Dobry reportaż zawsze skupi uwagę i bywa przyczyną autentycznych poruszeń. I nie mam tu na myśli emocjonalnych hien czerpiących z cudzego nieszczęścia, bynajmniej. Ten zbiór pokazuje różne drogi, cele, wybory i nic nie jest podsycane sensacją. Zaglądamy w zakamarki życie bohaterów, poznając związek przyczynowo-skutkowy, a także uświadamiamy sobie deficyty i to jak róznorodne potrafia one być. To wszystko daje nam poczucie, że nic nie zostało tutaj sfabrykowane, a emocje są autentyczne, choć nikt na naszych oczach się z nimi nie zmaga.

Dobry reportaż zawsze skupi uwagę i bywa przyczyną autentycznych poruszeń. I nie mam tu na myśli emocjonalnych hien czerpiących z cudzego nieszczęścia, bynajmniej. Ten zbiór pokazuje różne drogi, cele, wybory i nic nie jest podsycane sensacją. Zaglądamy w zakamarki życie bohaterów, poznając związek przyczynowo-skutkowy, a także uświadamiamy sobie deficyty i to jak...

och, jaka rzetelna reporterska robota
jest tu jakis balans miedzy rzeczowym, opartym na faktach opisem zjawisk a strona emocjonalna. te emocje nie pozwalaja zapomniec, ze czyta sie ksiazke o najintymniejszych sprawach, najblizszych zwiazkach. a bez histerii, przesady, bez po prostu niepotrzebnych slow

och, jaka rzetelna reporterska robota
jest tu jakis balans miedzy rzeczowym, opartym na faktach opisem zjawisk a strona emocjonalna. te emocje nie pozwalaja zapomniec, ze czyta sie ksiazke o najintymniejszych sprawach, najblizszych zwiazkach. a bez histerii, przesady, bez po prostu niepotrzebnych slow

Waham się między dobrą a przeciętną

Waham się między dobrą a przeciętną

Po lekturze tych reportaży można się "psychicznie" pociąć. Wywiad z Edwardem Linde- Lubaszenką na początku umieszczony został chyba tylko na rozruch. Z każdym kolejnym reportażem czułam, jakby ciągnęło mnie na dno. Najtrudniejszy reportaż o molestowaniu dziecka, po prostu straszny, do udźwignięcia... Niemniej jednak polecam. Mocna lektura.

Po lekturze tych reportaży można się "psychicznie" pociąć. Wywiad z Edwardem Linde- Lubaszenką na początku umieszczony został chyba tylko na rozruch. Z każdym kolejnym reportażem czułam, jakby ciągnęło mnie na dno. Najtrudniejszy reportaż o molestowaniu dziecka, po prostu straszny, do udźwignięcia... Niemniej jednak polecam. Mocna lektura.

Reportaże o rodzinie. A właściwie o relacjach patologicznych w rodzinach niepatologicznych. Autorka sama przyznaje, że zainteresowała ją niejednoznaczność historii poszczególnych rodzin. Reportaże z nieoczekiwanymi zakończeniami. Tradycyjne rodziny, w których zabrakło rozmowy. Przemoc i miłość splątane w jedno.

Reportaże o rodzinie. A właściwie o relacjach patologicznych w rodzinach niepatologicznych. Autorka sama przyznaje, że zainteresowała ją niejednoznaczność historii poszczególnych rodzin. Reportaże z nieoczekiwanymi zakończeniami. Tradycyjne rodziny, w których zabrakło rozmowy. Przemoc i miłość splątane w jedno.

10 prawdziwych historii, których wspólnym mianownikiem jest rodzina. A w każdej z nich jakiś dramat: przemoc, źle rozumiana miłość/ lub jej brak. We wszystkich dziesięciu opowieściach można odnaleźć samotność, odtrącenie i jakąś tajemnicę. Warto przeczytać.

10 prawdziwych historii, których wspólnym mianownikiem jest rodzina. A w każdej z nich jakiś dramat: przemoc, źle rozumiana miłość/ lub jej brak. We wszystkich dziesięciu opowieściach można odnaleźć samotność, odtrącenie i jakąś tajemnicę. Warto przeczytać.

Katarzyna Surmiak Domańska z uwagą wsłuchuje się w opowieści bohaterów swoich reportaży i wywiadów. Jest wśród nich Edward Linde-Lubaszenko, wychowany przez przybranego ojca-Rosjanina, po latach odnaleziony przez prawdziwego ojca-Niemca. Jest wstrząsająca opowieść rodziców, niepogodzonych ze śmiercią swojego wybitnie uzdolnionego, choć nieco zagubionego syna. Opowieści ludzi dokonujących na sobie samookaleczeń. Wyznania bulimiczki i anorektyczki. Historia człowieka, który zabił swoich rodziców, a także głównych bohaterek filmu "Cześć Tereska" - Karoliny Sobczak i Aleksandry Ginter, które w filmie zagrały po prostu siebie. Rozmowa z kobietą gwałconą w dzieciństwie przez własnego ojca za cichym przyzwoleniem matki. Losy dziewczyny tłamszonej psychicznie i fizycznie przez rodziców. Dzieje pewnej sukienki ślubnej, której niedoszła panna młoda używa do swoich artystycznych instalacji oraz reportaż o człowieku, który dowiaduje się, że jego biologicznym ojcem jest ksiądz - ten sam, który udzielił mu chrztu i komunii.

Wszystkie te historie tworzą obraz rodziny pokiereszowanej, nie potrafiącej zaspokoić podstawowych potrzeb swoich najbliższych. Do tych potrzeb Abraham Maslov, oprócz potrzeb biologicznych, zaliczył także potrzebę miłości. I tej właśnie miłości zabrakło w obrazach rodzin opisanych przez reporterkę "Gazety Wyborczej" w tomie "Żyletka". W jej miejsce rodzice podsuwają własne ambicje, potrzebę dominacji, lub obojętność.

Jednak nie wszystkie opisane tu historie są tragiczne. I to napawa nadzieją, że nawet po najgorszych rzeczach, jakie nam się w życiu potrafią przydarzyć, jesteśmy jednak w stanie zaufać i zbudować dobry, stabilny związek z kimś, kogo chcemy chronić i szanować.

Katarzyna Surmiak Domańska z uwagą wsłuchuje się w opowieści bohaterów swoich reportaży i wywiadów. Jest wśród nich Edward Linde-Lubaszenko, wychowany przez przybranego ojca-Rosjanina, po latach odnaleziony przez prawdziwego ojca-Niemca. Jest wstrząsająca opowieść rodziców, niepogodzonych ze śmiercią swojego wybitnie uzdolnionego, choć nieco zagubionego syna. Opowieści...

Ludzie noszą w sobie różne tajemnice. Te wstydliwe znamiona reporterka wyciąga na wierzch i pozwala nam się z nimi oswoić. Lecz jeśli dostrzegamy w sobie coś z odmienności, to czytanie może wywołać burzę niepotrzebnych myśli. Więcej tu: http://reportaze.blox.pl/2013/11/Zyletka.html

Ludzie noszą w sobie różne tajemnice. Te wstydliwe znamiona reporterka wyciąga na wierzch i pozwala nam się z nimi oswoić. Lecz jeśli dostrzegamy w sobie coś z odmienności, to czytanie może wywołać burzę niepotrzebnych myśli. Więcej tu: http://reportaze.blox.pl/2013/11/Zyletka.html

Książka miała być o rodzinie. Ale nie jest. Nawet nie umiem powiedzieć o czym jest. O patologii, rozpaczy, bólu. O braku miłości. Książka jest porażająca.

Jest to zbiór reportaży i chyba tylko pierwszy mnie ujął, słodko-gorzki wywiad z Edwardem Linde Lubaszenko, mówiącym o swoim ojcu, a raczej o swoich ojcach, tym prawdziwym, odkrytym późno i tym przyszywanym, którego od dziecka za ojca uważał. Szczere, mocne słowa. O rozdarciu pomiędzy tym przyszywanym ojcem, Rosjaninem a prawdziwym – dla odmiany (i wcale nie dla dowcipu) – Niemcem. O uczuciu, o które walczył jako dziecko i przestał jako dorosły. O szacunku i oddawaniu czci. I o przyznaniu się do swoich korzeni, co nie zawsze jest łatwe.

Reszta reportaży to gorzkie, bolesne, rozdzierające obrazy, na które nie miałam ochoty. Ale jak już zaczęłam czytać, to kończąc jeden, rozpoczynałam kolejny z nadzieją, że będzie lepszy, bardziej pozytywny, pomyślniejszy dla bohaterów. Nie był. Historia tajemniczej samobójczej (?) śmierci doskonale zapowiadającego się studenta, samookaleczających się kobiet, mordercy swoich rodziców, molestowanych przez ojca dziewczynek, dzieci bitych i poniżanych przez rodziców, dzieci pragnących za wszelką cenę zadowolić rodziców, dzieci odtrąconych, dzieci niekochanych…
Właściwie jak tak się zastanowić to większość tych historii, to wołanie o jedno: o miłość swoich rodziców. Miłość, którą dzieci powinny dostać bezinteresownie i bezwarunkowo. Której jednak nie dostały. O której marzyły, o ciepłych gestach, przytuleniach, drobnostkach, dzięki którym dziecko czuje, że jest chciane i kochane. A właściwie o ich braku. I o tym, jaki był tego skutek.

To historie o braku miłości, braku porozumienia i zrozumienia. O rodzinie? Nie… nie do końca. Raczej o rodzinie w jej najgorszym wydaniu. O rodzinie takiej, jaka nie powinna być.
Przeczytałam, nie mogę wyrzucić z głowy tych historii. Bolesnych i przejmujących.
Ale na koniec jedno: Miłość. To klucz. Miłość i jej okazywanie.

Książka miała być o rodzinie. Ale nie jest. Nawet nie umiem powiedzieć o czym jest. O patologii, rozpaczy, bólu. O braku miłości. Książka jest porażająca.

Jest to zbiór reportaży i chyba tylko pierwszy mnie ujął, słodko-gorzki wywiad z Edwardem Linde Lubaszenko, mówiącym o swoim ojcu, a raczej o swoich ojcach, tym prawdziwym, odkrytym późno i tym przyszywanym, którego od...

Świetne pióro !

Świetne pióro !