Niezwykle rzadko się zdarza, abym nie doczytał ksiązki do końca. Nawet tytuły lokujące się w dolnej strefie stanów dennych prawie zawsze udaje mi się przekartkować do końca. Pozycji prawie na pewno kwalifikujących się do sklasyfikowania poza skalą, przede wszystkim zalewu nowomodnego bełkotu o wampirach, staram się nie brać do ręki. Ogólnie odsetek książek których dalsze kartkowanie uznałem za zbyt męczącą stratę czasu jest chyba na poziomie 1 procenta. W 2012 roku w tym nieszczęsnym przedziale ulokowały się dwie książki, których tytułów szczęśliwie już nie pamiętam, oraz toto. Hmmm..
Jest toto o tyle dziwne, że nawet nie twierdzę, że jest bardzo marne. Zapowiada się nieźle, a sam wstęp jest mocny i zachęcający. Pewnie dlatego podchodziłem do Prawa Caine’a cztery razy. Przeczytałem około 200 stron, zanim uznałem, że dalsza lektura jest bezsensownym maltretowaniem samego siebie w czasie, który mógłbym spożytkować na coś mądrzejszego. Ksiązka jako taka wcale nie jest źle napisana. Jest natomiast przeraźliwie chaotyczna, niewiarygodnie nudna i straszliwie przegadana. Jest do tego stopnia przegadana, że zastanawiam się, czy autor nie popadł w jakieś fatalne zauroczenie pewnym Rosjaninem, który swoim bohaterom kazał wygłaszać absurdalne kilkustronicowe monologi w których przeżywają oni cierpienia i wewnętrzne rozterki wylewane z siłą wodospadu... Te nierealistyczne powodzie pseudointeligenckiego plepleple uczyniły z onego Rosjanina ikonę supermana prozy psychologicznej... a to się może udzielać...
Podsumowując – dla mnie pozycja niestrawna. Odpychająca do tego stopnia, że nie nadaje się do skonsumowania.

Niezwykle rzadko się zdarza, abym nie doczytał ksiązki do końca. Nawet tytuły lokujące się w dolnej strefie stanów dennych prawie zawsze udaje mi się przekartkować do końca. Pozycji prawie na pewno kwalifikujących się do sklasyfikowania poza skalą, przede wszystkim zalewu nowomodnego bełkotu o wampirach, staram się nie brać do ręki. Ogólnie odsetek książek których dalsze...