Kiedy historię rozpoczyna wisielec, mało kto nie będzie zaintrygowany. Długo nie mogłam sobie przypomnieć, w jakiej książce się z tym spotkałam, aż wreszcie mnie olśniło. „Czas zapłaty” Johna Grishama! Świetna, wciągająca, niekiedy trąciła myszką, ale nie na tyle, żeby odpychać od dalszego czytania. W trakcie lektury zdążyłam obejrzeć „Bielmo” z Christianem Bale(m?) i tam też punktem początkowym było ciało wiszące pod konarem. Dwa godne polecenia przykłady oraz trzeci, który mógł być przynajmniej dobry, skoro miał taką bazę. Tymczasem „Siódmy dzień” okazał się nudny, jałowy, nieciekawie opowiedziany i męczący. Co poszło nie tak?

Nie lubię pisać negatywnych opinii, bo szkoda mi na to czasu. Zazwyczaj żałuję tego, który zmarnowałam na czytanie/oglądanie jakiegoś dzieła, a którego nic mi już nie zwróci. Jeśli to książka, ograniczam się do paru zdań wrzuconych na LC, żeby wiedzieć, dlaczego mi nie podeszło. I ewentualnie drugi raz się nie nadziać. Tym razem jednak robię wyjątek, bo wciąż nie mogę zrozumieć, czemu dobrnęłam do ostatniej strony (po prawie miesiącu),choć wszelkie znaki mówiły: daj se spokój!

Nic mi się tu nie podobało, chociaż by mogło, bo naprawdę było z czego uklepać fajną historię. A wygląda na to, że Jens Høvsgaard wrzucił do gara wszystko, co przyszło mu do głowy i myślał, że jakoś to będzie. Samo się ugotuje. Mamy tu samobójstwo guru lokalnej sekty, które w toku śledztwa przestaje wyglądać na samobójstwo, znikające dzieci, tajemnicze konszachty wpływowych ludzi z politykami, a do tego nagrania perwersyjnego seksu i wrzucone co jakiś czas sielskie scenki z dzieckiem głównego bohatera. Jakby tego było mało, jego żona wciąż walczy z hormonami nieustabilizowanymi po porodzie, a w pracy źle się dzieje, bo „góra” żąda wyników i chce zmienić gazetę w brukowiec. Wspomniany bohater łazi tam, gdzie go nie chcą i albo grożą mu pobiciem, albo chcą poszczuć psem, albo pokazują kuciapkę w ataku histerii. Tak, widzę, jak to brzmi.

Całość jest łokropecnie nierówna. Raz mamy zbędne opisy przygotowywania posiłków, raz (chyba mający rozczulać) opis niemowlaka śpiącego na jednym rodzicu, ale trzymającego dłoń na drugim, a raz dość szczegółowe streszczenie tego, co widać na porno nagraniu. Wychodzi niestrawny kogel-mogel. Do tego „Siódmy dzień” mógłby przejść jeszcze jedną korektę (zakładam, że jakaś była),bo w kilku miejscach dialogi mieszają się z resztą tekstu. No i sam język pozostawia sporo do życzenia.

Pierwszy raz od dawna miałam do czynienia z czymś, co składało się z ciekawych wątków, a tworzyło kompozycję, która kompletnie mnie nie interesowała. Nie obchodziło mnie, czy kaznodzieja się zabił, czy został zamordowany, o co chodzi z tymi dziećmi, kogo konkretnie mają pogrążyć nagrania, a już najmniej – co bohaterowie jedzą i jak się to przyrządza. Domęczyłam czytanie, doczłapałam do końca nie wiem czemu i po co. Uroczyście obiecuję samej sobie nie tracić więcej czasu ani nerwów na podobne tytuły. Warto ufać intuicji.

Aha, chętnie spotkałabym się z osobą, której wydawało się, że porównanie tej książki do sagi Millennium będzie świetnym pomysłem. Wyjaśniłabym jej co nieco za szkołą po lekcjach.

Kiedy historię rozpoczyna wisielec, mało kto nie będzie zaintrygowany. Długo nie mogłam sobie przypomnieć, w jakiej książce się z tym spotkałam, aż wreszcie mnie olśniło. „Czas zapłaty” Johna Grishama! Świetna, wciągająca, niekiedy trąciła myszką, ale nie na tyle, żeby odpychać od dalszego czytania. W trakcie lektury zdążyłam obejrzeć „Bielmo” z Christianem Bale(m?) i tam...

Gdyby "Siódmy dzień" był dniem tygodnia, byłby deszczowym poniedziałkiem. Poza raczej niezamierzonymi aspektami komediowymi, nie ma w sobie elementów pozytywnie wyróżniających tą powieść wśród innych kryminałów. Chociaż przewrotnie można by powiedzieć, że "Siódmy dzień" jest najlepszym kryminałem w historii literatury, bo sam fakt, że ktoś oczekuje pieniędzy za tą szmirę, jest co najmniej niemoralne.
No właśnie, oczekiwania. Zabierając się za tą powieść nie spodziewałem się wiele. Średniej jakości historii, przeciętni bohaterowie, spodziewany zwrot akcji pod koniec. Tylko tyle i aż tyle. Niestety, nawet ta całkiem nisko zawieszona poprzeczka okazała się nie do pokonania.
Fabularnie jest po prostu źle. Zaczyna się całkiem intrygująco - od martwego pastora. Ale z czasem zaczynają dochodzić kolejne wątki, które przysłaniają obraz pierwotnej zagadki. Nie jestem fanem takiego konstruowania powieści. Rozwiązanie tajemnicy jest też nie dość, że mało wiarygodne, to jeszcze podane mocno na odczepnego. Wygląda to tak, jakby autor zapomniał o tym wątku i wcisnął wyjaśnienie pod koniec, żeby zadowolić tych kilku czytelników, którzy po kilkudziesięciu stronach jeszcze o nim pamiętają.
Ale może te inne wątki są całkiem fajne?
Nie są. Czytanie tej książki dla nich ma tyle sensu co organizowanie wyborów korespondencyjnych za 70 milionów złotych. I na tym należy poprzestać.
To może powieść zostanie pociągnięta do góry przez przemyślane kreacje postaci?
No nie do końca. Główny bohater jest kalką najbardziej popularnych protagonistów literatury kryminalno-sensacyjnej. Ma swoisty kodeks moralny, umie dać komuś w mordę, pragnie chronić swoją rodzinę i ponad wszystko ceni sobie honor, prawdę i uczciwość. To samo w sobie nic złego, problem polega na tym że jego charakter potrafi zmienić się o 180 stopni kiedy pasuje to autorowi. Ja w którymś momencie pogubiłem się czy John Hilling to prawy dziennikarz czy fałszywy manipulant. A umówmy się, kiedy protagonista i narrator jest raczej nieudany, nie wróży to dobrze.
Niemniej, John to i tak jedna z lepszych postaci. To w jaki sposób zostały potraktowane praktycznie wszystkie bohaterki kobiece to skandal. Każda z nich zachowuje się kompletnie niewiarygodnie, niezależnie czy jest to żona głównego bohatera czy pani pastorowa. No i umówmy się, że dziennikarz John nie wydaje się być aż tak magnetyczną postacią, żeby każda napotkana kobieta chciała się z nim przespać. Postaci kobiece wyglądają jak żywcem wyjęte z wczesnych filmów o Jamesie Bondzie. Tylko o ile tam jakoś pasuje to do koncepcji, tak w "Siódmym dniu" sprawia, że książka jest okropnie niespójna.
Jedyne, co mogłoby uratować tą powieść, jest określenie jej jako parodii skandynawskiego kryminału. Wtedy byłaby to całkiem spoko lektura z niezbyt popularnego gatunku. Ale że reklamowana jest jako poważna książka o prawdziwych problemach, to tak będę ją oceniał.
I właśnie ta pewnego rodzaju ironia jest jedynym pozytywem "Siódmego dnia". Kiedy czyta się to jako samo-świadomy kryminał, jakość lektury od razu rośnie. Niezbyt, ale rośnie.
Tak więc, mimo wszystko niezbyt polecam branie się za lekturę tego tworu. Puszczenie sobie dźwięków paznokci na kredowej tablicy z YT jest całkiem rozsądną alternatywą.

Gdyby "Siódmy dzień" był dniem tygodnia, byłby deszczowym poniedziałkiem. Poza raczej niezamierzonymi aspektami komediowymi, nie ma w sobie elementów pozytywnie wyróżniających tą powieść wśród innych kryminałów. Chociaż przewrotnie można by powiedzieć, że "Siódmy dzień" jest najlepszym kryminałem w historii literatury, bo sam fakt, że ktoś oczekuje pieniędzy za tą szmirę,...

Książka ma ciekawą fabułę i dobrze się czyta.

Jak to w przypadku „północnych” kryminałów, autor wprowadza dużą ilość wątków, oraz postaci. Bohater wiecznie dzwoni do kogoś, kto nie odbiera, nagrywa się na sekretarkę lub wysyła smsy, co wprowadza dreszczyk ciągłego niedoinformowania i oczekiwania na ważne dane. Kontrolowanego chaosu dodaje fakt mnogości zajęć bohatera, oraz wielowątkowości powieści.

Słabą stroną powieści jest główny bohater, chociaż jest kreowany na honorowego obrońcę wolnej i rzetelnej prasy, nadal jest irytującym dziennikarzyną. Z jednej strony autor kreuje go na prześmiewcę taniej sensacji i poważnego zawodowca, z drugiej jednak wkłada mu w usta łapanie innych za słówka, nadinterpretację wypowiedzi i tandetne teksty najniżej żerujących pismaków. No i seks. Dużo seksu. Lecą na gościa jak do miodu, ale on jest twardy i wierny swojej żonie. Chodzi do klubów go-go, śpi z innymi, podaje ręcznik pod prysznicem, podgląda, ogląda filmy porno z koleżankami, w których te występowały, ale seksu twardo odmawia. Codzienność. To samo z alkoholem. Piją go jak coca-cole. Wiecznie napalone panienki i litry wina, codzienność duńskich dziennikarzy.

Podsumowując, książka jest dobra, szybko się czyta, bohater od razu powinien dostać etat w służbach specjalnych, a zakończenie pozostawia niewyjaśnione wątki. Mimo to polecam do bezrefleksyjnego czytania na plaży.

Ciekawostka:

Duńsko-szwedzko-północne kryminały swego czasu cieszyły się u nas ogromną popularnością. Do tego stopnia, że nawet… po prostu Ove Løgmansbø.

Książka ma ciekawą fabułę i dobrze się czyta.

Jak to w przypadku „północnych” kryminałów, autor wprowadza dużą ilość wątków, oraz postaci. Bohater wiecznie dzwoni do kogoś, kto nie odbiera, nagrywa się na sekretarkę lub wysyła smsy, co wprowadza dreszczyk ciągłego niedoinformowania i oczekiwania na ważne dane. Kontrolowanego chaosu dodaje fakt mnogości zajęć bohatera,...

Najbardziej podoba mi się wielowątkowość książki: polityka, seks, religia i ich wynaturzenia. Główny bohater może jest zbyt wielkim idealistą (jak na dziennikarza gazety, której domeną jest skandal i sensacja),ale mimo wszystko czytelnik mu kibicuje. Popełnia błędy i ich nie rozumie, jest szczęśliwym rodzicem i rozdartym wewnętrznie partnerem. Książka ma bardzo prosty styl i jest poćwiartowana akapitami, wszystko to sprawia, że można połknąć ją w jeden dzień. Raczej nie sięgnę do pozostałych części serii, ale ciekawie było poznać tego duńskiego autora.

Najbardziej podoba mi się wielowątkowość książki: polityka, seks, religia i ich wynaturzenia. Główny bohater może jest zbyt wielkim idealistą (jak na dziennikarza gazety, której domeną jest skandal i sensacja),ale mimo wszystko czytelnik mu kibicuje. Popełnia błędy i ich nie rozumie, jest szczęśliwym rodzicem i rozdartym wewnętrznie partnerem. Książka ma bardzo prosty styl...

Słabe...

Słabe...

Siódmy dzień, to przystępnie napisany kryminał. Ciekawie dobrany wątek fanatyzmu religijnego w połączeniu ze skorumpowaniem na szczytach władzy i jej nadużyciach. W tle prywatne życie głównego bohatera, problemy i radości. Wszystko to daje ciekawy obraz dla rozgrywającej się akcji.
Nie porównałabym tej książki z Trylogią Stiega Larssona ale ma w sobie sporą dawkę dobrej rozrywki.
Polecam.

Siódmy dzień, to przystępnie napisany kryminał. Ciekawie dobrany wątek fanatyzmu religijnego w połączeniu ze skorumpowaniem na szczytach władzy i jej nadużyciach. W tle prywatne życie głównego bohatera, problemy i radości. Wszystko to daje ciekawy obraz dla rozgrywającej się akcji.
Nie porównałabym tej książki z Trylogią Stiega Larssona ale ma w sobie sporą dawkę dobrej...

Hm.. Czytając opinie z tyłu książki, jestem zirytowana autorką pochwały cytuje "Stieg Larsson musi wreszcie zejść z tronu"Opinia jest moim zdaniem na wyrost i nie do końca uzasadniona. Trochę przypomina to serię książek od Lizy Marklund. Moim zdaniem rola kobiety dziennikarki jest po prostu bardziej ciekawa i mniej pospolita, niż w przypadku John'a Hilling'a ale to kwestia gustu czytelniczego.
Przeczytałam, zrozumiałam, skończyłam czytać książkę Siódmy dzień z ulgą i lekko zawiedzioną podświadomością że jest to jeden z wielu skandynawskich kryminałów.

Hm.. Czytając opinie z tyłu książki, jestem zirytowana autorką pochwały cytuje "Stieg Larsson musi wreszcie zejść z tronu"Opinia jest moim zdaniem na wyrost i nie do końca uzasadniona. Trochę przypomina to serię książek od Lizy Marklund. Moim zdaniem rola kobiety dziennikarki jest po prostu bardziej ciekawa i mniej pospolita, niż w przypadku John'a Hilling'a ale to kwestia...

Niezbyt podoba mi się pisanie w 1 osobie liczby pojedynczej. Jeśli jednak przejść wobec tego obojętnie, kryminał całkiem dobry - jedynie zakończenie, którego można się już spodziewać, czytając inne duńskie książki z XXI wieku.

Niezbyt podoba mi się pisanie w 1 osobie liczby pojedynczej. Jeśli jednak przejść wobec tego obojętnie, kryminał całkiem dobry - jedynie zakończenie, którego można się już spodziewać, czytając inne duńskie książki z XXI wieku.

Bigos po duńsku

Kryminał skandynawski w ostatnich latach stał się popularny i jest to faktem. Skandynawsko brzmiące nazwiska pojawiają się na półkach często, ale w moim przypadku książka Hovsgaarda była trzecią z nurtu, jaką przeczytałam, a i to przy założeniu, że Islandia to Skandynawia (nie w każdej interpretacji jest to założenie poprawne, ale tu raczej tak). Znawcą gatunku zatem trudno mnie nazywać. W kwestii znajomości realiów też nie jestem zbytnio poinformowana. Byłam w jednym mieście na półwyspie Jutlandzkim, widziałam kopenhaskie lotnisko przez jakieś trzydzieści minut i odwiedziłam dwie duńskie wyspy, trzy jeśli uznać Frederiskø i Christiansø za osobne byty. O kraju wiem tyle, że był wielki i wpływowy, a potem skończyła się Unia Kalmarska. Grenlandia ma Korony Duńskiej cokolwiek dość, Wyspy Owcze w sumie nie, a w czasie II Wojny Światowej Duńczycy pod nosem Niemców wywieźli swoich Żydów do Szwecji. Wiem także, że Carlsberg jest duńskim piwem, a flaga Danii nazywa się Dannebrog. Z pewnością tak ograniczona wiedza uniemożliwia docenienie pewnych aspektów powieści osadzonej w Danii właśnie.
Z literaturą duńską też nie miałam specjalnie do czynienia, a po książkę Høvgaarda sięgnęłam przeczytawszy jedynie opis okładkowy w czasie jakiejś miłej promocji na jednym z portali e-bookowych.


Høvsgaard, dziennikarz, prowadzi narrację pierwszoosobową i głównym bohaterem jest John Hilling, dziennikarz w Extra Bladet. I tu już był pierwszy brak skojarzeń, bo czytając długo nie miałam pojęcia jaką gazetą jest Extra Bladet, co jest pewnikiem oczywiste dla przeciętnego Duńczyka. Mnie się kojarzyło z Aftonbladet, szwedzkim tabloidem i długi czas nie byłam w sumie pewna jak mam na dorobek dziennikarski Hillinga patrzeć.
Okładka obiecywała: „Natchniony kaznodzieja wolnego kościoła Słowo Ewangelii zostaje znaleziony martwy z pętlą na szyi.” i zdecydowanie się to tam znalazło, a także wiele innych rzeczy. Hilling i jego partnerka spodziewają się córki, a to nie tylko radość, ale też echa przeszłości Hillinga i jego poprzedniego związku, a także hormonalna huśtawka Marii – partnerki. Poza tym Dania jest małym krajem, ale nie jednym wydarzeniem żyje. Dochodzą zatem porwania dzieci, dochodzą machlojki w rządzie i jego okolicy, dochodzą nastroje antyimigracyjne wśród części mieszkańców, dochodzą sekty, alkoholicy czy też poglądy autora na kosztowność posiadania rodziny królewskiej (a przynajmniej podejrzewam, że były one autora a nie jedynie opisywanej postaci, na podstawie kilku informacji o jego najnowszej książce – „Det koster et kongerige” – ile kosztuje królestwo”). Jest tego w książce sporo i mocno wymieszane, bo życie dziennikarza jest pełne wszystkiego i nieprzewidywalne, a gdy jeszcze chce on rozwiązać sprawy dla policji, to wiadomo, że będzie się działo.


Co zwraca uwagę przy czytaniu, to jak bardzo w Danii siedzi fabuła. To nie tylko Dania w narodowości autora, ale Dania w miejscach akcji i to z dokładnością do ulic.To Dania w prasie, wzmiankowanych osobach publicznych, nastrojach społeczeństwa i stosunkach z sąsiadami (nieliczne, ale istniejące, odniesienia do tego jakby coś wyglądało w Szwecji, a jak wygląda w Danii bardzo mnie cieszyły). Dla czytelnika z Danii to musi być coś pozytywnego, sprawiającego, że historia jest prawdziwsza, a przede wszystkim budzącego skojarzenia.Dla mnie wprowadzało element chaosu, ale było też smaczkiem, który doceniałam. Podobnie doceniam chęć bardzo szerokiego pokazania życia osobistego i zawodowego bohatera i to jak jest ono bogate. Z pewnością nie jest on postacią bez historii.

Jednak przez długi czas ta różnorodność stanowi problem. Nie sam fakt, że jest, ale to jak ją przekazują – dość krótkimi scenami wymieszanymi ze sobą. Na dość długi czas prawie zapomniałam o wisielcu z samego początku powieści. W dodatku wiele scen sprawiało dla mnie wrażenie wrzuconych, żeby były. Bo główny bohater i jego partnerka powinni mieć życie łóżkowe, więc grę wstępną, rozwinięcie i poranek jak najbardziej w powieści umieszczono, a że poświęcono im akapit nie dłuższy niż sto słów, to inna bajka. Czasami tak przekazywano jakieś ważne informacje o bohaterach, a ja czytając nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że wkłada mi się do głowy kolejne słowa kluczowe, że odhaczane są punkty na liście „co czytelnik powinien wiedzieć, aby na końcu nie uważał, że rozwiązanie wyciągnięto z kapelusza.” Bardzo pochwalam niewyciąganie rozwiązań z kapelusza, ale zastosowana metoda mnie nie urzekła. Co więcej – męczyła.

Męczyły również dialogi. Rozmowa dwójki świeżych rodziców:
„- Mała jest równie gadatliwa jak jej matka.
Maria uśmiechnęła się.
- Uważasz, że za dużo mówię?
- Czy nie jest to wspólne dla wszystkich kobiet?
- Nie wiem. Czy Carla była gadatliwa? – spojrzała na mnie uważnie.
- Tak, chyba tak.
- Często o niej myślisz?
- Tak, naturalnie.
- Czy wolałbyś, żeby to ona była matką Ester?”
„Siódmy dzień” J. Høvsgaard , Czarna Owca, Warszawa 2011
Chwilami ich skrótowość była świetnym zabiegiem, jak choćby w rozmowach Hillinga z ludźmi, od których próbował uzyskać informacje, jakimi oni niespecjalnie chcieli się podzielić. Wtedy takie przerzucanie się zdaniami pasowało świetnie. Przy innych okazjach pozostawiało jednak wrażenie czytania napisów do filmu, ale bez filmu. Ot z pliku.


Całość zatem jest czytadłem. Spójnym, dobrze osadzonym w określonych realiach i zapewne trafiającym w gusta osób lubiących prostotę i zwięzłość. Jeśli jednak preferuje się fabuły językowo rozbudowane, to można się zawieźć. Odnoszę wrażenie, że za dużo chciano tam wrzucić, a końcówka książki jest tego najlepszym przykładem. Tocząca się pewnym tempem fabuła przyspiesza tam, jakby była biegaczem na ostatniej prostej. Autor nagle zbiera wszystkie rozrzucone sprawy i pokazuje jak to one się układają w piękną całość, tylko że na tym etapie mnie już to chyba nie interesowało. Niezwiązane z wielkim finałem sprawy zdążyły mnie zaciekawić bardziej niż te porozrzucane puzzle i z radością powitałam „100%” w rogu ekranu mojego czytnika.



I zupełnie na deser: Lars!!! <3 (taka jedna postać entoplanowa, pojawiająca się za połową książki).

Bigos po duńsku

Kryminał skandynawski w ostatnich latach stał się popularny i jest to faktem. Skandynawsko brzmiące nazwiska pojawiają się na półkach często, ale w moim przypadku książka Hovsgaarda była trzecią z nurtu, jaką przeczytałam, a i to przy założeniu, że Islandia to Skandynawia (nie w każdej interpretacji jest to założenie poprawne, ale tu raczej tak). Znawcą...

Słaba.
Autor łapie kilka srok za ogon, w efekcie wszystkie mu się wymykają.
Nie, zdecydowanie rozczarowująca.

Słaba.
Autor łapie kilka srok za ogon, w efekcie wszystkie mu się wymykają.
Nie, zdecydowanie rozczarowująca.