Będąc miłośniczką smoków, wymęczyłam ten zbiorek. Może dlatego, że jestem anty-fanką krótkiej formy literackiej, zwłaszcza jeśli autorzy silą się na nowatorskie podejście do tematu. Większość opowiadań mnie po prostu wynudziła.

1. Ewa Białołęcka: Szczeniak - lekkie i przyjemnie się czytało, bo najbardziej z wszystkich opowiadań przypominało typowe książki o smokach. Tak, uważam to za zaletę. Szkoda, że skończyło się tak szybko.

2. Anna Brzezińska: Po prostu jeszcze jedno polowanie na smoka - czyli przygody polskiej babci Weatherwax. Czasem miałam wrażenie, że autorka za bardzo się stara pisać z humorem a i akcja troszkę się ślimaczyła na rzecz absurdalnych scenek.

3. Maja Lidia Kossakowska: Smok tańczy dla Chung Fonga - zabawny narrator, fabuła totalna klapa. Najpierw się skończyła, potem się skończyła ledwo się zaczęła.

4. Iwona Surmik: Łzy smoka - nie wiadomo, o co chodzi, ani kogo by to miało obchodzić, ale plus za ciekawy opis trupów.

5. Izabela Szolc: I to minie - ciężka, nudna, wlekąca się, bezsensowna, dołująca kobyła, w której nic się nie trzyma kupy ani nic nie jest wyjaśnione a koniec wyskakuje na człowieka jak Filip z Konopi. Ledwo skończyłam.

6. Maciej Guzek: Zmiana - znowu kobyła, jeśli nie lubi się opisów bitew. Poza tym fabuła i postacie dość rozbudowane, są elfy, orki, jest spisek i nawet przesłanie.

7. Tomasz Kołodziejczak: Smoczy biznes - męczy mnie ten typ głupowatego, szkolnego humoru.

8. Marcin Mortka: Smok, dziewica i salwy burtowe - przypłynęli, postrzelali, odpłynęli. Serio, to wszystko.

9. Jacek Piekara: Śmietnikowy dziadek i Władca Wszystkich Smoków - niesamowite, jak w miniaturowym opowiadanku o bezsensownej fabule Piekara zaprezentował doskonały styl i humor.

10. Krzysztof Piskorski: Dar dla cesarza - kawał historii alternatywnej łączącej czasy napoleońskie i magię. Raczej solidne niż wciągające.

11. Michał Studniarek: Mój własny smok - niezły mroczny klimat, ale nie przepadam za psychologicznymi etiudami.

12. Wit Szostak: Raport z nawiedzonego miasta - mocne uderzenie na koniec. Znakomite warsztatowo, wciągające, hipnotyzujące, trochę oniryczne i poetyckie. Nie daje odpowiedzi, ale w przypadku opowieści tak pięknych, nie uznaję tego za wadę.

Będąc miłośniczką smoków, wymęczyłam ten zbiorek. Może dlatego, że jestem anty-fanką krótkiej formy literackiej, zwłaszcza jeśli autorzy silą się na nowatorskie podejście do tematu. Większość opowiadań mnie po prostu wynudziła.

1. Ewa Białołęcka: Szczeniak - lekkie i przyjemnie się czytało, bo najbardziej z wszystkich opowiadań przypominało typowe książki o smokach. Tak,...