Życie sfer wyższych w wiktoriańskim Londynie do łatwych nie należy: niezobowiązujące herbatki, czasem nieco bardziej zobowiązujące przyjęcia, szykowne stroje, kapelusze, wdzięk i ogłada. Po prostu tortury. Nieżycie wygląda w zasadzie całkiem podobnie, z wyjątkiem może kilku drobnych niedogodności w czasie na przykład pełni księżyca. Ale to właściwie drobiazg. Natomiast w sferze między śmiercią a nieżyciem zapanowuje na chwilę lekki chaos, który pomiędzy herbatą a myślami o ciastku z kajmakiem dociera do madame Maccon i budzi w niej zmysł detektywistyczny.

W międzyczasie dzieciofeler coraz bardziej zaznacza swoją obecność, co dość znacznie komplikuje Alexii życie i nieznacznie szarga jej godność. Wszak pewnych rzeczy jej nie wypada. Ale tak, jak nie da się zmienić natury wilkołaka, tak Alexia nie jest skłonna do zmiany charakteru, nawet kiedy nie widzi swoich stóp. To nie w jej stylu. Razem ze swoją nieodłączną parasolką przetacza się więc z miejsca na miejsce, próbując rozwikłać enigmatyczny, acz niepokojący, przekaz lekko zwichrowanego ducha. Jednocześnie z nieodpartym urokiem osobistym usiłuje zapanować nad sforą swojego męża.

Na fali wampiryzmu i innych nadprzyrodzonych kreacji, które przewijają się przez karty literatury i ekrany kin ostatnich lat, bardzo łatwo jest prędzej czy później zabłądzić i stworzyć zakalec. Tymczasem Carriger wciąż płynie na fali i bezwzględnie prze do przodu w niezmiennie fantastycznym stylu.

„Bezwzględna” to już czwarta część powieści o Alexii Maccon, bezdusznej żonie wilkołaka posiadającej nadprzyrodzoną zdolność neutralizowania...nadprzyrodzonych mocy. Książka urzeka intrygującą akcją, wielowymiarowymi bohaterami, świeżymi dialogami a nawet opisami zwyczajnego życia sfory. A to wszystko z niewymuszonym, pełnym wdzięku humorem.

Dobre powieści z ciągiem dalszym mają to do siebie, że każda część kończy się tak, jakby się dopiero zaczynała. Miejmy więc nadzieję, że madame Lefoux znajdzie w nowych dla siebie okolicznościach trochę czasu, by zaopatrzyć Alexię w nową parasolkę - chociaż po prawdzie, z takim zapleczem, komu potrzebna parasolka - natomiast dzieciofeler... No cóż, myślałam, że już nic mnie nie zaskoczy.

Magdalena Wiśniewska