"Martwe księżniczki nie śnią" cierpi na bardzo poważne rozdwojenie jaźni. Książka próbuje być jednocześnie kryminałem z powracającą przeszłością bohatera, powieścią obyczajową, komentarzem na temat problemów prawdziwego świata i książką sensacyjną. I w sumie każdy z tych wątków, gdyby wyraźnie oprzeć na nich fabułę, dałby radę pociągnąć tą książkę do bycia minimum średnią pozycją. Ale w stanie obecnym jest to misz-masz rzeczy, które niezbyt ze sobą współgrają. No i wychodzi z tego książkowy odpowiednik naleśnika z szynką.
Fabularnie powieść składa się z kilku przeplatających się wątków, które jednak egzystują w całkowitej separacji od siebie. Główny z nich, i chyba najlepszy to wątek ratowania prostytutek przez głównego bohatera, dziennikarza Johna. Jest tu fajne budowanie napięcia, są zwroty akcji, śledztwo rozwija się w miarę zrównoważonym tempie. Gdyby na tym skupiła się całość powieści, byłaby to dużo lepsza książka. Ale autor postanowił dorzucić wątki zaginionej żony głównego bohatera (słaby i wprowadzony z gracją Jacka Sasina organizującego wybory prezydenckie),depresji i alkoholizmu Johna (pojawia się kiedy jest potrzebny) oraz komentarza o smutnej, duńskiej rzeczywistości (jak przy poprzednim). A jeśli jakieś 2/3 twojej książki jest nudne to nie będzie to dobra książka. W jakimś stopniu rekompensuje to bardzo dobre zakończenie, które jest w idealnych proporcjach nieprzewidywalne oraz sugerowane w poprzednich rozdziałach. Za to ogromny plus.
Bohaterowie są. Protagonista miał potencjał na bycie interesującą postacią, ale cała jego historia, przeżycia kompletnie nie mają znaczenia. Typo był alkoholikiem - co z tego, i tak winko do obiadu to podstawa. Rozpacz po zaginionej żonie - znika, kiedy jest okazja dobrać się do ładnej pani policjant. Bycie twardym dziennikarzem z zasadami, gardzącym tanią sensacją - e tam, złapmy za słówko rzecznika policji, przecież to takie poważne. W dodatku protagonista jest aż do bólu postacią chcącą dobra dla wszystkich. John Hilling to taki trochę James Bond, tylko kompletnie pozbawiony uroku postaci Iana Fleminga. Przede wszystkim nie można wrzucać tak nierealnej postaci do świata próbującego jak najbardziej odwzorować smutek realnej Danii. Wygląda to śmiesznie i, przynajmniej dla mnie, nie zdało to egzaminu.
Nieco lepiej wypadają postaci poboczne. Tom, eksżołnierz wciągający Hillinga w sprawę prostytutek, jest postacią całkiem wiarygodną. Podobały mi się motywy stojące za jego działaniami. Juhler, naczelny gazety protagonisty, jest typowym szefem-dobrym wujkiem. Całkiem podobał mi się też antagonista. Niby nic specjalnego, ale całkiem dobrze komponował się z fabułą i resztą postaci. Po namyśle, to tylko ten Hilling pasuje tu jak koperek do lodów. No cóż, nie każda książka może mieć porządnego protagonistę-narratora.
Ogólnie, nie polecam zagłębiania się w "Martwe księżniczki nie śnią". Jako ambitniejsza powieść spektakularnie zawodzi na poziomie fabularnym i w kreacji głównego bohatera, a w kategorii relaksującego czytadła można bez trudu znaleźć kilka tysięcy lepszych książek, w tym z tysiąc samych skandynawskich kryminałów.

"Martwe księżniczki nie śnią" cierpi na bardzo poważne rozdwojenie jaźni. Książka próbuje być jednocześnie kryminałem z powracającą przeszłością bohatera, powieścią obyczajową, komentarzem na temat problemów prawdziwego świata i książką sensacyjną. I w sumie każdy z tych wątków, gdyby wyraźnie oprzeć na nich fabułę, dałby radę pociągnąć tą książkę do bycia minimum średnią...

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę. Nie jest źle, ale z pewnością nie jest też dobrze. Za dużo tu wszystkiego. Zbyt wiele wątków i pomysłów. Wymieszane to tak, jakby ktoś próbował ugotować trzy różne potrawy w tym samym garnku...

Autor miał pomysł. Realizacja do pewnego stopnia jest naprawdę niezła. Na szczególną uwagę zasługują wielokrotne zwroty akcji. Za każdym razem, kiedy już wydaje się, że wiemy wszystko, okazuje się to kolejną pułapką.

Męczyły mnie retrospekcje. Wiem dobrze, że miały na celu wyjaśnienie przeszłości bohatera, nie pasowały jednak do całości opowieści. Czuło się, że są to sztucznie wprowadzone elementy.

Sporo czasu zajęło mi przebrnięcie przez całość. Momentami bardzo nużąca lektura, mimo że wiele się dzieje. Może zbyt wiele...

Trudno jednoznacznie ocenić tę książkę. Nie jest źle, ale z pewnością nie jest też dobrze. Za dużo tu wszystkiego. Zbyt wiele wątków i pomysłów. Wymieszane to tak, jakby ktoś próbował ugotować trzy różne potrawy w tym samym garnku...

Autor miał pomysł. Realizacja do pewnego stopnia jest naprawdę niezła. Na szczególną uwagę zasługują wielokrotne zwroty akcji. Za każdym...

Bardzo przeciętny kryminał i nie wiem czy sięgnę po inne książki autora bo już w tym przypadku książkę musiałam zmęczyć.

Bardzo przeciętny kryminał i nie wiem czy sięgnę po inne książki autora bo już w tym przypadku książkę musiałam zmęczyć.

"Martwe księżniczki..." czyta się bardzo szybko. W tym samym tempie się o nich zapomina. Książka jest prosta, łatwa i przyjemna, choć o niczym przyjemnym nie opowiada. Autor porusza tematykę procederu handlu żywym towarem, nadgryza kwestie rasistowskie, trud powrotu do codziennego życia żołnierzy, walki z korupcją na najwyższych szczeblach, brakiem jakiegokolwiek zainteresowania losami najuboższych - wszystko, niestety, po macoszemu.

Høvsgaard rozwodzi się nad Marią, piękną, wspaniałą Marią i piękną, wspaniałą ale zaginioną Carlą. Pojawia się również Henrietta, która także jest piękna, wspaniała i dodatkowo - ma syna. Przystojny i wspaniały John Hilling gotów jest na wszelkie ryzyko, byle opowiedzieć prawdę o zmuszaniu do prostytucji imigrantek na łamach swojej gazety. Boleje nad piękną, wspaniałą Carlą. Pojawia się piękna, wspaniała Maria. Dwa słowa o prostytutkach. Słówko o rasizmie, żołnierzach. Och, Carla...

"Martwe książczniczki..." to dobry przykład książki obyczajowej, która próbuje podszyć się pod kryminał. Ewidentnie kryminałem nie jest. Pomysł był dobry, wykonanie ok. To, czego najbardziej zabrakło bohaterom tej powieści, szczególnie zaś wszystkim przedstawicielkom płci pięknej - jest osobowość.

"Martwe księżniczki..." czyta się bardzo szybko. W tym samym tempie się o nich zapomina. Książka jest prosta, łatwa i przyjemna, choć o niczym przyjemnym nie opowiada. Autor porusza tematykę procederu handlu żywym towarem, nadgryza kwestie rasistowskie, trud powrotu do codziennego życia żołnierzy, walki z korupcją na najwyższych szczeblach, brakiem jakiegokolwiek...

Na dosyć skromną półkę z kryminałami skandynawskimi sięgnęłam dzięki pani z wypożyczalni. Niechętnie, bo z reguły jeśli chodzi o literaturę północy czytam to co znam i lubię. Wzięłam to (dopiero po fakcie zorientowałam się, że to pierwszy tom trylogii, co mnie zirytowało i zniechęciło) i jeszcze jeden pierwszy tom kompletnie mi nieznanego autora, w nadziei, że to początek trylogii, której pierwszy tom również nieznanego mi autora mam na półce (prezent). Okazało się, że nie. Autorzy też są inni.
Ale wracają do księżniczek to jeśli się czegoś spodziewałam, to tylko złego. Zwłaszcza jeśli dodać obleśną okładkę i stan książki. Bardzo się zawiodłam :) Książka jest rewelacyjna i wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Niby nie ma specjalnych fajerwerków, ale jest niezła historia.

Na dosyć skromną półkę z kryminałami skandynawskimi sięgnęłam dzięki pani z wypożyczalni. Niechętnie, bo z reguły jeśli chodzi o literaturę północy czytam to co znam i lubię. Wzięłam to (dopiero po fakcie zorientowałam się, że to pierwszy tom trylogii, co mnie zirytowało i zniechęciło) i jeszcze jeden pierwszy tom kompletnie mi nieznanego autora, w nadziei, że to początek...

Ostatnie lata to swego rodzaju boom skandynawski w dziedzinie powieści kryminalnych. Zaczęło się od Larssona, a potem na polskim rynku niemal jak grzyby po deszczu pojawiały się kolejne powieści autorów z tamtej części Europy. Większość z tych książek to thrillery lub kryminały, w których dość często pojawia się motyw prostytucji czy handlu żywym towarem.

Co nam proponuje Hosgaard? "Martwe księżniczki nie śnią" to opowieść o aferze, jaką "zwietrzył" jeden z kopenhaskich dziennikarzy, John Hilling. Pewnego dnia był świadkiem pobicia prostytutki przez jej alfonsa na ulicy. Co więcej, sprzedawca gazet, którego John brał za bezdomnego, oferuje mu swoją pomoc i proponuje, aby John zajął się tą sprawą i opisał ją na łamach gazety. Panowie rozpoczynają własne śledztwo, zadzierając tym samym z bossami tej mafii i biznesmenami, którzy za wszelką cenę będą starali się ukryć swój udział w nielegalnych interesach.

Jak na thriller książka jest całkiem niezła. Może nie trzyma w napięciu od samego początku, ale sama historia potrafi zaciekawić. Myślę, że na pewno sięgnę po kolejne części cyklu z Johnem Hillingiem w roli głównej.
Za tę część daję 5,5/10.

Ostatnie lata to swego rodzaju boom skandynawski w dziedzinie powieści kryminalnych. Zaczęło się od Larssona, a potem na polskim rynku niemal jak grzyby po deszczu pojawiały się kolejne powieści autorów z tamtej części Europy. Większość z tych książek to thrillery lub kryminały, w których dość często pojawia się motyw prostytucji czy handlu żywym towarem.

Co nam proponuje...

Trochę dziwna jest ta książka, niby fajna, ciekawy pomysł, ale chyba potencjał niewykorzystany do końca... Nie podobało mi się, że niektóre wątki były w niej dość mocno opisywane, a niektóre strasznie skracane wręcz obcinane. Ogólnie przeczytać się da, jest to ok, ale jakoś nie wyrywa.

Trochę dziwna jest ta książka, niby fajna, ciekawy pomysł, ale chyba potencjał niewykorzystany do końca... Nie podobało mi się, że niektóre wątki były w niej dość mocno opisywane, a niektóre strasznie skracane wręcz obcinane. Ogólnie przeczytać się da, jest to ok, ale jakoś nie wyrywa.

Bardzo ciekawa, wciągająca historia, w której do końca nie wiadomo tak naprawdę kto jaką rolę odgrywa.

Bardzo ciekawa, wciągająca historia, w której do końca nie wiadomo tak naprawdę kto jaką rolę odgrywa.

Ciekawa, dobrze napisana. Myślę, że godna polecenia wielbicielom kryminałów. Sama chętnie sięgnę po inne książki z serii o Johnie Hillingu.

Ciekawa, dobrze napisana. Myślę, że godna polecenia wielbicielom kryminałów. Sama chętnie sięgnę po inne książki z serii o Johnie Hillingu.

Specyficzna książka, dziwna, poplątana. Sam pomysł fajny, ale konstrukcja przedobrzona, jakaś mocno naciągana. Zaskakujące zakończenie i to największy plus tej pozycji.

Specyficzna książka, dziwna, poplątana. Sam pomysł fajny, ale konstrukcja przedobrzona, jakaś mocno naciągana. Zaskakujące zakończenie i to największy plus tej pozycji.