Taniec ze smokami część 2 to jak na razie ostatnia z serii Pieśni lodu i ognia, powieść Georga R.R. Martina. Autor dość długo każe czekać swoim czytelnikom na kolejny tom, który miał początkowo ukazać się w 2012, potem w 2013, a już mamy 2014 i dalej nic. A koniec tego tomu jest niezwykły. Pozostaje wiele niewytłumaczonych kwestii, niektórzy bohaterowi zostają śmiertelnie ranni i nie wiemy co się z nimi stało lub stanie, dopóki Martin nie wyda kolejnego tomu. A tu z pewnością będzie się dużo działo.
Nie da się mówić o drugiej części piątego tomu Pieśni Lodu i Ognia bez powoływania się na jej poprzedniczkę. Ta zaś, pomimo niewątpliwych zalet, takich jak powrót do wątków pominiętych w Uczcie dla wron czy mistrzowskie operowanie zaskakującymi zwrotami akcji, cierpiała na znaczny niedomiar wydarzeń ważnych dla fabuły. Chociaż bohaterowie brali udział w niebezpiecznych przygodach, spiskowali, walczyli, gromadzili sojuszników i stawiali czoła nowym wrogom, to miałam wrażenie, że bardziej stali w miejscu czy też miotali się bezsilnie niż dążyli do obranych celów. Na szczęście druga część powieści, choć nie jest wolna od tej przypadłości, to powoli z nią zrywa. Wprawdzie niektóre wątki pozostały statyczne, ale znakomicie równoważy to większa dynamiczność innych. Także połączenie dwóch nurtów narracji (rozdzielonej wcześniej na wydarzenia w Siedmiu Królestwach zawarte w Uczcie dla wron oraz te w okolicach Muru i w krainach za morzem, opisane w pierwszej części Tańca ze smokami) sprawia, że fabuła najnowszej powieści Martina jest bardziej zwarta i obfituje w akcję.
Taniec ... obfituje w to, do czego przyzwyczaiły nas poprzednie książki cyklu: w niczym nie zmienił się ogromny, starannie zaprojektowany i niezwykle klimatyczny świat zamieszkany przez pełnokrwistych bohaterów, których można polubić bądź znienawidzić, ale obok których nie da się przejść obojętnie. Autor jak zwykle nie dzieli swoich postaci na te dobre i te złe, każąc im dokonywać zarówno szlachetnych, jak i podłych czynów. Martin nie porzucił także zwyczaju dręczenia bohaterów nagłymi trudnościami i nieszczęściami – podczas lektury nieraz przyjdzie nam się lękać o życia swoich ulubieńców i zgrzytać zębami na niesprawiedliwe krzywdy, których muszą doświadczać. Niestety, nie zmieniła się także skłonność Martina do rozdrabniania narracji na miliony niepotrzebnych opisów miejsc, strojów i potraw (te ostatnie niekiedy zawierają nawet i przepisy). Zdaję sobie sprawę, że to dzięki wspominaniu o tak drobnych szczegółach autor buduje niezwykły klimat stworzonego przez siebie świata, ale chwilami czułam przesyt.

Jak już wspomniałam, w drugiej części Tańca.... powracają bohaterowie, których losy opisywała Uczta dla wron. Jednak w ich wątkach nie dzieje się zbyt wiele i w książce nadal dominują narracje postaci z pierwszej połowy piątego tomu. Nie chce tu przytaczać zbyt wielu wątków, żeby nie zabrać przyjemności z czytania, jednakże ciekawe wydają się być losy królowej Cersei, Tyriona i oczywiście Daenerys. Z kolei mniej interesujące wydają się być losy Gryfa Odrodzonego. W tej części cyklu wprowadzona została także nowa narracja, tym razem z perspektywy znanego nam już bohatera, Barristana Śmiałego, dzięki czemu poznajemy z nowego punktu widzenia wydarzenia, które mają miejsce w Meereen. Natomiast losy Sansy, Brana, Sama czy Brienne nie są nam zaprezentowane w tym tomie – a szkoda, bo to interesujące postacie i bardzo chciałam odkryć ich dalsze losy.
W każdym bądź razie, gorąco wszystkim polecam!!!!

Taniec ze smokami część 2 to jak na razie ostatnia z serii Pieśni lodu i ognia, powieść Georga R.R. Martina. Autor dość długo każe czekać swoim czytelnikom na kolejny tom, który miał początkowo ukazać się w 2012, potem w 2013, a już mamy 2014 i dalej nic. A koniec tego tomu jest niezwykły. Pozostaje wiele niewytłumaczonych kwestii, niektórzy bohaterowi zostają śmiertelnie...