Zupełnie nijakie opowiadanie o Elys i Jervonie, fajny dyptyk związany z ropuchami z Grimmerdale, a tak to poza tym - nic nie pamiętam, tyle, że wszystko w High Hallacku. I tłumacz, który nie trzyma się konwencji.

Więcej w podcaście: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/07/09/quest-29-madrosc-swiata-czarownic/

Zupełnie nijakie opowiadanie o Elys i Jervonie, fajny dyptyk związany z ropuchami z Grimmerdale, a tak to poza tym - nic nie pamiętam, tyle, że wszystko w High Hallacku. I tłumacz, który nie trzyma się konwencji.

Więcej w podcaście: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/07/09/quest-29-madrosc-swiata-czarownic/

1. "Miecz niewiary" (ocena 7/10) - ponownie spotykamy się z Elys i Jervonem, gdzieś w środku ich tułaczki, kiedy to Jervon zostaje porwany przez tajemniczych zbójców, a Elys spieszy by ratować kochanka. Opowiadanie jest świetne, koncepcja złego boga żywiącego się duszami i energią swoich wyznawców gdzieś za jedną z Bram wymiata, niestety wrażenie psuje nieścisłość fabularna pomiędzy tym opowiadaniem, a resztą cyklu. Otóż wedle relacji osobistej Elysa i Jervona akcja toczy się jeszcze przed wydarzeniami opowiedzianymi w "Gryfie w chwale" i "Roku jednorożca" (Kerovan wybierający się do Jeźdźców, by ich pozyskać do walki o High Hallack). Tymczasem podając w kilku akapitach otoczkę akcji Norton wskazuje, że akcja "Miecza niewiary" dzieje się już po wojnie w High Hallack, a nawet po "Roku jednorożca". Duża, niewybaczalna nieścisłość dla każdego uważnego czytelnika, co obniża ocenę o 3 punkty. Poza tym "Miecz niewiary" ma same plusy u mnie, sprawnie, zwięźle i konkretnie opowiedziana historia - dobra rzecz z fajnymi bohaterami cyklu.
2. "Pajęczy jedwab" (ocena 9/10) - po długiej przerwie powrót do Estcarpu, głównie okolic wcześniej nie eksploatowanych (wyspa Usturt na poniższej mapce). "Pajęczy jedwab" to kwintesencja Świata czarownic w pigułce. Jest okaleczona i doświadczona przez los dziewczyna, ale obdarzona tkackim talentem, jest tajemnicza wyspa z jej tajemniczymi i groźnymi mieszkańcami, jest zło w postaci porywaczy i mieszkańców wyspy, jest dobro w osobach dziewczyny, kapitana statku i jednego marynarza, czary-mary i fiku-miku, a na koniec mentalny pojedynek na spojrzenia. W dodatku mamy tutaj fragment wyśmienitej, skondensowanej grozy (scena w tzw. spiżarni),aż ciary po plecach idą. Świetna rzecz i zasłużona wysoka ocena.
3. "Siostra piasku" (ocena 5,5/10) - eksplorowania nowych/starych ludów ciąg dalszy. Pozostajemy w okolicach Estcarpu, tym razem kierujemy się na znane nieco moczary Toru, by poznać od środka życie społeczne Torańczyków (którzy wrednie zachowali się wobec Simona Tregartha w "Świat czarownic w pułapce"). Nastąpił też tutaj intensywny powrót do kultu Volta, którego topora motyw był istotny w "Świecie czarownic". Zatem same powroty do korzeni cyklu. Historia jest jednak średnia, nic tutaj się specjalnego nie dzieje, poznajemy jedynie unikatowa mieszkankę Toru Turslę oraz Simonda, syna Korisa (tego od topora Volta),sama fabuła nie porywa. Mam tylko wrażenie, że Tursla i Simond jeszcze się pojawią w kolejnych powieściach cyklu, ich historia jest jakby urwana w połowie.
4. "Sokola krew" (ocena 6/10) - sama w sobie nowela dosyć przeciętna i króciutka, niemniej znajduje się tutaj info o genezie systemu społecznego Sokolników, czyli rasy żyjącej swego czasu na granicy Estcarpu, o charakterystycznej więzi mężczyzn z sokołami i specyficznym podejściu tychże do kobiet. Z tego powodu opowiadanie dostaje ocenę oczko powyżej średniej.
5. "Dziedzictwo moczarów Sorn" (ocena 3/10) - tanie moralizatorstwo, przeciętna fabuła, najsłabsze opowiadanie Andre Norton.
6. "Ropuchy z Grimmerdale" i "Odmieniec" (ocena 5/10) - formalnie odrębne opowiadania, ale stanowiące jakby dwa rozdziały tej samej historii. Pod względem czary-mary opowiadania słabiutkie, ale ich specyfiką jest zaskakująco ciężki klimat, zaskakujący realizmem życia kobiety zgwałconej w społeczeństwie quasi-feudalnym. Pod względem psychologii postaci głównej bohaterki (bo postać Trystana to już typowa tektura) "Ropuchy z Grimmerdale" i "Odmieniec" to najlepsze do tej pory rzeczy w Świecie czarownic, mnie jednak nieco przytłoczył depresyjny i smutny wydźwięk całości, pomimo tego że oczywiście wszystko się dobrze kończy.

1. "Miecz niewiary" (ocena 7/10) - ponownie spotykamy się z Elys i Jervonem, gdzieś w środku ich tułaczki, kiedy to Jervon zostaje porwany przez tajemniczych zbójców, a Elys spieszy by ratować kochanka. Opowiadanie jest świetne, koncepcja złego boga żywiącego się duszami i energią swoich wyznawców gdzieś za jedną z Bram wymiata, niestety wrażenie psuje nieścisłość fabularna...

Kolejny tom lubianej przez mnie sagi, pozycja obowiązkowa. No właśnie obowiązek, a nie przyjemność skłoniły mnie do przeczytania i zgromadzenia także tego tomu. Czyta się przyjemnie, o nudzie nie ma mowy, ale czuję jakiś niedosyt a może to pzresyt?

Kolejny tom lubianej przez mnie sagi, pozycja obowiązkowa. No właśnie obowiązek, a nie przyjemność skłoniły mnie do przeczytania i zgromadzenia także tego tomu. Czyta się przyjemnie, o nudzie nie ma mowy, ale czuję jakiś niedosyt a może to pzresyt?