Al Capone. Gangi i jazz

Al Capone, Chicago, lata dwudzieste, gangsterzy, prohibicja, masakra w dniu św. Walentego… ale o co chodzi z tym jazzem? Owszem, raz czy drugi pojawiają się w książce wypowiedzi Mezza Mezzrowa, klarnecisty i saksofonisty jazzowego z Chicago, ale nie wydają się one aż tak istotne. Czy rzeczywiście w latach dwudziestych w Ameryce muzyka jazzowa była symbolem, wizytówką lokalu, w którym podawano alkohol (zakazany), i grano go początkowo tylko i wyłącznie w takich miejscach? Może… w każdym razie tak twierdzi Höjer.

Henrik Höjer, szwedzki pisarz i historyk, jako jeden z bardzo wielu, stara się w swojej pracy przybliżyć realną postać Ala Capone (i całej gromady innych gangsterów) oraz czasów i warunków, w których żył i działał. Próbuje wyjaśnić, jak z gangstera, jednego z wielu i to wcale nie najważniejszego, w ciągu zaledwie kilku lat Capone „awansował” na wroga publicznego numer jeden całej Ameryki, i kto tej transformacji tak naprawdę dokonał, bo nawet jeśli brał w tym udział Al., to na pewno nie tylko on.

Książka bardziej faktograficzna, jak na historyka przystało, niż sensacyjna. Autor przyznaje, że zdecydowaną większość pracy wykonał, siedząc z Bibliotece Królewskiej w Sztokholmie, a to, w pewnym sensie, daje się odczuć.

Dla miłośnika tematu jest to pozycja warta uwagi, dla pozostałych, zapewne, przeciętna.

Al Capone, Chicago, lata dwudzieste, gangsterzy, prohibicja, masakra w dniu św. Walentego… ale o co chodzi z tym jazzem? Owszem, raz czy drugi pojawiają się w książce wypowiedzi Mezza Mezzrowa, klarnecisty i saksofonisty jazzowego z Chicago, ale nie wydają się one aż tak istotne. Czy rzeczywiście w latach dwudziestych w Ameryce muzyka jazzowa była symbolem, wizytówką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kopalnia wiedzy o gangsterach i Chicago lat 20 tych. Po przeczytaniu myślę o Alu Capone z większym zrozumieniem i nawet mimo wszystko z sympatią.
Nie chcę,żeby ktoś pomyślał, że popieram przestępczość. Po prostu rozumiem motywy jakimi się kierował wybierając taki styl życia.

Kopalnia wiedzy o gangsterach i Chicago lat 20 tych. Po przeczytaniu myślę o Alu Capone z większym zrozumieniem i nawet mimo wszystko z sympatią.
Nie chcę,żeby ktoś pomyślał, że popieram przestępczość. Po prostu rozumiem motywy jakimi się kierował wybierając taki styl życia.

Pokaż mimo to

Mega nudna i pogmatwana. Za dużo dat i nazwisko, żeby cokolwiek ogarnąć.

Mega nudna i pogmatwana. Za dużo dat i nazwisko, żeby cokolwiek ogarnąć.

Pokaż mimo to

Nie wiem, może to po prostu specyfika tej dziedziny - druga książka, jaką czytam na temat gangów w czasie prohibicji i druga, w której wszystko sprowadza się do kto kiedy zabił kogo, zaczynam więc podejrzewać, że nie jest to problem zależny od umiejętności autorów, a raczej od tematu.
Książka Hojera nie jest zła: sporo tu wiadomości o światku przestępczym Chicago, o strefach wpływów, a przede wszystkim dużo tu samego Ala Capone nie traktowanego jako legenda albo symbol, ale raczej demaskowanego być może najsłynniejszy, ale niekoniecznie najskuteczniejszy albo najbardziej wpływowy gangster tamtych czasów. Autor przedstawia obrazowo kult jednostki, jaki otaczał wówczas Capone, jego flirt z prasą, niesamowity cynizm całej tej społecznej sytuacji.
Bogu dzięki, w przeciwieństwie do Paula Shermana, oszczędza czytelnikowi jakichś poronionych powieściowych wstawek, natomiast zastanawia mnie, co, u licha, robi w tej książce jazz? Fragmenty poświęcone tej muzyce nijak się mają do całości, wnoszą niewiele poza tym, że we wspomnieniach jednego z muzyków pojawia się opis strzelaniny, jakiej był świadkiem, bo właściciel klubu nie pozwalał przestać grać niezależnie od tego, co się działo na sali. Można odnieść wrażenie, że fragmenty o jazzie pojawiły się tylko dlatego, że autor znalazł odpowiednią książkę i radośnie postanowił trochę z niej zacytować.

Nie wiem, może to po prostu specyfika tej dziedziny - druga książka, jaką czytam na temat gangów w czasie prohibicji i druga, w której wszystko sprowadza się do kto kiedy zabił kogo, zaczynam więc podejrzewać, że nie jest to problem zależny od umiejętności autorów, a raczej od tematu.
Książka Hojera nie jest zła: sporo tu wiadomości o światku przestępczym Chicago, o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam, jak po obejrzeniu "Wrogów publicznych" i oczarowana kreacją Johnnego Deppa jako Johna Dillingera, świat mafijny mnie pochłonął i ta fascynacja trwa do dzisiaj. Ameryka lat 20. i 30. jawi mi się pełna gangsterów ubranych w drogie garnitury z cygarem trzymanym w dłoni, jeżdżących cadillacami i karabinem maszynowym pod ręką. Można doszukać się wiele nazwisk, które obrosły w legendę. Najsłynniejszym chicagowskim przestępcą, działającym w czasie prohibicji, był z pewnością Al Capone. Jak wyglądała jego droga do zajęcia pierwszego miejsca na liście wrogów publicznych w 1930 roku?

Höjer prezentuje obraz Chicago – miasta niebezpiecznego i pełnego przemocy, ale również prężnie rozwijającego się. Liczba zabójstw stale rosła, a odgłosy strzałów na ulicy nikogo nie dziwiły. Za każdym rogiem czyhało niebezpieczeństwo, przeciętny obywatel w każdej chwili mógł znaleźć się w środku walki gangów. Szerzyła się przestępczość i nawet zwykły przechodzień miał w kieszeni broń, aby mieć możliwość się obronić. Pod koniec lat 20. dużym zainteresowaniem zaczęły się cieszyć pistolety maszynowe, każdy mógł wejść do sklepu i kupić je legalnie. Wprowadzenie prohibicji było bombą dla rozwoju przestępczości. Kontrabanda alkoholu miała w sobie ogromny potencjał. Gangsterzy dostarczali zabroniony, ale pożądany towar, a społeczeństwo to aprobowało i wyrażało cichą zgodę – pełna symbioza, przynajmniej w taki sposób przedstawia to Höjer. Przewija się mnóstwo pieniędzy i oczywiście nie brakuje wojen terytorialnych, gangsterzy walczą o swoje wpływy, nie przebierając w środkach. W tym całym chaosie rośnie potęga Ala Capone.

Kim był Al Capone? Urodził się w rodzinie imigrantów i wywiadach dla prasy często zaprzeczał, że jest Włochem, mówiąc że urodził się przecież w Stanach. Początkowo nikt nie kojarzył jego nazwiska, szacunek wywalczył sobie siłą. Jego mentor Johnny Torrio, po którym odziedziczył cały interes, uświadomił Alowi, że lepiej kierować się rozumem niż pięścią. Z gwałtownego i brutalnego oprycha Capone przeobraził się w biznesmena, który zajmował się nielegalnym handlem alkoholu, hazardem i prostytucją. W książce jest też nieco wspomniane o jego rodzinie. Capone ożenił się w bardzo młodym wieku, miał syna. Jak jego najbliżsi radzili sobie z tą mroczną sławą? I przede wszystkim jak to wszystko wpływało na samego gangstera?

Lata 20. to nie tylko rozwój przestępczości i gangsterskiego świata. Zaczęła rozkwitać również kultura – taniec, sport, kino i teatr wzbudzały coraz większe zainteresowanie i stawały się bardzo popularne. Bieda przestaje być wszechobecna, ludzie zaczynają lepiej zarabiać i mogą sobie pozwolić na nowinki techniczne, jak telewizor czy inne nowoczesne urządzenia. W tym okresie powoli następowała zmiana wizerunku płci pięknej. Kobiety przestały siedzieć w domach i grać rolę posłusznej i przykładnej żony, coraz więcej z nich zaczęło studiować i pracować. Lata 20. to również narodziny jazzu, muzyka początkowo grana w mrocznych i podejrzanych lokalach szybko się rozpowszechniała.

Książka nie jest najgorsza, ale też nie rzuciła mnie na kolana. Były anegdoty ciekawe, ale niektóre fragmenty okazały się trochę nudne. Höjer w dość przystępny sposób przedstawia obraz Ameryki, przede wszystkim Chicago w latach prohibicji. Momentami miałam wrażenie, że miasto to tonie w alkoholu i rozlewie krwi. Mimo całej otoczki okrucieństwa w wyobraźni ludzi wytworzył się paradoksalnie nieco romantyczny wizerunek gangstera, ale jak było naprawdę? Na to pytanie odpowiedź po części można znaleźć w "Al Capone. Gangi i jazz". Książka będzie dobrym wyborem dla tych, którzy interesują się tą tematyką, innych również zachęcam, bo gangsterstwo ma w sobie coś mrocznego i fascynującego zarazem.

recenzja pochodzi z mojego bloga: http://kawacappuccino.blogspot.com/2012/06/al-capone-gangi-i-jazz-henrik-hojer.html

Pamiętam, jak po obejrzeniu "Wrogów publicznych" i oczarowana kreacją Johnnego Deppa jako Johna Dillingera, świat mafijny mnie pochłonął i ta fascynacja trwa do dzisiaj. Ameryka lat 20. i 30. jawi mi się pełna gangsterów ubranych w drogie garnitury z cygarem trzymanym w dłoni, jeżdżących cadillacami i karabinem maszynowym pod ręką. Można doszukać się wiele nazwisk, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to