Jedyną książką Jacka Komudy, jaką dotąd miałem okazję przeczytać, była „Krzyżacka zawierucha”, książka która oględnie mówiąc – nie porwała mnie zbytnio. Niemniej jednak sam sobie powiedziałem, że powrócę do tej jego twórczości, z której jest najbardziej znany. Z Polski szlacheckiej. Pierwszy tom „Samozwańca” przeczytany, i tym razem mój entuzjazm jest niebywały. Książka bardzo dobra ze wszech miar! To nie jest przypadkowa opowiastka z czasów krzyżackich, tutaj mamy szlachecką przygodę, która wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Oprócz świetnie opisanego podłoża stricte historycznego, Autor przedstawia Czytelnikom prywatną ‘wojenkę’ imć pana Jacka Dydyńskiego; wątek ten jest idealnie połączony z wątkiem dotyczącym losów Dymitra Samozwańca. Czyta się to wybornie. Przyznam że miałem niewielkie problemy ze słownictwem tej epoki dość często goszczącym na kartach „Samozwańca”, ale w myśl zasady ‘im dalej w las…’, stopniowo się wszystko klarowało.
Świetne otwarcie cyklu!

Jedyną książką Jacka Komudy, jaką dotąd miałem okazję przeczytać, była „Krzyżacka zawierucha”, książka która oględnie mówiąc – nie porwała mnie zbytnio. Niemniej jednak sam sobie powiedziałem, że powrócę do tej jego twórczości, z której jest najbardziej znany. Z Polski szlacheckiej. Pierwszy tom „Samozwańca” przeczytany, i tym razem mój entuzjazm jest niebywały. Książka...