W lipcu tego roku dostałam w swoje łapki siatkę książek. Dosłownie. Była tam między innymi, wydana dla Biblioteki Fantastyki, dylogia "Światło Tybetu" Elizabeth Ann Scarborough. Sięgnęłam po nią w pierwszej kolejności, podświadomie kojarząc grafikę okładki z Pratchetem i jego Światem Dysku.
Pragnę zaznaczyć oczywiście, że jest to moja bardzo stronnicza opinia i absolutnie jej nikomu nie narzucam. Wręcz chętnie poznam osoby, które będą miały skrajnie różne ode mnie emocje związane z odbiorem utworu. Zapraszam do dyskusji.

Pierwszą część czytałam nad morzem. A tam wiadomo, na lekturę dużo czasu nie ma. Niemniej jednak są sytuacje, kiedy na chwilę można chwycić książkę i przelecieć kilka stron.
Generalnie dzieło to opowiada o amerykańskiej dziewczynie, Vivece Vanachek, która jako wojskowy kartograf zostaje podczas wojny zestrzelona w samolocie nad Azją Środkową. Trafia do obozu jenieckiego w Himalajach, gdzie spotyka innych więźniów, pracujących nad zagadkowymi wykopaliskami. Dalej następują wiekopomne wydarzenia i spełnienie się buddyjskich (i nie tylko) przepowiedni. Szczegółów zdradzać nie będę.
Niesmak poczułam już praktycznie na samym początku, ale do bardzo subiektywnych reakcji mam prawo. Najgorsze jednak było przede mną. Autorka kręci, kluczy, kombinuje i generalnie robi wszystko, żeby obecna w fabule tajemnica wyjaśniła się jak najpóźniej. Co prawda dla wprawionego w odkrywanie sekretów czytelnika pewne sygnały są bardzo oczywiste, niemniej jednak jesteśmy trzymani w niepewności bardzo długo. Problem w tym, że jak na mój gust zbyt długo oraz za bardzo na siłę. Wprowadzanie zdarzeń bez znaczenia tylko po to, by oddalić wyjaśnienie zagadki nawet nie w czasie, co po prostu w ilości stron, w pewnym momencie zaczęło działać mi na nerwy. Mimo pojawiających się tu i ówdzie przebłysków humoru, nastąpił moment, kiedy samo rozwiązanie oraz losy bohaterów przestały mnie już interesować, a jedyne, czego chciałam się dowiedzieć, to czy miałam rację i dobrze się wszystkiego domyśliłam (i tak, rozumowałam słusznie). I niestety, odczułam ulgę, kiedy skończyłam czytać książkę. Ulgę, że już nie muszę jej czytać.

W lipcu tego roku dostałam w swoje łapki siatkę książek. Dosłownie. Była tam między innymi, wydana dla Biblioteki Fantastyki, dylogia "Światło Tybetu" Elizabeth Ann Scarborough. Sięgnęłam po nią w pierwszej kolejności, podświadomie kojarząc grafikę okładki z Pratchetem i jego Światem Dysku.
Pragnę zaznaczyć oczywiście, że jest to moja bardzo stronnicza opinia i absolutnie...

Jest to książka niesamowita, przypomina mi dziecięce czasy, gdy pierwszy raz ją przeczytałem zarówno z drugą, obowiązkowo do przeczytania częścią.

Jest to książka niesamowita, przypomina mi dziecięce czasy, gdy pierwszy raz ją przeczytałem zarówno z drugą, obowiązkowo do przeczytania częścią.