Ibrahimovic pochodzi z nizin społecznych, z etnicznego getta w Malmoe. Miał trudne dzieciństwo, od małego był zmuszony do walkę o byt, bycia „twardym”. Kradł rowery i nie miał co jeść. Jest typowym bad boyem, buzuje w nim południowy – bałkański temperament. Znany jest ze swoich wyskoków, burd i kłótni, w tym konfliktu z trenerem FC Barcelona. Gdyby nie piłka nożna, jestem przekonana, że skończyłby gdzieś w więzieniu... Tymczasem stał się światową gwiazdą futbolu, rekordem transferowym. Jego pierwszym zagranicznym klubem był Ajax Amsterdam, z którego przeszedł do Juventusu. To właśnie pobyt we Włoszech nauczył go najwięcej – jak sam przyznaje to Fabio Capello zrobił z niego skutecznego zawodnika, uświadomił mu, że nikt nie będzie mu dziękował za popisy jeśli drużyna przegrywa mecz.

Zlatan pisze o sobie (i innych) bardzo otwarcie, co więcej nie zanudza czytelnika szczegółami z kolejnych meczów, udanych dryblingów czy strzelonych goli. Startując od dzieciństwa z równym zapałem opowiada o swojej rodzinie, kolegach-piłkarzach, trenerach i kulisach swoich milionowych transferów. Czytając tę autobiografię, miałam wrażenie, że Zlatan ma minimalną zaledwie świadomość tego, jaki jest. Często opisuje jakieś zdarzenie, ale brak w tym refleksji, dlaczego się to wydarzyło i w jaki sposób on sam się do tego przyczynił. Wie, że coś dzwoni, ale nie wie w jakim kościele. Wie, że ma trudny charakter, ale usprawiedliwia siebie na zasadzie: hej, taki już jestem. Brak mu dystansu do samego siebie, raczej nie ma poczucia humoru. Na pewno w pewnym momencie uderzyła mu woda sodowa do głowy. Nie przejmuje się zasadami, przyznaje, że lubi robić wszystko po swojemu. Taka postawa czyni z niego indywidualistę, by nie powiedzieć outsidera, co oczywiście nie sprzyja udzielaniu się w sporcie zespołowym, jakim jest piłka nożna...Czy można go jednak za to potępiać? Nikt nie jest ideałem, każdy ma swój krzyż. Być może bardziej Ibra nadawałby się do gry w tenisa, ale okazało się, że ma talent do piłki – i tego daru nie zmarnował. Mimo całego tego narcyzmu, tej buńczuczności, polubiłam Zlatana, bo przynajmniej jest szczery. Zapewne gdyby był miłym, kontaktowym chłopcem, byłoby mu znacznie łatwiej w życiu, jednak on nie poddaje się i tak czy siak osiągnął ogromny sukces – przede wszystkim życiowy - nieważne czy wygrał dwa razy w Lidze Mistrzów czy cztery. Spełnił swoje marzenia, choć przekonał się też, że spełnienie marzeń może być też zabójcze. Sam siebie określa jako wojownika i ma to szczęście, że motywują go porażki, napędza go pragnienie rewanżu. Zapewne też stoją za tym wszystkim kompleksy wyniesione z dzieciństwa. Piłkarz o tym wie, podobał mi się jego apel, aby nie odrzucać tych, którzy są inni, którzy nie stoją w szeregu.

Nie spodziewałam się, że ta książka tam mnie wciągnie i tak mi się spodoba. Książka jest napisana baardzo potocznym językiem; widać, że Zlatan to prosty chłopak. Za to czyta się to wyśmienicie – trudno się wręcz odezwać od tej opowieści, w której spotykamy nazwiska największych gwiazd współczesnego futbolu. Kogo my tu nie mamy: Leo Beenhaker, Tierry Henry, van Basten, Jose Mourinho, Fabio Cannavaro i wielu wielu innych. Nawet jeśli "Ja, Ibra" nie ma zasadniczo nic wspólnego z dobrą literaturą, to ma niewątpliwie wartość faktograficzną. Poza bardzo ciekawą opowieścią o życiu piłkarskiego gwiazdora, wiele się można tu dowiedzieć o kulisach futbolu, w szczególności włoskiego - z racji tego, że Ibrahimovic sporą część swojej piłkarskiej kariery odbył we włoskich klubach. Zdecydowanie polecam fanom futbolu i nie tylko.

Ibrahimovic pochodzi z nizin społecznych, z etnicznego getta w Malmoe. Miał trudne dzieciństwo, od małego był zmuszony do walkę o byt, bycia „twardym”. Kradł rowery i nie miał co jeść. Jest typowym bad boyem, buzuje w nim południowy – bałkański temperament. Znany jest ze swoich wyskoków, burd i kłótni, w tym konfliktu z trenerem FC Barcelona. Gdyby nie piłka nożna, jestem...