Nie wyobrażam sobie życia bez wspomnień. Oczywiście te nieprzyjemne z ogromną chęcią bym wymazała, ale niestety one również składają się na naszą osobowość, prawda? Uważam zatem, że utrata pamięci to jedna z najgorszych tragedii, jakie mogą spotkać człowieka. Bo czy bez swojej historii jesteśmy w ogóle kimś? Autorka Zapomnianych w swojej książce skupia się na podobnym zagadnieniu. Zobaczmy więc, co z tego wynikło.

Pomysł na książkę był bardzo, bardzo dobry, z wykonaniem poszło gorzej. Mogłabym powiedzieć, że autorka wykazała się oryginalnością, ale skłamałabym, bo to nie do końca prawda. Otóż po raz kolejny natknęłam się na... amerykańskie liceum, tak! Oczywiście nie mogło zabraknąć chłopaka, który od pierwszego wejrzenia zakochuje się w głównej bohaterce i tego wszystkiego, co stoi im na drodze do szczęścia. Wysnuta przeze mnie teoria przy okazji recenzowania Ognistej, o zgrozo, sprawdza się w bardzo wielu przypadkach. Krótko mówiąc, pod pewnymi względami ta pozycja jest bardzo schematyczna, co zdecydowanie działa na jej niekorzyść. Książka składa się z dwóch powiązanych ze sobą głównych wątków i kilku pobocznych. O ile te pierwsze całkiem mi się spodobały i uważam, że autorka dobrze sobie z nimi poradziła, o tyle te drugie jak dla mnie są niedopracowane i potraktowane po łebkach. Albo kończą się szybciej niż się zaczęły, albo są po prostu kiepsko rozwinięte. Fabuła momentami jest nudna, a i elementów zaskoczenia tutaj wiele nie znajdziemy. Oczywiście nie mówię, że w ogóle ich nie ma, bo znalazłoby się kilka sytuacji, które naprawdę mnie zaskoczyły, ale to wszystko. Krótko mówiąc - całość jest zbyt przewidywalna i zbyt schematyczna.

Jeśli chodzi o bohaterów, to mam co do nich mieszane uczucia. Z jednej strony bardzo podobało mi się to, jak autorka ich wykreowała, ale z drugiej oni są wyidealizowani, a zwłaszcza Luke. W końcu to bożyszcze nastolatek - miły, opiekuńczy, zabawny. Można o nim mówić w samych superlatywach, nie posiada praktycznie żadnych wad. Natomiast London to szara myszka, która w niektórych sytuacjach zachowuje się bardzo infantylnie. Jednak... Nie umiem tego wytłumaczyć w racjonalny sposób, ale te postacie mają w sobie jakiś urok i ciężko się z nimi rozstawać, a biorąc pod uwagę charakter tej książki, sądzę, że Cat Patrick spisała się naprawdę bardzo dobrze kreując swoich bohaterów. Nie wyobrażam sobie tej pozycji z innymi postaciami w rolach głównych.

Największą zaletą książki zaraz obok świetnego pomysłu, jest styl autorki. Zapomniane czyta się szybko i lekko, nie trzeba się długo zastanawiać, o co w danym momencie chodzi, a to wszystko jest dużym atutem. Oczywiście nie mówię, że pani Patrick pisze po mistrzowsku i niczego do doskonałości jej nie brakuje, bo zdecydowanie nie jest to zgodne z prawdą. Zapomniane są jej debiutem i, cóż, to widać, kiedy się czyta. Pojawiają się niedociągnięcia, ale sądzę, że z czasem autorka dopracuje swój styl i być może jeszcze czymś nas pozytywnie zaskoczy. Bo w końcu - ćwiczenie czyni mistrza.

Podsumowując, Zapomniane to taki typowy czasoumilacz, książka na jeden wieczór. Można odczuć pewien niedosyt, gdyż zakończenie sugeruje, iż nastąpi ciąg dalszy, a tymczasem nie ma żadnego planowanego sequelu. Autorka nie wykorzystała do końca potencjału drzemiącego w tej pozycji, ale pomimo tych wszystkich schematów i innych defektów, książka jedyna w swoim rodzaju i zasługuje na uwagę.

„Pamiętam przyszłość tak jak ty przeszłość”

Nie wyobrażam sobie życia bez wspomnień. Oczywiście te nieprzyjemne z ogromną chęcią bym wymazała, ale niestety one również składają się na naszą osobowość, prawda? Uważam zatem, że utrata pamięci to jedna z najgorszych tragedii, jakie mogą spotkać człowieka. Bo czy bez swojej historii jesteśmy w ogóle kimś? Autorka Zapomnianych w swojej książce skupia się na podobnym...