O ile pierwszy tom „Gry o tron“ opisuje fikcyjne krainy i wprowadza wielu różnych bohaterów, tak w drugim tomie nareszcie coś zaczyna się dziać! Drugi tom dostał nazwę „Starcie królów", gdyż po śmierci króla Roberta Baratheona kilku pretendentów staje do walki o żelazny tron: Joffrey Baratheon, domniemany spadkobierca Roberta, bracia Renly i Stannis, okrzyknięty królem Północy Robb Stark, zdrajca Greyjoy, któremu marzy się ekspansja oraz Daenerys Targaryen.

Prawdziwe fantasy zaczyna się dopiero teraz: dorastające smoki, zabijające cienie, niezidentyfikowane niebezpieczeństwo czające się za murem, .... po przeczytaniu tego tomu, byłam tak bardzo przejęta wydarzeniami, że od razu sięgnęłam po trzeci tom.

Doceniam kunszt literacki Martina, ale mam też kilka zastrzeżeń. Jako iż poszczególne rozdziały opisują wydarzenia z perspektywy różnych bohaterów, czytelnik czasami musi przecierpieć wątki dotyczące postaci, które w ogóle go nie interesują. W moim przypadku był to ser Davos, rycerz Stannisa, chciwy Theon Greyjoy i Daenerys. Serialowa Daenerys jest bardzo sympatyczną bohaterką, podczas gdy w książkach jej wątki są nudne jak flaki z olejem. To zarozumiała i rozpieszczona gówniara, które jedynie ględzi o tym, że jest matką smoków, że potrzebna jej armia (rzućcie wszystko i chodźcie robić za mięso armatnie, bo wielka matka smoków tego od was oczekuje!), że należy jej się tron, etc....

Ciężko było mi także przejść przez opis bitwy o królewską przystań. Nie mogłam doczekać się jej końca! Długa, nudna, nic się nie dzieje...

Tak czy inaczej, jeżeli chodzi o akcję to drugi tom „Gry o tron“ jest zdecydowanie lepszy od pierwszego.

O ile pierwszy tom „Gry o tron“ opisuje fikcyjne krainy i wprowadza wielu różnych bohaterów, tak w drugim tomie nareszcie coś zaczyna się dziać! Drugi tom dostał nazwę „Starcie królów", gdyż po śmierci króla Roberta Baratheona kilku pretendentów staje do walki o żelazny tron: Joffrey Baratheon, domniemany spadkobierca Roberta, bracia Renly i Stannis, okrzyknięty królem...