariery jako malarza i nauczyciela.

Akcja toczy się nieśpiesznie i dość chaotycznie, głównie w rytmie wspomnień starego malarza. Przewijają się w niej rozmowy o sztuce, wojnie, polityce. Dużo w niej niedomówień i niejasnych sytuacji. W powietrzu wisi jakiś nieujawniony wprost zarzut, pretensje. Możemy się domyślać, że Ono podczas wojny zajmował się czymś mało pochwalanym, jednak nie wiadomo co to konkretnie było.

Czytało mi się dosyć ciężko i wolno, chociaż objętościowo nie jest to duża książka. Najbardziej wyrazistym bohaterem jest właśnie stary malarz – reszta jest, a jakby jej nie było i nie wzbudziła we mnie większych emocji. Dynamicznej akcji jest w niej naprawdę niewiele - jak na mój gust jest trochę przegadana. Zmęczyła mnie ciężka atmosfera panująca wkoło bohatera i widmo niewyjaśnionych wydarzeń z przeszłości. Było w niej coś przytłaczającego, mimo że sam pomysł na powieść (rozliczenie z przeszłością, zmiany zachodzące w świecie) jest ciekawy i dobry. Może inna pozycja Ishiguro bardziej mi się spodoba. „Malarz świata ułudy” niestety mnie nie urzekł.

Powojenna Japonia. Kraj powoli odbudowuje się ze zniszczeń. Uznany, starzejący się malarz Masuji Ono wędruje po mieście, niegdyś jaśniejącym i pełnym artystów – teraz opustoszałym i smutnym. Świat wokół niego się zmienia – w jego kraju coraz bardziej uwidaczniają się wpływy kultury amerykańskiej, a ludzie dokonują rozliczeń z przeszłością. W myślach ciągle ma miniony „świat...