Po "Strażników Historii" sięgnęłam tylko dlatego, że moja koleżanka strasznie się nad nimi rozpływała i wręcz zmuszała mnie do jej przeczytania. Stwierdziłam, że w sumie mogę zapoznać się z ta pozycją, tym bardziej że owa koleżanka chętnie pożyczyła mi swój egzemplarz. Na szczęście byłam nastawiona na porażkę.

"Strażnicy Historii" opowiadają o dużej grupie agentów pochodzących z różnych epok historycznych i wypełniających zadania dla swojego szefa. Zadania te polegają najczęściej na cofnięciu się w czasie o parę wieków wstecz i zażegnania jakiejś potężnej katastrofy. Nie inaczej jest w powieści.

Główny bohater, Jake, zaraz na początku książki zostaje porwany i dowiaduje się, że jego rodzice są agentami Straży Historii i zaginęli na swojej misji w XVI Włoszech. Jake (jak to główny bohater) wyrusza na odsiecz rodzicom wraz z nowo poznanymi agentami: Nathanem, Topaz, Charlim i Paolem. Oczywiście za porwaniem rodziców Jake'a stoi nie kto inny jak książę Zeldt, zło wcielone i największe zagrożenie dla ludzkości.

Główny wątek opiera się na standardach, które mnie osobiście już znudziły: mamy głównego bohatera, mamy antagonistę, mamy przyjaciół głównego bohatera, którzy odwalają za niego czarną robotę (ale oczywiście to on musi uratować ludzkość, inaczej nie byłoby książki) i oczywiście mamy plan, który ów antagonista pragnie wcielić w życie, ale który spala na panewce za sprawą głównego bohatera właśnie. Wszystko to jest rozwleczone na kilka tomów i niemal każdy opiera się na powyższym schemacie, czyli w skrócie: nic nowego.

Bohaterowie tej powieści nie pociągają inteligencją, dowcipem i sposobem bycia: Jake jest za bardzo bojaźliwy i kochliwy, Nathan denerwuje swoim zamiłowaniem do strojów oraz specyficznym, lecz tak często spotykanym w literaturze tego typu poczuciem humoru, Topaz jest zbyt idealna i honorowa ( człowiek za Chiny nie może się z nią utożsamić), Paolo to histeryk ( cóż się dziwić - typowy Włoch), a Charlie to typ kujona. razem tworzą mieszankę wybuchową, co oczywiście skutkuje łamaniem planów i zakazów obowiązujących w grupie agentów Straży Historii.

Na plus zdecydowanie idzie pomysł autora - Straż Historii, ratowanie świata od strony historycznej( podróże w czasie i ich mechanizm) oraz włączenie w to ludzi z różnych epok historycznych i kulturowych. gdyby zabrał się za to jakiś uzdolniony i doświadczony pisarz, rzeczywiście mogłoby z tego wyjść coś na miarę Harry'ego Pottera( porównanie z tyłu okładki), jednak w tym przypadku jest ono po prostu śmieszne i nieudolne.

Podsumowując "Strażnicy Historii" rozczarowali mnie, i jak na razie mnie mam zamiary brać się za następne dwie części. Zabiorę się za nie tylko w akcie desperacji lub gdy nie będę miała niczego innego pod ręką

Po "Strażników Historii" sięgnęłam tylko dlatego, że moja koleżanka strasznie się nad nimi rozpływała i wręcz zmuszała mnie do jej przeczytania. Stwierdziłam, że w sumie mogę zapoznać się z ta pozycją, tym bardziej że owa koleżanka chętnie pożyczyła mi swój egzemplarz. Na szczęście byłam nastawiona na porażkę.

"Strażnicy Historii" opowiadają o dużej grupie agentów...