Nie wiem, może to po prostu specyfika tej dziedziny - druga książka, jaką czytam na temat gangów w czasie prohibicji i druga, w której wszystko sprowadza się do kto kiedy zabił kogo, zaczynam więc podejrzewać, że nie jest to problem zależny od umiejętności autorów, a raczej od tematu.
Książka Hojera nie jest zła: sporo tu wiadomości o światku przestępczym Chicago, o strefach wpływów, a przede wszystkim dużo tu samego Ala Capone nie traktowanego jako legenda albo symbol, ale raczej demaskowanego być może najsłynniejszy, ale niekoniecznie najskuteczniejszy albo najbardziej wpływowy gangster tamtych czasów. Autor przedstawia obrazowo kult jednostki, jaki otaczał wówczas Capone, jego flirt z prasą, niesamowity cynizm całej tej społecznej sytuacji.
Bogu dzięki, w przeciwieństwie do Paula Shermana, oszczędza czytelnikowi jakichś poronionych powieściowych wstawek, natomiast zastanawia mnie, co, u licha, robi w tej książce jazz? Fragmenty poświęcone tej muzyce nijak się mają do całości, wnoszą niewiele poza tym, że we wspomnieniach jednego z muzyków pojawia się opis strzelaniny, jakiej był świadkiem, bo właściciel klubu nie pozwalał przestać grać niezależnie od tego, co się działo na sali. Można odnieść wrażenie, że fragmenty o jazzie pojawiły się tylko dlatego, że autor znalazł odpowiednią książkę i radośnie postanowił trochę z niej zacytować.

Nie wiem, może to po prostu specyfika tej dziedziny - druga książka, jaką czytam na temat gangów w czasie prohibicji i druga, w której wszystko sprowadza się do kto kiedy zabił kogo, zaczynam więc podejrzewać, że nie jest to problem zależny od umiejętności autorów, a raczej od tematu.
Książka Hojera nie jest zła: sporo tu wiadomości o światku przestępczym Chicago, o...