"Osobliwy dom pani Peregrine" był jedną z tych książek, które zalegały nieprzeczytane na półce od długiego czasu. W końcu się przełamałam i za nią złapałam.
Akcja książki zaczyna się nawiązaniem do historii z życia, które dziadek opowiadał Jackobowi odkąd ten był dzieckiem i przedstawia jak zmieniało się nastawienie bohatera do niemożliwych wręcz opowieści. Po nagłej śmierci dziadka chłopak nie potrafi otrząsnąć się z szoku. Pod przymusem rodziców idzie do terapeuty, który poleca mu udać się do miejsca, o którym opowiadał dziadek i przekonać się na własne oczy o nieprawdziwości jego historii. Po dotarciu na wyspę Jackob poszukuje sierocińca, o którym tak wiele słyszał i ku jego zdziwieniu trafia do zupełnie fantastycznego świata osobliwych dzieci. Nie zdaje sobie jeszcze wtedy sprawy, że ktoś dybie na życie pani Peregrine i jej dzieci.
Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Niby ciekawie ukazane życie "dziwadeł" w całkiem odrębnym świecie, ale z drugiej... Nim poznałam cały kontekst historii i tytułową panią Peregrine musiałam przebrnąć przez ponad połowę książki. Cała akcja skumulowała się w 40-50 stronach, na których główny bohater dowiaduje się niemal wszystkiego na raz, zostaje wciągnięty w walkę na śmierć i życie, a jego reakcja to po prostu: aha, okay. Nie wiem czy sięgnę po kolejną część. Może kiedyś... Po prostu po opisie umieszczonym z tyłu książki oczekiwałam od niej dużo więcej i niestety się zawiodłam.

"Osobliwy dom pani Peregrine" był jedną z tych książek, które zalegały nieprzeczytane na półce od długiego czasu. W końcu się przełamałam i za nią złapałam.
Akcja książki zaczyna się nawiązaniem do historii z życia, które dziadek opowiadał Jackobowi odkąd ten był dzieckiem i przedstawia jak zmieniało się nastawienie bohatera do niemożliwych wręcz opowieści. Po nagłej...