„Mój kochany przyjacielu!”

Przyjaciele stanowią część naszego życia. Bez nich czujemy się samotni, nasze życie nie ma smaku. Izolacja człowieka wpływa na niego niepomyślnie – powoduje dość opłakane skutki. Może się zdarzyć, iż taka osoba z tęsknoty może się załamać. Niektórzy ludzie izolują się od społeczeństwa nieświadomie. Nawet nie zdają sobie sprawy, jak cierpią i jak mocno krzywdzą innych.

„Charlie” to książka napisana w formie listów głównego bohatera do jego tajemniczego przyjaciela. Nie znamy prawdziwej tożsamości ani adresata, ani nadawcy, jednak treść listów opowiada trudną i momentami dość łzawą historię nastolatka, podpisującego się jako tytułowy Charlie. Opowiada o szkole, przyjaciołach, używkach i trudnej drodze w odkrywaniu samego siebie.

Początkowo Charlie wydawał mi się jakąś niedorajdą, niedoinformowanym dzieckiem w zakresie życia, mający wyjść na świat po spędzeniu szesnastu lat w piwnicy człowiek, który ledwie pamięta, jak się nazywa. Rozumiem, inne czasy – w końcu to nie 1991 rok, lecz wierzyć mi się nie chce, że te dwadzieścia lat temu szesnastolatek nie wiedział, skąd się biorą dzieci. Byłam pod wrażeniem jego głupoty. Dopiero po jakimś czasie zaczęłam stopniowo zmieniać o nim zdanie i akceptować go takim, jakim jest. Okazało się, że pierwsze wrażenie może być mylne. Mimo wszystko chłopak do końca książki pozostaje taki sam – z tą dziecięcą niewinnością, którą szkoda krzywdzić kontaktem z tym okropnym światem, mimo, iż sięga po takie rzeczy jak papierosy, czy alkohol.

Charlie w listach opowiada o swojej przeszłości – wspomina dzieciństwo, wszystkie radosne i smutne chwile, takie jak śmierć ukochanej ciotki, czy zabawa z rówieśnikami. Najwięcej jednak zajmują wydarzenia teraźniejsze i jego własne przemyślenia. Mówi o wszystkim – niczego nie pomija. Opowiada zarówno o książkach, jak i o rodzinnych świętach, czy masturbacji. Tak, wszystko, nawet wstydliwe, czy przykre tematy nie są omijane.

Chłopak ma poważne problemy. I nie, nie mam tu na myśli otrzymania oceny niedostatecznej w szkole, czy typowego problemu „rzuciła mnie dziewczyna”. Dotyczy to alkoholu, narkotyków, molestowania, innej orientacji seksualnej… To prawdziwe problemy, choć o nich rzadko się mówi. Często, gdy umrze ktoś nam bliski, albo popadamy w rozpacz, albo udajemy, że nigdy nie istniał. Wszystko zależy od charakteru człowieka.

Przyjaciele nazywają chłopca „cichym obserwatorem”. Jest światkiem wielu wydarzeń, lecz o żadnym z nich nie mówi głośno. Wszystkie informacje zachowuje dla siebie, by potem pogrążyć się w myślach. Można by wręcz nadać mu tytuł myśliciela.

W tej książce wszyscy są ludźmi – jesteśmy świadkami wielu wzlotów i upadków, które funduje nam bezlitosne koło fortuny, jakim jest los. Może on zarówno dać nam szczęście, jak i go pozbawić. Jest to najbardziej bezstronne, co tylko kiedykolwiek było, jest i będzie na tym świecie.

Książka została napisana bardzo prostym językiem. Czytając ją, miałam wrażenie, że autentycznie została napisana przez mojego rówieśnika. Miało to też swoje złe strony, bowiem niekiedy proste, wręcz dziecięce zdania lekko mnie irytowały.

Ogólnie jednak moje wrażenie jest pozytywne. Pokazuje, że nastolatkowi też mają problemy i czasem nawet poważniejsze, niż niekiedy można to sobie wyobrazić. Warto nie ignorować młodych ludzi, bowiem oni też mają problemy ukryte pod różnymi maskami. Historia Charliego naprawdę mnie wciągnęła. Uważam, że to dobra lektura zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych.

„Mój kochany przyjacielu!”

Przyjaciele stanowią część naszego życia. Bez nich czujemy się samotni, nasze życie nie ma smaku. Izolacja człowieka wpływa na niego niepomyślnie – powoduje dość opłakane skutki. Może się zdarzyć, iż taka osoba z tęsknoty może się załamać. Niektórzy ludzie izolują się od społeczeństwa nieświadomie. Nawet nie zdają sobie sprawy, jak cierpią i jak...