W powszechnej opinii funkcjonuje pogląd (i jest dość popularny), że siódmy rok po ślubie jest dla pary przełomowy. To czas próby i kryzysów, które dopadają związek. Minęło zauroczenie, dopada rutyna, codzienność staje się taka zwyczajna i dla niektórych nudna. Wtedy wiele par zaczyna się zastanawiać, czy warto nadal razem iść przez życie, czy coś jeszcze oboje łączy? Siódmy rok od ślubnej daty bywa najtrudniejszy. I właśnie wtedy wiele małżonków decyduje się na rozstanie.

“Siódmy rok” to książka o parze – Elizie i Adamie, którzy decydują się na rozstanie. Każde z nich ma inny pogląd na codzienność. Adam szuka wrażeń, uwielbia podróże i nowe wyzwania, sporty ekstremalne i dużą dawkę adrenaliny. Eliza jest domatorką, marzy o spokojnej stagnacji, wieczorach przy lampce wina i książce. Dochodzi do rozwodu, który przebiega nad wyraz spokojnie. Tylko teściowa Elizy dziwi się - dlaczego? Przecież byli fajną zgraną parą, a ona pokochała synową jak córkę. Na domiar tego wszystkiego Eliza i Adam postanawiają znaleźć dla byłego współmałżonka partnera i zawierają dość dziwny zakład.

Ta książka była dla mnie bardzo przyjemną lekturą i odskocznią od codzienności. Relaksem i ciekawie stworzoną historyjką, jak zawiłe i krnąbrne mogą być ludzkie losy. Lekka i napisana prostym językiem książka umiliła mi dwa wieczory. Choć pewnie wielu z Was treść opisu wyda się banalna i trywialna, to powieść pewne rzeczy mi uświadomiła. Miłość to na początku uczucie gwałtowne i szalone. Ale ona jest jak dziecko – trzeba o nią dbać, chuchać i dmuchać każdego dnia. Uczucie przechodzi różne formy – zdarzają się i kryzysy i ciche dni. To naturalne i niestety powszechne. Ale każdy związek wymaga dopieszczenia dzień po dniu. Szczęście to stan nad wyraz ulotny.

Książkę czyta się szybko - przyczynia się do tego dynamiczna akcja, wartkie i zgrabnie stworzone dialogi. Może niezbyt oryginalnie się kończy, ale niesie ze sobą doskonały morał.

“Siódmy rok” to powieść o współczesnej parze, zabieganej i nieco przytłoczonej codziennością, która ma zwyczajnie za mało czasu dla siebie. To historia z życia wzięta, napisana bez upiększeń, bez zbędnego koloryzowania i warstewki lukru. Opowieść realna do bólu. Taki problem pewnie dotyczy niejednego współczesnego małżeństwa, które zapomina o tym co w życiu cenne i ważne, co winno liczyć się na wagę złota. Książka, choć pewnie z założenia miała być powieścią obyczajową, niech będzie przestrogą przed tym, jak łatwo i “niewinnie” można zrujnować wartościowy związek, jak łatwo się zgubić i stracić nie tylko kochanka, ale i przyjaciela w partnerze.

Polecam ją parom nie tylko świętującym siódmą rocznicę ślubu, nie tylko tym, co zawarli sformalizowane związki, ale każdemu, kto chce iść przez życie trzymając drugą osobę za rękę.
Polecam !

Bernardeta Łagodzic-Mielnik